Τα δράματα που τραβούν εις μάκρος έχουν πάντα έναν κακό σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Στο δικό μας δράμα ήταν ο Σόιμπλε. Δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στις ζωές μας. Εμείς τον φέραμε. Και απλώς απέδωσε το κείμενο του ρόλου του. Ακόμα και αν ήταν άλλος στη θέση του, τα ίδια θα έλεγε, τα ίδια θα έκανε, ίσως με ελαφρώς διαφορετικό τόνο.
Κατηγορήθηκε για τη σκληρότητα, για την αναλγησία που έδειξε στο δράμα μας. Μόνο που λησμονούμε ότι αυτοί οι ρόλοι είναι απονευρωμένοι από συναισθήματα, γράφονται με κυνισμό και υπηρετούνται πάντα με βάση τα συμφέροντα που ο καθείς εκπροσωπεί. Απλώς ο Σόιμπλε ήταν «στεγνός» με όσα μπορεί περιέχει η λέξη και κυρίως την έλλειψη ενσυναίσθησης.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος περιγράφει εκείνη τη δραματική συνάντηση σε ένα υπόγειο ξενοδοχείου, στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Ο Σόιμπλε του πρότεινε έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και ανθρωπιστική βοήθεια. Ο Βενιζέλος το αρνήθηκε χωρίς καν να καλέσει τον πρωθυπουργό Παπανδρέου. Τι αντιπροσώπευε, αλήθεια, εκείνη η πρόταση; Τη διάθεση του Σόιμπλε να καταστρέψει την Ελλάδα προς παραδειγματισμό ή μία ψυχρή τεχνοκρατική προσέγγιση λύσης στο ελληνικό αδιέξοδο; Ενδεχομένως και τα δύο. Ομως ήταν πολιτική με σκοπιμότητα, όχι μία επιλογή βασισμένη στο θυμικό. Οσο και αν αντιπαθείς μία χώρα, δεν την πετάς από την ευρωζώνη για ένα καπρίτσιο. Προφανώς ο Σόιμπλε πίστευε ότι θα λειτουργούσε υπέρ της χώρας του και της Ευρώπης.
Το ύφος του, το βλέμμα του, ακόμα και η αναπηρία του, τον μετέτρεψαν στον τέλειο κακό του ελληνικού δράματος. Μισήθηκε όσο κανένας. Και αυτό δεν ήταν παράλογο, αν θέλετε δεν ήταν και άδικο όσον αφορά τα αντανακλαστικά των πολιτών. Ο Σόιμπλε ήταν το πρόσωπο της τιμωρίας μας, η κατάρα που διαδέχθηκε την αφροσύνη της ανεμελιάς μας. Ηταν και χρήσιμος. Πάντα χρειάζεται κάποιος για να δέχεται το ανάθεμα, να ξεσπάει η οργή. «Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις» θα του τραγουδούσε ο Καρράς. Ισως να μην είναι τυχαίο που έφυγαν μαζί. Πολλά από τα λουλούδια στα πόδια του Καρρά έγιναν λογαριασμός από τα χέρια του Σόιμπλε.
