Μία μητέρα συνοδεύει την κόρη της στην πρώτη μέρα της σχολικής της ζωής. Και αναρωτιέται πώς θα περάσουν τα δώδεκα χρόνια που έχουν μπροστά τους. Ελάτε να της εξηγήσουμε εμείς που τα περάσαμε και ξέρουμε
Δείτε τη Σοφία. Είναι η 38χρονη κοκκινομάλλα με το τζιν, τη μαύρη τσάντα και την καρό μάσκα. Θα τη ξεχωρίσετε εύκολα γιατί στέκεται στη μέση του ημικύκλιου που σχηματίζουν οι γονείς πίσω από τα παιδιά κατά τον αγιασμό. Οι δάσκαλοι, που έχουν παραταχθεί πίσω από τον ιερέα, δημιουργούν και αυτοί ένα δικό τους, μικρότερο, ημικύκλιο. Και αν δεις την εικόνα από ψηλά, νομίζεις ότι τα παιδιά βρίσκονται μέσα σε μία παρένθεση. Προστατευμένα ή εγκλωβισμένα, όπως το πάρει κανείς. Στο προαύλιο του σχολείου βρίσκονται αυτή τη στιγμή 167 παιδιά. Η Σοφία βλέπει μόνο ένα, το δικό της. Η Μαρία βρίσκεται στα αριστερά της παράταξης, εκεί που είναι τα πρωτάκια. Φοράει τζιν παντελόνι, μία μπλούζα με λουλούδια και λευκά, ολοκαίνουργια, αθλητικά παπούτσια. Ξεκινάει μία από τις πιο σημαντικές μέρες στη ζωή της. Στέκεται στην αφετηρία μίας μεγάλης διαδρομής. Όμως όταν φτάσει στο τέλος, δεν θα θυμάται τίποτα από αυτό το πρωινό. Και τώρα δεν έχει ιδέα για όσα την περιμένουν. Αν τα πρωτάκια ήξεραν τι βρίσκεται μπροστά τους, θα σκορπούσαν σαν τρομαγμένα κοτόπουλα.
Έφυγαν από το σπίτι πριν από μία ώρα. Και η Σοφία τα έκανε όλα σωστά. Τάισε και έντυσε το παιδί. Βίντεο και φωτογραφίες. Με τον μπαμπά πριν φύγει για τη δουλειά. Με την τσάντα και χωρίς την τσάντα. Selfie με τη μαμά. Έξω από σπίτι και από την είσοδο του σχολείου. Στην αυλή. Τώρα διστάζει να βγάλει το κινητό και να πάει στο πλάι. Ακόμα δεν ξέρει πού πρέπει να πατάει. Βλέπει τις μαμάδες των μεγαλύτερων παιδιών. Δείχνουν άνετες. Γνωρίζονται μεταξύ τους. Έχουν αξονική τομογραφία των δασκάλων στην τσάντα τους. Έψαξαν μέχρι και το σόι της καθαρίστριας στους Αγίους Σαράντα. Είναι παλιές ή, πιο σωστά, σκληραγωγημένες. Η Σοφία είναι τρυφερούδι. Και δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι άδικο αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο, τέτοια μέρα. Τα μάτια, οι κάμερες, το ενδιαφέρον, εστιάζουν πάνω στα πρωτάκια. Και δεν μένει ούτε ένα βλέμμα για τους γονείς τους. Μιλάνε για το όμορφο ταξίδι της γνώσης, αλλά σπρώχνουν κάτω από το χαλάκι την αλήθεια για το κακοτράχαλο μονοπάτι που θα βαδίσουν οι γονείς. Κοιτάνε το δενδρύλλιο και λησμονούν αυτόν που το ποτίζει. Δεν είναι μόνο πρωτάκια που θα σκορπούσαν αν ήξεραν τι τα περιμένει. Είναι και οι γονείς. Υποτίθεται, βέβαια, ότι ξέρουν. Ναι, ξέρουν. Απλώς αργούν να καταλάβουν.
Η Σοφία έχει άγχος. Γιατί ανάμεσα στα άλλα παιδιά δεν βρίσκεται μόνο η Μαρία. Βρίσκεται και η αντανάκλασή της μητέρας της. Η Σοφία θα βλέπει τον εαυτό της από τα κορδόνια των παπουτσιών μέχρι τους βαθμούς της Μαρίας. Τα λόγια της δασκάλας θα αφορούν το παιδί, αλλά στην πραγματικότητα θα κρίνουν εκείνη. Αυτή η αίσθηση θα υποχωρήσει με τον χρόνο, καθώς η ζωή θα γεμίσει με γεγονότα. Τη στιγμή που ο ιερέας υψώνει τον βασιλικό, η μάνα σκέφτεται πώς θα περάσουν δώδεκα χρόνια. Θέλετε να της πούμε εμείς, που ξεμπερδέψαμε απ΄αυτά; Λερωμένα από νερομπογιές, μαρκαδόρους και ξύσματα μολυβιών. Καπλαντισμένα σαν βιβλία, μπλε σαν τα τετράδια με λευκά σημεία από μπλάνκο. Με προσθέσεις και αφαιρέσεις αριθμών που θα φεύγουν από το βιβλίο των Μαθηματικών για να γίνουν χρονολογίες στην Ιστορία. Με παιδικά πάρτι που θα έχουν τη γεύση από άθλια τηγανισμένο κοτόπουλο σε κακό λάδι. Με ώρες στο αυτοκίνητο έξω από τα αγγλικά ή τις δραστηριότητες. Με ευχές, μαλώματα και backround check νέων φίλων. Με το μάτι στο ρολόι και άκαρπες προσπάθειες για να βρεις το password του τάμπλετ. Με κλάματα και υπερηφάνεια. Με μικρές ή μεγάλες ντροπές που θα μπαίνουν κάτω από το τραπέζι της κουζίνας. Με λεφτά. Πολλά λεφτά. Και όταν η Σοφία σκεφτεί τι θα μπορούσε να κάνει με τόσα λεφτά, θα αισθανθεί ντροπή. Με την πόρτα που ήταν πάντα ανοιχτή, πρώτα να κλείνει και μετά να κλειδώνει.
Όταν η πόρτα ανοίξει, θα έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από τη σημερινή μέρα που θα τη θυμάται μόνο η Σοφία, κανένας άλλος. Μέσα από το δωμάτιο θα βγει μία μορφή γνωστή, αγαπημένη, όμως η Σοφία θα αισθάνεται ότι δεν ξέρει τίποτα για αυτήν. Μία πενηντάρα που θα βλέπει μπροστά της να ζωντανεύει το παλιό της είδωλο στον καθρέφτη. Ένα πλάσμα που για να τραφεί, ξεκοκάλισε ένα προς ένα τα χρόνια της μάνας του. Αν είναι τολμηρή και ατρόμητη, η Σοφία, θα αναρωτηθεί τι θα έκανε αν είχε την ευκαιρία να το ξαναπιάσει όλο από την αρχή. Όμως έχει μάθει να διώχνει αυτή τη σκέψη από το μυαλό. Και κοιτάζει την κόρη της όπως το πορτρέτο έβλεπε τον Ντόριαν Γκρέι.
