Οι Ευρωπαίοι μπορεί να μην έχουν άδικο όταν πιάνουν την Ελλάδα από το λαιμό. Έχουν όμως λάθος. Διότι στο τέλος ο αντιευρωπαϊσμός θα γίνει το ιστορικό επόμενο του αντιαμερικανισμού. Αυτό μπορεί να είναι ένα ενδιαφέρον επιχείρημα, αλλά δεν ζει πιο πέρα από το φυλάκιο των Ευζώνων. Και ο Σόιμπλε δεν έχει κανένα λόγο να απαντήσει στον Κάρολο Παπούλια που μέσα σε δύο ώρες έκανε ό,τι δεν έπραξε μέσα σε δύο χρόνια – μία ενδιαφέρουσα δήλωση και αποποιήθηκε την αποζημίωση του.
Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε θα προτιμούσαν να απαντήσουν σε κανέναν οργισμένο τύπο από το Λεβερκούζεν που είδε την ομάδα του να εισπράττει τρία από τη Μπαρτσελόνα και τώρα θέλει να μάθει για ποιο λόγο περικόπτονται οι κοινωνικές δαπάνες ενώ δανειοδοτείται η Ελλάδα. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά έτσι απλοϊκά τίθενται τα πράγματα ενώπιον των λαών. Και για το λόγο αυτό οι Ευρωπαίοι δείχνουν δόντια προς την Ελλάδα. Επειδή βλέπουν και οι φορολογούμενοι δανειστές μας.
Για τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα η συμπεριφορά της Αθήνας την τελευταία διετία είναι, τουλάχιστον, άστοχη. Έτσι την αντιμετωπίζουμε και εμείς, αλλά εδώ βρισκόμαστε πάνω στη σκηνή του δράματος. Βγείτε από αυτά που ζείτε και παρατηρήστε ψυχρά τις εξελίξεις και τα δεδομένα των δύο τελευταίων ετών. Τι νομίζετε ότι κάνει η Ελλάδα απέναντι στους δανειστές της; Καθυστέρηση. Και μάλιστα όχι για να «πονέσουν κάποιοι λιγότερο», όπως θα έλεγε ο Σαμαράς, αλλά για να διατηρήσει η πολιτική αριστοκρατία την προνομιακή της σχέση με το κράτος. Νομίζω συμφωνούμε ότι αυτό που πληρώνουμε τώρα δεν είναι μία συνωμοσία, ένα συμβόλαιο που πρέπει να εκτελεστεί, αλλά μία δέσμευση που δεν υλοποιήθηκε, κοινώς το πρώτο μνημόνιο. Η αγριότητα του νέου μνημονίου θρέφεται από τη συνειδητή άρνηση της κυβέρνησης Παπανδρέου να εφαρμόσει το πρώτο. Και η Ελλάδα έχει ανοίξει ένα φουσκωμένο λογαριασμό στην Ευρώπη. Τι συμβαίνει όταν έχεις πίσω σου απάτες με κοινοτικά κονδύλια, greek statistics και μη τήρηση των συμφωνηθέντων; Συμβαίνει αυτό που ζούμε τώρα.
Ποιος είπε ότι ο κόσμος είναι δίκαιος και ηθικός; Δεν είναι και αυτό έπρεπε πρώτοι να το γνωρίζουμε εμείς. Η υπομονή εξαντλήθηκε μαζί με την ανοχή τους. Και επειδή όλοι αυτοί πρώτα λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους και μετά στην ιστορία, η Αθήνα εισπράττει συμπεριφορά αντίστοιχη της πολιτικής που κατέβαλε. Μόνο που η συμπεριφορά των Ευρωπαίων εκλαμβάνεται διαφορετικά ανά περίσταση. Όταν ο ΓΑΠ πέταξε τον χαρταετό του ως το δημοψήφισμα, η ωμότητα με την οποία τον αντιμετώπισαν, έγινε δεκτή ως λυτρωτική δικαίωση. Αλήθεια, γιατί τότε ο θυμωμένος πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν άρθρωσε ούτε μία σεβάσμια λέξη; Τώρα, όμως, η παρέμβαση τους τρώει κλωτσιά με τα τσαρούχια.
Φυσικά και οι Έλληνες είναι υπερήφανος λαός, αν και δεν ξέρω λαό που να μην είναι. Έχει, όμως, τιμή η αξιοπρέπεια ενός λαού; Ασφαλώς, αρκεί να μην ανήκεις σε αυτόν. Αν είσαι κομμάτι του, η αξία είναι ανεκτίμητη. Αν δεν είσαι, τη μετατρέπεις σε κέρματα. Ε, λοιπόν γι’ αυτούς η αξιοπρέπεια μας κοστίζει ακριβώς όσο τα δάνεια που πήραμε. Ούτε ευρώ πάνω ή κάτω.
