Τις τελευταίες μέρες κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να μας πείσουν ότι το δημοψήφισμα του 2015 απεδείχθη ωφέλιμο για τα εθνικά συμφέροντα. Για παράδειγμα ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Πάνος Σκουρλέτης. Εγραψαν ότι το δημοψήφισμα υποχρέωσε τους Ευρωπαίους να φέρουν μία καλύτερη συμφωνία στο τραπέζι, πράγμα που, φυσικά, δεν ισχύει. Η συμφωνία που ήρθε ήταν χειρότερη.
Σταδιακά δημιουργείται μία αφήγηση που, σε βάθος χρόνου, δεν θα δίνει σημασία στα γεγονότα, αλλά στο συναίσθημα και στην κομματική προτίμηση. Αλλωστε κάτι πρέπει να διηγούνται στα εγγόνια τους οι κοπελιές που εκείνο το βράδυ χόρευαν στο Σύνταγμα. Η περήφανη διαπραγμάτευση, ο λαός που όρθωσε ανάστημα και τι ωραία που ήταν η συναυλία με τη Ζωή να υψώνει τη γροθιά έξω από τη Βουλή -μπα, μάλλον αυτό με τη Ζωή δεν θα είναι μέσα. Και εδώ που τα λέμε, ο Νίκος Παππάς έκανε ένα tweet που, παρά την αφέλεια και τον κυνισμό του, ακούγεται σωστό. Ο λαός, λέει ο Παππάς, τον Σεπτέμβριο του 2015 ενέκρινε και το δημοψήφισμα και τα μέτρα που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δίκαιο έχει. Αυτός ο χειρισμός. πράγματι, νομιμοποιήθηκε πολιτικά. Οχι όμως και ιστορικά. Αυτή η θέση κρύβει και δολιότητα καθώς καθιστά τον λαό συνένοχο στο έγκλημα, αλλά, εντάξει, για πολιτική μιλάμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε αναγνώρισε έστω και ίχνος λάθους. Ο Τσίπρας έχει μιλήσει γενικά και αόριστα για «αυταπάτες». Αν βάλει την έννοια του λάθους δίπλα στο δημοψήφισμα, θα είναι σαν ο ίδιος να ρίχνει μία χαραμάδα φωτός στη σκηνή του εγκλήματος. Σε άλλη χώρα, τουλάχιστον ο Τσίπρας, θα είχε εξαφανιστεί πολιτικά. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Και έτσι παρατηρούμε το εξής οξύμωρο: η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ψήφισαν «Οχι», ακόμα και αν δεν θεωρούν εγκληματική επιλογή το δημοψήφισμα, αναγνωρίζουν ότι ο Τσίπρας έκανε κωλοτούμπα, δηλαδή τους κορόιδεψε. Και ειδικά οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς. Είναι το μουρουνέλαιο που τους ποτίζει ο Τσίπρας. Το καταπίνουν.
Βέβαια, όπως έχει πει και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, αυτή η συζήτηση είναι περσινά ξινά σταφύλια. Ναι, γιατί χρόνο με τον χρόνο ατονεί το πολιτικό ενδιαφέρον και ενισχύεται το ιστορικό. Για αυτό το κεντρικό ερώτημα που εγείρεται τώρα είναι αν μάθαμε κάτι από την περιπέτεια του δημοψηφίσματος. Φυσικά και μάθαμε. Στην πολιτική συγχωρούνται και ξεχνιούνται τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα. Ειδικά σε αυτή τη χώρα που ο λωτός σερβίρεται μαζί με σανό.
