Κανένας δεν θυμάται τα διαγγέλματα του Γιώργου Παπανδρέου-αλήθεια έχει κάνει κανένα; Για την ακρίβεια ελάχιστα είναι τα διαγγέλματα που η ιστορία υπογραμμίζει στη συλλογική μνήμη. Συνήθως σηματοδοτούν μία κομβική στιγμή για τη χώρα-την είσοδο σε κάποιο πόλεμο ή τη λήψη μίας δραματικής απόφασης που εκτρέπει θεαματικά το ποτάμι των γεγονότων. Επίσης τεχνικά δεν είναι εύκολο να βρεις τη διαφορά του διαγγέλματος από τη δήλωση. Για παράδειγμα, τι ήταν αυτό που έκανε ο πρωθυπουργός στο Καστελόριζο; Ήταν δήλωση ή διάγγελμα; Σημειολογικά η δήλωση χρησιμοποιείται για να αφαιρέσει το δράμα από την περίσταση. Τέλος πάντων δεν έχει σημασία τι θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου όταν ενημερωθεί για τις αποφάσεις που θα προσδιορίσουν την πορεία της χώρας. Μπορεί να είναι διάγγελμα δακρύων ή μία δήλωση υπεκφυγής αν και τέτοια πράγματα δεν λέγονται με τόσο απλό τρόπο.
Όμως το θέμα μας δεν είναι τι θα πει τότε ο πρωθυπουργός, αλλά τι λέει τώρα απευθυνόμενος προς την κοινωνία. Δεν λέει τίποτα. Διόλου παράξενο, αλλά και τόσο εξωφρενικό συνάμα. Αν θέλετε είναι η αντίφαση μέσα από την οποία προβάλλεται μία εκδοχή του δράματος μας. Η λογική θα επέβαλε στον πρωθυπουργό ένα μόνιμο δίαυλο επικοινωνίας με τους πολίτες. Ανοιχτό, αδιάκοπο και αξιόπιστο. Αν μη τι άλλο, πέρα από τις τράπεζες, μιλάμε πρώτα για τις ζωές των ανθρώπων. Ουσιαστικά ο πρωθυπουργός δεν απευθύνεται προς την κοινωνία. Πέρα από επικοινωνιακούς ερασιτεχνισμούς και δραματοποιημένες εκκλήσεις, ο πρωθυπουργικός λόγος δεν περιέχει ούτε πληροφορία, ούτε σαφές στίγμα. Πιθανότατα επειδή ούτε ο ίδιος γνωρίζει που θα καταλήξουν τα πράγματα. Μπορεί να ξέρει την κατεύθυνση, αλλά δύναται μόνο να μαντέψει τον τελικό προορισμό. Χθες έδωσε ένα δείγμα, μιλώντας για τις τράπεζες που δεν θα τεθούν πάνω από το συμφέρον των πολιτών. Ήταν ο πρώτος σαφής υπαινιγμός του περί κουρέματος. Όμως σε λίγο ακόμα και οι αστρολόγοι των πρωινών εκπομπών θα έχουν άποψη επί του θέματος, ενώ επισήμως η κυβέρνηση θα παραμένει στην 21η Ιουλίου-πολιτικά και ημερολογιακά.
Όλα αυτά, λοιπόν, φαίνονται-και είναι-εξωφρενικά. Πως γίνεται να μην εξηγεί κάποιος στους ανθρώπους τι ακριβώς σημαίνει το κούρεμα για τη ζωή τους; Και το κυριότερο: ποια είναι η καταραμένη θέση μας για το κούρεμα; Με νούμερα και χρονοδιαγράμματα. Δεν έχουμε με σαφήνεια. Ίσως επειδή κανείς δεν μας το ζήτησε ή κανείς δεν θα ξοδέψει χρόνο για να την εξετάσει. Είμαστε μέσα σε μία τεράστια αίθουσα αναμονής πριν ανοίξει η πόρτα του μέλλοντος μας. Και ο πρωθυπουργός απλώς κρατάει το πόμολο. Είτε για να μπει, είτε για να φύγει πρώτος.
