Στις ακαδημίες ποδοσφαίρου τα όνειρα των παιδιών αρχίζουν από τον τελικό του Champions League και τελειώνουν με το παγκόσμιο κύπελλο στα υψωμένα χέρια τους. Ναι. Ακόμα και αν είναι αλήθεια ότι ονειρευόμαστε σε άσπρο και μαύρο, οι άκρες των μεγάλων ονείρων μας ορίζονται από το ουράνιο τόξο. Ο ποδοσφαιριστής βλέπει τελικό, ο δημοσιογράφος το μεγάλο πολεμικό ρεπορτάζ, ο μηχανικός τη σπουδαία γέφυρα και ο τραγουδιστής το ακατανίκητο διαχρονικό σουξέ. Λογικά ο πολιτικός πρέπει να ονειρεύεται ότι σώζει τη χώρα και η πατρίς ανταποδίδει ευγνωμονούσα. Δεν αστειεύομαι, σκεφτείτε το με μία απλή προβολή πάνω σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. Ο πολιτικός κόσμος της χώρας ζει σήμερα τη φαντασίωση του: έχει την ευκαιρία να σώσει τη χώρα.
Η αλήθεια είναι πως βιώνει έναν εφιάλτη. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς πρέπει να μας θυμίζουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ-φέρουν σταυρό ή σπρώχνουν βράχο; Θα διαλέξω τον Σίσυφο διότι η πρώτη επιλογή προβλέπει και ανάσταση. Σύμφωνα, λοιπόν, με το ηγετικό δίδυμο της κυβέρνησης οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αξίζουν το σεβασμό και τη συμπάθεια μας επειδή ψηφίζουν επαχθή μέτρα και καλούνται συνέχεια σε μία οδυνηρή αναμέτρηση με τη συνείδηση τους. Ας παραιτηθούν ή ας κάνουν ομαδική ψυχοθεραπεία, να τους βγει και φθηνότερα. Και όσοι επιμένουν να γεμίζουν την καμπούρα τους με τύψεις και λάθη, ας κοιτάξουν πρώτα εκείνα που ψήφισαν ή ανέχθηκαν στο παρελθόν και μετά αυτά που επικυρώνουν τώρα. Δυστυχώς, αν οι οδοκαθαριστές του Συντάγματος μαζεύουν κάθε μέρα τα φύλλα συκής που πέταξε αυτή η κρίση, ένα από αυτά ήταν επάνω στην πολιτική τόλμη των βουλευτών. Αφήστε την κομματική πειθαρχία που επιδεικνύουν-αυτό ας πούμε ότι είναι και αναπόφευκτο τώρα. Αλλά, του κερατά, στην κρισιμότερη στιγμή της χώρας, να μην ακούγεται ούτε μία δημιουργική πρόταση; Μόλις χθες 28 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είπαν να προτείνουν κάτι αόριστο περί εθνικής συμφωνίας με αόριστους άξονες διαλόγου. Σαν να διαβάζεις συμπυκνωμένες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις.
Οι βουλευτές είναι φοβισμένοι, τελούν υπό το σοκ που προκαλεί η αλήθεια. Στην Ελλάδα η έννοια της συμμετοχής στα κοινά δεν συνδέεται τόσο με την προσφορά όσο με τη συμμετοχή στη διανομή της εξουσίας. Και τώρα το πολιτικό σύστημα είναι σαν τσέπη που γυρίζει βίαια προς τα έξω. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μαθαίνουμε καθημερινά ότι δεν έχουμε τους πολιτικούς που μπορούν να διαχειριστούν αυτήν την κρίση. Ίσως επειδή έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, είναι κομμάτι μας, στέκονται και αυτοί άφωνοι μπροστά στο ύψος του κύματος. Και αν δεν σιωπούν, λαϊκίζουν ασύστολα ως και χυδαία. Δείτε, για παράδειγμα, τη Λούκα Κατσέλη. Καταψήφισε το άρθρο 37 και διεγράφη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Αν, όμως, η συνείδηση της την ακολουθούσε σαν ίσκιος, θα έπρεπε να παραιτηθεί όταν αποδείχθηκε ότι όλα όσα είπε, ως υπουργός, στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, ήταν ψέματα ή φούσκες γεμάτες αφέλεια.
