Συνήθως οι σπουδαίοι καλλιτέχνες αντιστρέφουν τη συνθήκη του Ντόριαν Γκρέι. Ο χρόνος σκάβει το πρόσωπο, αλλά δεν τολμά να αγγίξει το καλλιτεχνικό έργο. Η δε διαχρονία της δημιουργίας, λειτουργεί και ως μοναδικό, πολύτιμο υποκατάστατο της αθανασίας. Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι ιδιαίτερη περίπτωση.
Πηγαίο ταλέντο. Θεατράνθρωπος που δεν χρειάστηκε καν να φοιτήσει σε δραματική σχολή. Καλός γραφιάς. Συγκλονιστικός stand up comedian. Και όμως, ο τρόπος με τον οποίο αποτύπωσε την κοινωνική του παρουσία πάνω στο καλλιτεχνικό του έργο είναι τραυματικός. Όλοι μας έχουμε το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή. Οι ευφυείς άνθρωποι, όπως ο Λαζόπουλος, δικαιούνται κάτι παραπάνω. Η έμπνευση και η τέχνη πληρώνονται με κομμάτια σάρκας και ψυχής. Όμως ο Λαζόπουλος πήγε ακόμα πιο πέρα. Τα τελευταία χρόνια είναι σαν να βλέπεις κάποιο σπουδαίο ζωγράφο, με ένα μαχαίρι στο χέρι, να σκίζει ένα προς ένα τα έργα του. Ομολογώ ότι μέχρι πρόσφατα, όσο άντεχα να τον παρακολουθώ δηλαδή, ο Λαζόπουλος μου προκαλούσε θυμό, απογοήτευση. Τώρα δεν μου προκαλεί απολύτως τίποτα. Ούτε θλίψη. Δεν του αρμόζει. Ξέρει πολύ καλά τι έκανε και στη δημόσια και στην καλλιτεχνική του εικόνα.
Το Σάββατο παρακολούθησα, όπως οι περισσότεροι τηλεθεατές, την πρεμιέρα των «Δέκα Μικρών Μήτσων». Δεν ήταν μόνο η περιέργεια που με κράτησε στον καναπέ. Ήταν και εκείνη η διάθεση νοσταλγίας που σε καταλαμβάνει. Γίνεσαι πρόθυμος να συνομολογήσεις τη ψευδαίσθηση επιστροφής σε χρόνια που ήσουν πιο νέος, πιο ανέμελος και σαφώς πιο αισιόδοξος. Γιατί ακόμα και αν δεν θυμάσαι καλά τους χαρακτήρες ή έχεις συγκρατήσει μόνο κάποιες ατάκες, δεν έχεις ξεχάσει το γέλιο που έκανες. Το Σαββατόβραδο, λοιπόν, ήμασταν όλοι εκεί. Εμείς στους καναπέδες μας με το γέλιο έτοιμο να βγει. Οι χαρακτήρες των Μήτσων ήταν επίσης εκεί. Δεν ήρθε ο Λαζόπουλος. Τέλος πάντων, δεν ήρθε ο Λαζόπουλος που περιμέναμε να εμφανιστεί. Και είχαμε όλη την καλή διάθεση να τον αγκαλιάσουμε, να του δώσουμε μία στην πλάτη, να τον ξεπλύνουμε, ρε παιδί μου, με το γέλιο μας. Ήρθε ο ίδιος εμμονικός, στρατευμένος προπαγανδιστής, συνοδευόμενος από ομοβροντία πορδών. Στην αρχή δεν ήξερα τι μου φταίει. Έκανε χιούμορ ‘90ς που δεν ακούγεται σήμερα; Μήπως ήταν οι εμμονές του που πήγαν και μαγάρισαν και το χιούμορ και τους χαρακτήρες; Σε αυτές τις περιπτώσεις συμβαίνουν όλα μαζί. Εν τέλει το μόνο που χάρηκα από τους Μήτσους ήταν τα κιλά που έχασε ο Σταρόβας.
Και κατάλαβα αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει τον Λαζόπουλο είναι να υπηρετήσει τις εμμονές του και, ταυτοχρόνως, να μην υποστεί τον εξευτελισμό ενός ανθρώπου που έκανε τόσο μεγάλο λάθος. Κρίμα, γιατί οι Μήτσοι ήταν μία ευκαιρία για να επιστρέψει εκεί όπου σήμερα είναι ανεπιθύμητος.
