Όταν η Ελλάδα επέβαλε το εμπάργκο στη FYROM, ήταν λες και η Ιστορία έδειχνε κινούμενα σχέδια. Ο Σιλβέστερ προσπαθούσε να στριμώξει τον Τουίτι. Κάποιος τρίτος θα το έβλεπε και ως άλλη μία εκδοχή του βαλκανικού σουρεαλισμού. Και αν έλεγες τότε ότι, δύο δεκαετίες μετά, τα Σκόπια θα ύψωναν φράχτη στα σύνορα με την Ελλάδα, θα σε έπαιρναν με την ίδια σκούπα που τις τρώει και ο γάτος από τη γιαγιά, όταν πάει να βουτήξει το πουλάκι.
Πάνω σε αυτόν τον φράχτη, λοιπόν, είναι κρεμασμένος ένας οδυνηρός συμβολισμός για τη μίζερη, την απρόσμενη εξέλιξη που πήραν τα πράγματα για μας. Η άλλη όψη του ίδιου συμβολισμού είναι στο Ελληνικό. Ναι, εκεί που τη μία σχεδιάζαμε πάρκο και την άλλη στήναμε μακέτες με σχέδια αξιοποίησης. Εκεί που θεωρούσαμε, ρε παιδί μου, ότι θα δημιουργηθούν σύγχρονα αναπτυξιακά ερείσματα. Τώρα απλώνονται σκηνές για πρόσφυγες. Οι δήμαρχοι, λέει, αντιδρούν. Πάντα οι δήμαρχοι αντιδρούν. Και, αλήθεια, πού θα μπορούσαν να πάνε τώρα αυτοί οι άνθρωποι; Κάπου, κάπως, πρέπει να φιλοξενηθούν. Το παιχνίδι δεν παίζεται τώρα. Το παιχνίδι χάθηκε νωρίτερα, όταν τρέχαμε πίσω από τις εξελίξεις, πολιτικά ανέτοιμοι και επιχειρησιακά καχεκτικοί. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα μπουκάλι που γεμίζει από απελπισμένες ψυχές, αλλά ο φελλός αρχίζει και μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο στόμιο. Τι θα γίνει; Κανένας δεν θέλει να ξέρει. Λες και στα τραπέζια δεν απλώνονται σχέδια, αλλά στρώνεται τσόχα.
Η κυβέρνηση συμφώνησε με τους δανειστές και προωθεί προς ψήφιση νέα μέτρα. Πρόκειται, κυρίως, για δράσεις περιοριστικής πολιτικής που, ως πλαίσιο, υπονομεύουν την αναπτυξιακή προοπτική. Η χώρα κινείται στους στενούς διαδρόμους των capital controls, με ένα κατοστάρικο (σε εκατομμύρια) παίρνεις τράπεζα και είναι πλέον χιλιάδες οι επιχειρήσεις που κλείνουν τις δουλειές τους με την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία, επιλέγοντας τη μεταφορά έδρας στο εξωτερικό. Στο προσεχές διάστημα δε, αναμένεται να ανακοινωθεί η μεταφορά έδρας από εταιρία που λειτουργεί εδώ και δεκαετίες σε ακριτική περιοχή. Για ποιον λόγο να κάνεις δουλειές εδώ αν δεν έχεις προνομιακές προσβάσεις και ισχυρούς συνομιλητές;
Την προσεχή άνοιξη ο πρωθυπουργός πρέπει να βρει τρόπο για να πει σε εκατομμύρια συνταξιούχους ότι οι εισφορές μίας ζωής είναι κάπου στη στρατόσφαιρα, έγιναν καπνός. Αν τα πράγματα κυλήσουν βάσει προγράμματος, οφείλει να ανακοινώσει μείωση συντάξεων. Μπορεί, βέβαια, να μην το κάνει. Θα καταγγείλει τους δανειστές, τα μέσα ενημέρωσης, την αντιπολίτευση, τους πάντες. Ο Λάκης θα ανεβάσει τραγωδία. Θα πιει το ποτήρι ο Τσίπρας ή θα πάει να μας το αδειάσει στα μούτρα; Μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Και αυτό, ξέρετε, είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από το Ασφαλιστικό.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση έχουν εκλογές. Ομως οι πληγές δεν πρόκειται να κλείσουν. Αλλά ακόμα και αν σταματήσει η αιμορραγία, θα μείνουν ουλές. Τι μένει; Η Φώφη και ο Σταύρος; Ελάτε τώρα! Ακόμα και αν έχουν προθέσεις ή σχέδιο, δεν διαθέτουν αντίκρισμα στην κοινωνία. Άλλωστε η κοινωνία αισθάνεται μια χαρά με τον Τσίπρα, τον Καμμένο, τον Πολάκη. Βλέπεις τον Πολάκη και ταυτίζεσαι, λες ότι αύριο θα σε φωνάξει κάποιος και θα σε κάνει υπουργό, δεν χρειάζεσαι ούτε σακάκι.
Τι προκύπτει από όλα αυτά; Το αυτονόητο. Από όποια πλευρά και αν το δεις, απ’ όπου και αν σηκώσεις τη χώρα, δεν πρόκειται να δεις το φως, έστω μέσα από μία χαραμάδα. Τι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα; Ισως και τίποτα. Μπορεί, απλώς, τα πράγματα να μην αλλάζουν.
