Πριν από λίγες μέρες, ρεμβάζοντας σε παραλία, μία σκυλίτσα ήρθε και τρίφτηκε στα πόδια μου. (Αν έγραφα ότι ήμουν στην παραλιακή και ένα σκυλί ήρθε και τρίφτηκε πάνω μου, το νόημα θα ήταν εντελώς διαφορετικό.) Και επειδή, στην κατάσταση μου, οποιαδήποτε αυθόρμητη επαφή με πρωτοβουλία του θηλυκού δύναται να θεωρηθεί μεγάλη έκπληξη, ανταπέδωσα με γενναιοδωρία την τρυφερότητα.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης της, ένας νέος άνδρας γύρω από τα τριάντα. Θα έχετε προσέξει και εσείς τι συμβαίνει όταν υπάρχει ένα ζώο ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Ρωτάς πως λένε το σκυλάκι, όχι το αφεντικό του. Το σκυλάκι λέγεται Άρια. «Εκ του Άρια Σταρκ;» αναρωτήθηκα προσχηματικά, λες και υπήρχε περίπτωση να παρέπεμπε σε καμιά άρια του Μότσαρτ. Ναι, από αυτήν έρχεται το όνομα. Από την κοντή με το σπαθί, στο Game of Thrones. Από το χελωνονιντζάκι. Σκέφτηκα ότι αν είχα σκυλίτσα θα την έβγαζα Νταενέρις Ταργκάριαν, να τη φωνάζω έτσι στα πάρκα και στις παραλίες, να γίνεται χαμός. Το Σέρσεϊ Λάνιστερ το αποκλείω γιατί ήδη το έχω δώσει σε ανθρώπους. «Φίλε λυπάμαι, αλλά η κοντή θα πεθάνει» του είπα, κοιτάζοντας τη θάλασσα. «Αποκλείεται πριν το πέμπτο επεισόδιο. Και να δεις ότι μπορεί να ανέβει αυτή στον θρόνο» απάντησε. «Τότε να της πάρεις μία σακούλα Friskies» πρότεινα.
Γέλασε με την κρυάδα μου, αλλά βρήκε την ευκαιρία να με βάλει μπροστά σε ένα θέμα που αρνούμαι να συζητήσω ακόμα και με τον εαυτό μου. Εδώ δεν ξέρω τι θα ψηφίσω στις ευρωεκλογές, πώς είναι δυνατόν να έχω αποφασίσει ποιον στηρίζω στη διεκδίκηση του Σιδερένιου Θρόνου; Εντάξει, σίγουρα δεν είμαι με την αδερφή της Άριας, τη Σάνσα. Αυτή είναι να την πάρεις έτσι όπως είναι, να τη βάλεις εξώφυλλο σε Άρλεκιν και μέσα να διαβάζεις πώς ένας ώριμος άνδρας, τύπου σερ Τζόρα, έβγαλε το σάρκινο σπαθί του, το βούτηξε στον πόθο και έκοψε το νήμα της αγνότητας της. Μέχρι εκεί καλή είναι. Όχι όμως και για Σιδερένιο Θρόνο, μην τρελαθούμε.
Τον Τζον Σνόου δεν θέλω να τον βλέπω μπροστά στα μάτια μου. Δεν είναι μόνο φλώρος που δυσκολεύεται να κόψει ένα κεφάλι. Είναι που με εκνευρίζει αυτός ο διαχρονικός χαρακτήρας του καλού παιδιού που ξεκινάει από χαμηλά και φτάνει στον ουρανό. Το έχουμε δει και με τον Ξανθόπουλο. Απλώς ο Ξανθόπουλος δεν θα καβαλούσε ούτε δράκο, ούτε τη θεία του. Ο Τζέιμι ο Λάνιστερ θα μπορούσε να είναι ένας υποψήφιος με ενδιαφέρον. Χμ, ναι. Είναι κουλός, αιμομίκτης και έχει σφάξει ένα βασιλιά -ανθρώπινα πράγματα. Επίσης μου αρέσει ως άνδρας, έχει κάτι από τον μακαρίτη τον Κώστα τον Καρρά στα νιάτα του. Ωστόσο αισθάνομαι ότι πάνω από όλα είναι δέσμιος της καψούρας για την αδερφή του, συνεπώς ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον δούμε πίσω και κάτω από τα φουστάνια της.
Αυτή τώρα φαίνεται εκ πρώτης όψεως ως καλή επιλογή. Είναι υποχθόνια, αδίστακτη, άπληστη και ξέρει να διοικεί. Όμως, συγγνώμη για την έκφραση, είναι ξέκωλο. Σε λίγο θα πάει και με το άλογό της, κάτι που επιτρέπεται μόνο στο σκάκι όπου ο ίππος παίρνει τη βασίλισσα. Η Καλίσι; Ελάτε τώρα με τη Βουγιουκλάκη! Αφήστε που θα μας φάνε οι δράκοι όλες τις κατσίκες. Να φύγει η κοπελιά, να πάει σε κανένα τούρκικο σίριαλ, για εκεί είναι.
Εκ των πραγμάτων τείνω να στρατευτώ πίσω από τον νάνο -θα φαίνομαι κιόλας. Ο Τύριον μου είναι συμπαθής επειδή θυμίζει τον αγαπημένο Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη παραμορφωμένο και σε σμίκρυνση -δείτε τον στη διαφήμιση της μπύρας, έτσι όπως έχει αφήσει και το μούσι και θα καταλάβετε τι εννοώ. Είναι ευφυής, αλλά και έξω καρδιά με μία ηδονική αίσθηση περί ζωής και μία cool προσέγγιση στον θάνατο. Και τον φαντάζομαι να κάθεται στον Σιδερένιο Θρόνο όπως τα παιδάκια στην αγκαλιά του Άγιου Βασίλη. Αν μη τι άλλο, θα είναι και ένα μήνυμα πολιτικής ορθότητας. Να δει και η κάργια η Χιονάτη τι έχασε όταν είχε επτά σαν και αυτόν αλλά πήγαινε και τραβιόταν με το βασιλόπουλο.
