Αν έπαιζα στοίχημα για τη ΔΗΜΑΡ, δεν θα έβαζα τα λεφτά μου σε αποδοχή της παραίτησης Κουβέλη. Επίσης θα πόνταρα ελάχιστα στο σενάριο για την προεδρία της Δημοκρατίας. Θα έπαιζα παραμονή στην ηγεσία και βήματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος πάντων, αυτά που θα διαβάσουμε για τη ΔΗΜΑΡ θα είναι δυσανάλογα πολλά ως προς το ενδιαφέρον που, εμπράκτως, εξεδήλωσε το εκλογικό σώμα. Και αν υπάρχει κάτι που να εντυπωσιάζει σε αυτήν την περιπέτεια, δεν είναι ούτε το ποσοστό στις εκλογές, ούτε ο καυγάς στα απόνερα του ναυαγίου-αυτά μπορούσαμε να τα φανταστούμε εδώ και καιρό.
Αυτό που με κάνει να γέρνω το κεφάλι με απορία είναι το μέγεθος της χλεύης που σηκώθηκε για να πνίξει τον Κουβέλη. Έγινε «μπάρμπα Φώτης», πυγμάχος στα σχοινιά, παιδί που έχασε τα δόντια του και καταπίνει τις κοροϊδίες των άλλων. Εντάξει, δεν είναι παράξενο. Η πολιτική είναι χαμαιτυπείο με καλούς τρόπους. Όμως εδώ υπάρχουν συμπεριφορές με κηλίδες χυδαιότητας. Όλοι τους θέλουν να πετάξουν μια σάπια ντομάτα στον Κουβέλη. Οι κυβερνητικοί, επειδή κατέβηκε από το σκάφος. Οι του ΣΥΡΙΖΑ, που ανοίγουν την πόρτα, πλην όμως απαιτούν ταπείνωση. Και, φυσικά, οι υπόλοιποι της κεντροαριστεράς που διαπίστωσαν ότι το στόμα της ΔΗΜΑΡ δεν ήταν αρκετά μεγάλο για να τους καταπιεί. Α, ναι και εγώ αν ήμουν Βενιζέλος μπορεί να έσπαζα τζάμια με το γέλιο μου.
Όμως αυτή είναι μία φλύαρη κουβέντα, χωρίς ουσία. Συζητάμε για την κεντροαριστερά την ώρα που ως σχήμα συνθλίβεται, ως έννοια δυσφημείται και ελάχιστους πλέον ενδιαφέρει. Δηλαδή τι είναι πια η κεντροαριστερά στην Ελλάδα; Ακόμα και αν είναι ανάγκη, δεν υφίσταται ως σάρκα. Κρίμα. Μια φήμη είναι πια, λόγια που δένουν δέκα παρέες και ξενυχτούν πέντε μπαρ.
