Πριν από τρεις μήνες προσπαθούσα να μάθω ποιο είναι το όριο της βίας. Ηθελα να μου πει κάποιος αν το ξύλο στους δρόμους έχει όριο, αν η βία διαθέτει κόφτη που πέφτει όταν η ένταση ανέβει σε υπερβολικό επίπεδο. Δεν πήρα καμία συγκεκριμένη απάντηση επειδή έκανα μία λάθος ερώτηση. Όταν παίζεις ξύλο στο δρόμο το ενδεχόμενο του θανάτου είναι τόσο πιθανό, όσο και το να τραβήξεις άσο παίζοντας black jack. Άλλωστε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουμε νεκρούς. Είτε άμεσα, είτε από παράπλευρες απώλειες ή οποίες σπανίως προσμετρώνται με τη βαρύτητα που τους αρμόζει.
Να, μετά τη χθεσινή επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων ένας άνθρωπος νοσηλεύεται στην εντατική. Όταν βγει (αν βγει) αξίζει να τον ρωτήσουμε με ποιον τα έχει. Με τους τύπους που τον έκαψαν; Με την αστυνομία που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τις βασικές συνθήκες ασφάλειας στο κέντρο της πρωτεύουσας; Με τον Παπουτσή; Από όλους τους εμπλεκόμενους, ο Παπουτσής είναι ο πρώτος διαθέσιμος. Μεταξύ μας, ο ίδιος θα ψιθυρίσει εξωδίκως ότι είναι άδικο να χρεωθεί την πολιτική ευθύνη για την ανικανότητα της αστυνομίας. Όμως αυτή είναι η δουλειά του υπουργού.
Το πρόβλημα, λοιπόν, αρχίζει όταν διαπιστώνεις ότι μπορείς να έχεις πολλούς υπουργούς, αλλά μόνο μία Αστυνομία. Ακόμα και αν ο πρωθυπουργός αφαιρέσει το χαρτοφυλάκιο από τον Παπουτσή, το μόνο που θα αλλάξει στην Αστυνομία θα είναι το site, δηλαδή η σελίδα με το χαιρετισμό και τα βιογραφικά της πολιτικής ηγεσίας. Συνεπώς τι θα μπορούσε να γίνει; Τίποτα. Ακόμα και αν έχουμε τις προθέσεις, δεν διαθέτουμε τις ανθρώπους. Αλλά ακόμα και αν βρούμε τους ανθρώπους, δεν θα έχουμε όσους χρειαζόμαστε.
Τα πράγματα θα εκτρέπονται όλο και περισσότερο προς τις παρυφές του κανονικού αντάρτικου πόλεων. Η Αθήνα θα γίνει τόπος για σαφάρι. Αστυνομικοί εναντίων αντιεξουσιαστών, χρυσαυγίτες εναντίον μεταναστών και αντιεξουσιαστών, σκόρπιοι χουλιγκάνοι και διάφοροι άλλοι μικροί και μεγάλοι διάβολοι θα συνθέτουν την εικόνα της κόλασης. Θα έχουμε νεκρούς. Και άλλους νεκρούς. Και όταν κοινωνία φτάσει στα όρια της θα απαιτήσει όχι απλώς μέτρα, αλλά κάτι που θα μοιάζει με στρατιωτικό νόμο. Η αστυνομία θα αρχίσει να απαντάει με πυρά στις μολότοφ και ο οικογενειάρχης θα επιδοκιμάζει από τον καναπέ του. Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά, επειδή, απλούστατα, θα έχουν τελειώσει αυτοί που τα προκαλούν.
