Αν ιδιωτικοποιήσεις το Ελληνικό έχεις βάσιμες ελπίδες για τη δημιουργία μίας πηγής δημοσίων εσόδων. Θα κερδίσεις, τουλάχιστον, από τους φόρους και τις θέσεις εργασίας-αυτό είναι βέβαιο. Υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει ότι οφείλεις να το αξιοποιήσεις και να το εκμεταλλευθείς ως δημόσια περιουσία. Ακούγεται-και είναι-πολύ όμορφο, μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω πώς ακριβώς θα το πετύχεις. Διότι η συζήτηση για ανάπτυξη με βάση έναν ισχυρό δημόσιο τομέα είναι ελκυστική αρκεί να είναι Μάης και 1968. Σήμερα είναι, τουλάχιστον, ανεδαφική, ειδικά σε μία χώρα όπου το διευρυμένο κράτος αποτέλεσε τον δρόμο προς τη διαφθορά. Η διαφθορά στις επιχειρήσεις κρατικού ελέγχου δεν ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής κουλτούρας του ΠΑΣΟΚ. Ήταν αναπόφευκτη συνέπεια. Ναι, το Ελληνικό μπορεί να έχει αυτοδιαχειριζόμενους λαχανόκηπους, οι δήμαρχοι θα φυτέψουν παιδικές χαρές και μία ντουζίνα δημόσιοι φορείς θα συναντώνται σε αχανή οικόπεδα για να κάνουν ανάπτυξη και έθνικ φεστιβάλ. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι θα βρουν δουλειά περισσότεροι από όσους θα προσλάβει ο ιδιώτης. Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι η συνέπεια στη μισθοδοσία τους.
Ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων μπορεί να δώσει ώθηση στον τροχό που θα σπρώξει το κάρο μπροστά. Ένα ευκαιριακό, θολό και αναχρονιστικό πρόγραμμα θα αφαιρέσει από τη χώρα τμήματα εθνικού πλούτου χωρίς ανταποδοτικά οφέλη. Η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει αποκρατικοποιήσεις με κεντρικό στόχο τη μείωση του κράτους και τη συγκέντρωση εσόδων. Ο βασικός προσανατολισμός των αποκρατικοποιήσεων πρέπει να είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας σε νέες βάσεις. Αποκρατικοποιήσεις έξω από ένα ευρύτερο πλαίσιο ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού όχι μόνο θα είναι αναποτελεσματικές, αλλά θα ελεγχθούν και για τη σκοπιμότητά τους. Εννοείται ότι θα πουλήσουμε αυτά που ονομάζουμε «φιλέτα». Λέτε κανείς να ενδιαφέρεται για αυτά που, απλώς, θα θέλαμε να ξεφορτωθούμε;
Υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο με τις χώρες στις οποίες παρεμβαίνει το ΔΝΤ. Κάνουν αποκρατικοποιήσεις σε τιμή ευκαιρίας και τα κράτη με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο Ταμείο (στην περίπτωση μας και οι εταίροι-δανειστές) συναλλάσσονται προνομιακά με την κυβέρνηση. Αυτό από τη μία φαίνεται λογικό-δεν θα έρθει η Τζαμάικα να αγοράσει το Golden Hall, Αμερικανοί και Γερμανοί θα προσεγγίσουν. Από την άλλη, όμως, υποχρεώνει τους διαχειριστές, δηλαδή την κυβέρνηση, να θέσουν ένα πλαίσιο που δεν θα επιδέχεται καμία αμφισβήτηση ως προς τη διαφάνεια και την ουσία του σχεδιασμού του. Ο Σαμαράς και οι εταίροι του δεν θα κριθούν επειδή έκαναν αποκρατικοποιήσεις. Θα κριθούν για τον τρόπο με τον οποίο τις έκαναν. Και είναι άτυχοι γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις η θετική κρίση έρχεται δεκαετίες μετά. Η αρνητική φτάνει στις επόμενες εκλογές.
