Στις 18 Απριλίου 2013 η αλήθεια με κοίταξε με παγωμένο ύφος μέσα από τα δάχτυλα των ποδιών μου: 98 κιλά και η ζυγαριά να είναι στα καλά της. Στο σπίτι υπάρχει και δεύτερη ζυγαριά. Το ίδιο. Ακόμα και αν πήγαινα δίπλα, στον κρεοπώλη, τα κιλά δεν θα άλλαζαν. Το πολύ να κατέληγα στο τσιγκέλι.Πιθανότερο, βέβαια, ήταν να καταλήξω σε καμιά εντατική με έμφραγμα: τα 98 κιλά ήταν πάρα πολλά για τα 186 εκατοστά του ύψους μου. Και αν ο παράγοντας του άγχους είναι υποκειμενικός, το πιεσόμετρο λέει πάντα την αλήθεια. Επίσης, μικρή σημασία έχει η γυμναστική, αν συνεχίζεις να ταΐζεις τον εαυτό σου με σαβούρα. Μπορείς να ποδηλατείς 15 χιλιόμετρα τη μέρα και τα μισά να είναι σε ανηφόρα. Αν μετά απλώσεις το χέρι στο πιτόγυρο δεν κάνεις τίποτα. Στις 18 Απριλίου 2013, αποφάσισα να κάνω.
Η δική μου μέρα Ανεξαρτησίας ήταν η 4η Ιουλίου του 2009 όταν έκοψα το τσιγάρο. Ήμουν 91 κιλά, έπιασα τα 100, έπεσα στα 92-93 και μετά πάλι ψηλά, κοντά στην κατοστάρα. Αυτό με δίδαξε ότι οι δίαιτες είναι αναποτελεσματικές ως προς τη διάρκεια. Ένας άνθρωπος που κάνει δίαιτα συνήθως περιμένει να κατακτήσει τον στόχο του για να κυλιστεί ξανά στις σάλτσες. Τηρεί ένα πρόγραμμα, εκτίει μία «ποινή». Αν δεν αλλάξει διατροφικό μοντέλο, ζει και τρώει για τους διαιτολόγους.
Σήμερα, έξι μήνες μετά τη 18η Απριλίου 2013, βρίσκομαι στα 83 κιλά. Για την ακρίβεια, εκεί είμαι εδώ και έναν μήνα. Πέταξα 15 κιλά σε πέντε μήνες. Οι εξετάσεις αίματος είναι φυσιολογικές και η πίεση χαμηλή. O Γιάννης Γκουγκούσης, ο καρδιολόγος του ΕΔΟΕΑΠ, μόλις ανακάλυψε ένα φωτεινό παράδειγμα. Θα με ρωτήσετε αν ήταν δύσκολο. Θα σας πω ότι δεν θυμάμαι, είναι κάτι που συνήθισα πια – το πιτόγυρο μου φαίνεται ραδιενεργό υλικό. Θα με ρωτήσετε τι τρώω. Πρώτα, θα σας πω τι δεν τρώω.
Τους τελευταίους έξι μήνες έβγαλα από τη διατροφή μου ψωμί, πίτες και τα συναφή, ζυμαρικά, τηγανιτά, σάλτσες, γλυκά (πλην σοκολάτας υγείας). Το αλκοόλ περιορίστηκε σε ελάχιστο κρασί ή μπύρα. Το ουίσκι καταργήθηκε. Δύσκολο όλο αυτό; Έπειτα από δύο μήνες το έχεις συνηθίσει. Στο τέλος, καταφέρνεις να θεωρείς εξαίρεση εκείνο που κάποτε ήταν «απόλαυση». Σκληρό, ε; Εξαρτάται πώς το χειρίζεσαι. Αν μου βάλεις ένα πιάτο με λαχταριστές τηγανιτές πατάτες, θα τσιμπήσω 3-4 και θα αγνοήσω τις υπόλοιπες, χωρίς να υποφέρω. Δεν ξέρω αν είμαι δυστυχής ή μεταλλαγμένος. Ίσως είμαι και τα δύο. Οποιαδήποτε απόκλιση από τους περιορισμούς που έχω θέσει, με γεμίζει τύψεις και με στέλνει στη ζυγαριά.
Να σας πω και τι τρώω: ασπράδια αυγών, κρέας, ψάρι, όσπρια, σαλάτες, φρούτα, τυριά (όχι εξαλλοσύνες), γιαούρτι, σοκολάτα, παστέλι. Μία τυπική μέρα μου: Πρωινό, δύο ασπράδια αυγών, τυρί με δύο μπισκότα βρώμης, δύο ξερά σύκα. Δεκατιανό, ένα μήλο. Κυρίως γεύμα, κοτόπουλο ψητό με σαλάτα. Απογευματινό, ένα παστέλι και ένα μήλο ή μία μπάρα δημητριακών. Βραδινό, τρία σκέτα σουβλάκια (καλαμάκια, για να καταλαβαινόμαστε όλοι) ή γιαούρτι με φρούτα, σαλάτα. Aρκετό νερό.
Τι μένει όταν έχεις κάνει αυτόν τον κύκλο; Βασικά, δεν έχεις κάνει κανέναν κύκλο. Είσαι μέσα σε έναν κύκλο. Υποθέτω, κάποια στιγμή, όταν συνηθίσεις για τα καλά τη νέα σου διατροφή και το καινούριο βάρος, παίρνεις αποστάσεις από τη ζυγαριά. Χαλαρώνεις. Πέρασα ένα-δύο χρόνια φοβούμενος μην τυχόν και ξανακαπνίσω. Δεν ξέρω πόσα θα περάσω τρέμοντας μην ξαναπαχύνω.
