Και κάπου εδώ τελειώνει η συζήτηση. Οι γηραιότεροι δεν θα σηκώνουν το φρύδι για να μας θυμίσουν ότι δεν είδαμε τον Πελέ. Ούτε αυτοί τον είδαν, οι περισσότεροι στα Επίκαιρα του σινεμά τον έβλεπαν. Και οι παλαιότεροι δεν θα θυμίζουν ότι ο Μαραντόνα έχει πάρει Παγκόσμιο Κύπελλο. Τελείωσε και αυτό το επιχείρημα. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε. Ο Μέσι είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Ως τώρα, φυσικά.
Τώρα θα παρέμβει κάποιος που θα πει ότι είναι άδικο να κρίνουμε ανάμεσα σε διαφορετικές εποχές. Αν ο Πελέ γεννιόταν σαράντα χρόνια αργότερα; Χμ, σωστό. Οπότε ας συμφωνήσουμε ότι ο καθένας τους ήταν ο καλύτερος στην εποχή του. Ομως ο Μέσι θα ταξιδεύσει πρώτη θέση στην αιωνιότητα. Μπορεί να μην έχει τον μύθο του Πελέ. Δεν είναι drama queen όπως ο Μαραντόνα. Αλλά πρωταγωνίστησε σε μία ψηφιακή εποχή όπου όλα καταγράφονται και μάλιστα από όλους. Ο Μέσι έλαμψε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και αυτό θα το κεφαλαιοποιήσει ιστορικά. Οταν έπαιζε ο Πελέ, ο μισός πλανήτης και βάλε δεν είχε τηλεόραση. Στην εποχή του Μαραντόνα δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα και social media. Στην εποχή του Μέσι πλέκουμε όλοι τους ίδιους μύθους, με τα ίδια υλικά, την ίδια στιγμή.
Ο Λίο είναι συμβατός με την εποχή. Ο Πελέ έκανε τον κόσμο να χαζεύει. Ο Μαραντόνα τον έκανε να παραληρεί. Ο Μέσι σε αφήνει άφωνο. Και μετά τον κάνεις story, γίνεται κομμάτι της ζωής σου. Είναι πλέον έτοιμος για συμβόλαιο με τη Marvel, ως σούπερ ήρωας. Και έδιωξε και τους τελευταίους, αχνούς, αστερίσκους πάνω από το όνομά του. Στη Μπαρτσελόνα άκουγε ότι πρέπει να δίνει τα μισά του λεφτά στον Τσάβι και στον Ινιέστα. Στην εθνική του έλεγαν ότι δεν είναι ηγέτης. Και να που τώρα, στα τελειώματα, τους πήρε από το χέρι, τους έδωσε το Copa America και τώρα το Παγκόσμιο.
Πλέον τα πήρε όλα. Εχει τα πάντα. Θεωρείται ο καλύτερος όλων των εποχών στην τέχνη του. Είναι ζάμπλουτος. Εθνικός ήρωας στην πατρίδα του. Τι μπορεί να περιμένει από εδώ και πέρα; Τίποτα. Πώς θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος;
