Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου κόστισαν ακριβώς όσο τα οικονομικά μέτρα που θα υποστούμε την επόμενη διετία: 11.5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τεράστιο ποσό, τετραπλάσιο από τον αρχικό προϋπολογισμό. Δημοσκόπηση έδειξε ότι για το 55% των Βρετανών τα λεφτά έπιασαν τόπο. Τονώθηκε η οικονομία, προβλήθηκε η χώρα και το Λονδίνο αναβάθμισε μία περιοχή που υπολόγιζε μόνο στον χάρτη του. Βλέπετε οι διοργανωτές έκαναν ορθολογική διαχείριση των υποδομών. Για παράδειγμα ένα από τα γήπεδα του μπάσκετ θα το ξανασυναντήσουμε στο Ρίο, στους επόμενους Αγώνες.
Θα βγάλουν τα λεφτά τους; Εξαρτάται πώς υπολογίζεις την οικονομική ωφέλεια από ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Αλλά ναι, σε γενικές γραμμές θα τα βγάλουν και με το παραπάνω, όπως έκανε το Σίδνεϊ και η Βαρκελώνη. Όπως δεν έκανε η Αθήνα. Η Αθήνα, ας πούμε, προσπαθεί τώρα να αξιοποιήσει εγκαταστάσεις που εγκατέλειψε όταν τελείωσαν οι Αγώνες. Ένας απίστευτος παραλογισμός που ισοδυναμεί με ιστορική πρωτοτυπία. Λεφτά θα βγάλει και το Ρίο που, ούτως ή άλλως, χρειάζεται ένα τεράστιο κίνητρο για face lifting και εξανθρωπισμό των τριτοκοσμικών περιοχών του. Μετά θα αρχίσουν τα δύσκολα για τη ΔΟΕ. Κωνσταντινούπολη, Μαδρίτη, Μελβούρνη, Σανγκάη, Μόσχα, Τόκιο. Και όλες αυτές οι πόλεις δεν πρέπει να θεωρούνται σίγουρες ως προς την κατάθεση τελικού φακέλου. Τι θα γίνει; Θα μικρύνουν οι Αγώνες ή θα ανατίθενται πλέον σε κράτος, όχι σε πόλη. Δεν πρόκειται, όμως, να εκλείψουν, ούτε να καταργηθούν προς τέρψη ορισμένων απόψεων που διατυπώνονται αφελώς και αβασάνιστα.
Ας υποθέσουμε ότι αύριο η ΔΟΕ έκλεινε το μαγαζί στη Λωζάνη και ο Ρογκ πετούσε το κλειδί στη λίμνη. Νομίζετε ότι τα νιάτα του κόσμου θα έβγαιναν στους δρόμους και στα στάδια κρατώντας κλαδιά ελιάς; Κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει το παγκόσμιο κόστος, σε θέσεις εργασίας και χρήματα, που θα προκαλούσε η κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων. Κοινώς όλοι όσοι κόπτονται για το αθλητικό ιδεώδες στην ουσία επιθυμούν ένα μεγάλο ποτάμι γεμάτο από το αίμα των ανέργων. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι με ζωές που, άμεσα ή έμμεσα, επηρεάζονται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από τον τύπο που πουλάει λουκάνικα στην Αρχαία Ολυμπία μέχρι τον Κινέζο που κατασκευάζει αναμνηστικά pin και από τον Αμερικανό της Nike μέχρι τον εργάτη στο Μπαγκλαντές, η βιομηχανία του αθλητικού θεάματος ταϊζει εκατομμύρια ανθρώπων. Το να επιθυμείς, λοιπόν, την κατάργηση των Αγώνων, δεν είναι, απλώς, κοντόφθαλμο. Είναι και ηλίθιο.
Τι κάνει η Ελλάδα μέσα σε όλα αυτά; Τίποτα. Η Ελλάδα όφειλε και μπορούσε να είναι ένας προνομιακός παίκτης στο παιχνίδι του παγκόσμιου ολυμπιακού θεάματος. Δυστυχώς δεν εξάγει ολυμπισμό. Δεν εξάγει καν σουβενίρ με δισκοβόλους. Η συμμετοχή της στα ολυμπιακά κοινά περιορίζεται στη γραφικότητα του πρωτοκόλλου. Δεν είναι χαμένη ευκαιρία, είναι εξοργιστική βλακεία.
