«Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις. Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη». Ο Νίκος Καββαδίας έγραψε το ποίημα «Εφτά νάνοι στο s/s Cyrenia» δανειζόμενος επτά δαίμονες, «επτά νυχτοπερπατητές», από ένα αγγλικό μυθιστόρημα, τον «Τοξότη του Βασιλιά», του Ουόλτερ Σκοτ. Τους έριξε, λοιπόν, μέσα στο πλοίο και από δαίμονες τους έντυσε ναύτες. «Μ’ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπι τη μαλάρια κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει». Δεν έχω ανακαλύψει, ακόμα, τον λόγο, αλλά όποτε το ακούω μελοποιημένο θυμάμαι τη σύνθεση της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα.
Μπορεί να είναι το «σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις». Μπορεί και οι νάνοι. Η αποχώρηση του Νίκου Κοτζιά από την κυβέρνηση έγινε υπό όρους και συνθήκες που μας επιτρέπουν να εικάσουμε ότι ο πρώην υπουργός είναι ξεχωριστός. Διαφορετικός. Ενδεχομένως η ιδιαιτερότητά του αποτυπώνεται στο θυμικό που διακρίνει τις μεγαλοφυΐες, στην έπαρση που αναπτύσσεται ως ασπίδα στη μετριότητα του περίγυρου. Όλοι συμφωνούμε πως ο Νίκος Κοτζιάς είναι ένας σπάνιος άνθρωπος με αντιδράσεις που δεν αντιστοιχούν στο μέσο όρο. Ναι. Ένας μαρξιστής διανοητής, με ακαδημαϊκή παρουσία στην Οξφόρδη, δεν ανήκει στο μέσο όρο, δεν είναι σαν και μας.
Τώρα, που η κυβέρνηση αυτή ολοκληρώνει τον κύκλο της, σκέφτομαι ότι ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε όλες τις σημαντικές θέσεις σε χαρισματικές προσωπικότητες, ειδικής ψυχοσύνθεσης. Διέκρινε την εμμονική ταύτιση της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τη θεσμική ομαλότητα. Και της προσέφερε την προεδρία της Βουλής. Ασφαλώς δικαιώθηκε καθώς η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν ήταν, απλώς, κάθε λέξη του συντάγματος, ήταν και κάθε παράγραφος του κανονισμού της Βουλής. Η πολιτική της διαφωνία με τον Πρωθυπουργό δεν ακυρώνει την ευστοχία της επιλογής. Ο Αλέξης Τσίπρας ανέθεσε στον Γιάνη Βαρουφάκη να βγάλει τη χώρα από τη δυσκολότερη κρίση της νεότερης Ιστορίας της. Πήγε να τη βγάλει από το ευρώ και τον πολιτισμένο κόσμο. Όμως αυτό δεν μειώνει τον αντισυμβατικό, ασυμβίβαστο, ίσως και ελαφρώς αστάθμιστο, χαρακτήρα του καθηγητή που έκανε πολιτική έξω από τις συνηθισμένες φόρμες, ακόμα και τις στιλιστικές. Η εθνική άμυνα ανατέθηκε στον Πάνο Καμμένο, επίσης μία ενδιαφέρουσα προσωπικότητα με αιχμηρές γωνίες στο ψυχολογικό του προφίλ. Συχνά απρόβλεπτος, με δυσανάγνωστη συμπεριφορά, γνώρισμα που απαντάται, διαχρονικά, σε μεγάλους στρατιωτικούς ηγέτες.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, βλέπουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας παρέδωσε τις κρισιμότερες θέσεις της διαχείρισής του σε πρόσωπα που διαθέτουν ένα, τουλάχιστον, συναρπαστικό ψυχογράφημα. Αν μάλιστα προσθέσουμε και την επιλογή του Παναγιώτη Λαφαζάνη για την «Παραγωγική Ανασυγκρότηση» της χώρας, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Τσίπρας πήρε το «Η φαντασία στην εξουσία» και από σύνθημα το έκανε πολιτική. Και κάπως έτσι, πήγε το δικό μας πλοίο, όχι του Καββαδία, στους υδάτινους γκρεμούς της τρικυμίας. Κοτζιάς στη Διπλωματία, Βαρουφάκης στην Οικονομία και Καμμένος στην Άμυνα. Γαμπρό να ψάχνεις, θα βάλεις τον Τσίπρα να στον βρει. Το πλοίο πλέει ακόμα. Γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
