Όταν ακούστηκε το καμπανάκι, είπαμε ότι στο ρινγκ μπήκαν ο φόβος και η οργή. Δεν έχει λάθος αυτή η ανάλυση. Η κυβέρνηση προτάσσει τον φόβο και την αβεβαιότητα που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και η αντιπολίτευση επενδύει στην οργή και στην απελπισία των πολιτών. Λίγες μέρες μετά την εκκίνηση της προεκλογικής εκστρατείας, έχω την αίσθηση ότι η κυβέρνηση έχει λύσει το επικοινωνιακό της πρόβλημα. Όχι όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό, βέβαια, παίζουν ρόλο και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης που έχουν επιλέξει στρατόπεδο.
Θα το προσέξατε και εσείς: το κύριο θέμα συζήτησης δεν είναι τι έκανε η κυβέρνηση, αλλά τι σκοπεύει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Νέα Δημοκρατία δεν προσπαθεί να πείσει τον ψηφοφόρο για την καταλληλότητά της. Θέλει να του δείξει ότι οι άλλοι είναι ακατάλληλοι. Δεν πουλάει λύσεις, λέει, απλώς, ότι οι απέναντι είναι το πρόβλημα. Στον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Δεν έχουν μόνο να εκφράσουν οργή, καλούνται να δώσουν σχήμα και στην ελπίδα. Και δεν οφείλουν μόνο να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι. Πρέπει να πείσουν ότι δεν είναι επικίνδυνοι. Μετά είναι και τα πρόσωπα. Νομίζω ότι πιο εύκολα θα σε φοβίσει η Σπυράκη, παρά θα σε καθησυχάσει ο Σκουρλέτης που εκφέρει συγκρουσιακό λόγο.
Κάπως έτσι, παρακολουθούμε μία πρωτότυπη προεκλογική εκστρατεία, κατά την οποία αυτός που αμύνεται, είναι η αντιπολίτευση. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Επικοινωνιακά, η Νέα Δημοκρατία πετυχαίνει, προς το παρόν, να διατηρεί τον έλεγχο του παιχνιδιού, έχοντας επιβάλει την ατζέντα. Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνεται σαφής, όσο δεν εξηγεί τι θα κάνει αν αντί για δανεικά εισπράξει αρνήσεις, το έδαφος θα παραμένει γόνιμο για την καλλιέργεια του φόβου.
