Στη Νέα Δημοκρατία δεν κρύβουν την ικανοποίηση τους. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν αποδοκιμάστηκε κατά τον αγιασμό των υδάτων. Όχι μόνο έμεινε στεγνός, αλλά κέρδισε και μερικά χειροκροτήματα. Γι’ αυτό και ο πρόεδρος ήταν αισιόδοξος στις δηλώσεις του. Είπε ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει, θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί, θα βοηθήσει και ο Θεός. Βέβαια ο Θεός ουδέποτε έχει δώσει ζεστά μετρητά, συνήθως παίρνει, δια των εκπροσώπων του. Ωστόσο ο πρόεδρος κάτι έπρεπε να πει καθώς συγκεντρώνει τις ελπίδες των πολιτών όπως ο Κύριος τις προσευχές των πιστών.
O Γιώργος Παπανδρέου δεν πήγε στον αγιασμό των υδάτων. Λογικό. Μπορεί να έφευγε με τον σταυρό στο χέρι και μία πετσέτα στο λαιμό. Ο τρίτος κυβερνητικός εταίρος, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, δεν απουσιάζει από τέτοια πράγματα αν και δεν λέει να επαναληφθεί το θαύμα με το περιστέρι που έκατσε στο κεφάλι του στο Φανάρι. Προφανώς επειδή το Άγιο Πνεύμα έχει δουλειά να κάνει. Το είπε και ο ίδιος: «Το Άγιο Πνεύμα θα φωτίσει όλο τον κόσμο. Ιδιαιτέρως όμως, όλους εκείνους που καλούνται να πάρουν μεγάλες αποφάσεις για το αύριο της Ελλάδος.» Μία δήλωση σχεδόν κωμική.
Δύο από τους τρεις κυβερνητικούς εταίρους επικαλέστηκαν τα θεία και ο τρίτος, εντάξει, προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν έχει τον Θεό του. Ουσιαστικά αν Σαμαράς και Καρατζαφέρης έκαναν από μία δήλωση που στερείται ουσιαστικής σοβαρότητας, οι τελευταίες δηλώσεις του Παπανδρέου δείχνουν ακριβώς το αντίθετο: τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Δείτε, λοιπόν, τους τρεις πολιτικούς και πυλώνες του κυβερνητικού συνασπισμού. Παρατηρήστε τους έναν προς έναν. Ακούστε τις δηλώσεις τους. Όχι βέβαια τις χθεσινές, αλλά τις άλλες, εκείνες που παραγεμίζονται με ουσία και φουσκώνουν με υπονοούμενα. Και οι τρεις ισχυρίζονται ότι ο κύριος προσανατολισμός τους είναι η σωτηρία της πατρίδας. Βλακείες, στην πολιτική οι βασικοί στόχοι είναι πάντα προσωπικοί. Η δουλειά του πολιτικού εξουσίας είναι να κόπτεται για την πατρίδα, εξυπηρετώντας πρωτίστως τις φιλοδοξίες και τη βουλιμία του. Ακούγεται σκληρό, ίσως και απόλυτο. Όμως ακόμα και αν δεν είναι κανόνας, αρκεί μια χαρά για να περιγράψει την εικόνα. Άλλωστε σε γενικές γραμμές είναι και θεμιτό. Για ποιο λόγο να μπεις στην πολιτική; Αν θέλεις να προσφέρεις στην πατρίδα μπορείς να δώσεις αίμα ή να κάνεις φιλανθρωπίες, δεν χρειάζεται υποχρεωτικά να τη σώσεις με τα ίδια σου τα χέρια. Ξεφεύγουμε.
Στις κρισιμότερες στιγμές της χώρας, η πολιτική της ηγεσία διακρίνεται από έναν καιροσκοπισμό χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Ο ένας θέλει εκλογές. Ο άλλος δεν τις θέλει. Ο τρίτος κινείται σαν μπίλια λίγο πριν σταματήσει η ρουλέτα. Και στο εσωτερικό της κυβέρνησης αυτή η εικόνα μεγαλώνει πάνω σε μία σκηνή προσωπικών στρατηγικών. Δεν είναι οι απόψεις που διαφέρουν. Είναι τα συμφέροντα. Και αν αυτό θεωρείται θεμιτό όταν η ιστορία ακολουθεί τη ρουτίνα των χλιαρών κυματισμών, είναι καταστροφικό για τις στιγμές που ζούμε. Αντί, λοιπόν, να συναινέσουν σε μία λύση με λογική χρονική διάρκεια και τεχνοκρατική συγκρότηση, χρησιμοποιούν την έννοια της συναίνεσης ως μέσο για να ισορροπήσουν στην ίδια τραμπάλα. Αναμενόμενο. Ο πολιτικός μας πολιτισμός είναι φτιαγμένος από ίντριγκα και βουλιμία. Ως εδώ. Ο Λουκάς Παπαδήμος οφείλει να πει περισσότερα απευθυνόμενος προς τον σοκαρισμένο λαό.
