Σήμερα κρατάμε όλοι την ίδια ταυτότητα στο χέρι. Είμαστε «λαός». Καθαγιασμένος από το πολίτευμα, πάντα σοφός, αλλά συνάμα και αθώος. Διότι ο λαός «πάντα ξέρει» ή και «θυμάται», πλην όμως όταν έρχεται ο λογαριασμός πλένει τα χέρια του και ύστερα τα σηκώνει για να μουντζώσει. Ως μονάδες είμαστε όλοι διαφορετικοί. Ως λαός αποκτούμε κοινό πρόσωπο. Ετσι λειτουργεί η δημοκρατία.
Ωστόσο, σήμερα που πηγαίνουμε στην κάλπη, αξίζει να ρίξουμε μια προσεκτική ματιά γύρω μας. Η ματιά θα γεμίσει με πρόσωπα κανονικών ανθρώπων (νοικοκυραίους, που θα έλεγε και ο Αδωνις), που τα φέρνουν βόλτα εύκολα ή δύσκολα, ασπάζονται, άλλος λίγο και άλλος πολύ, την κοινή λογική, αγαπούν την πατρίδα και αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους. Αυτό δεν είναι το καλούπι από το οποίο πιστεύουμε ότι βγαίνει ο μέσος ψηφοφόρος; Ελάτε τώρα να δούμε και ποιοι άλλοι είναι μαζί σας στην ουρά, έξω από το εκλογικό τμήμα.
Ο άνθρωπος που στέκεται ακριβώς πίσω σας είναι ένας μεσήλικας ψεκασμένος από το κεφάλι ως τα νύχια με θεωρίες συνωμοσίας. Φανατικός αντιεμβολιαστής τον καιρό της πανδημίας, πιστεύει ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα παγκόσμιο σχέδιο αφελληνισμού. Αυτός θα μπορούσε να συνομιλήσει μια χαρά με την κυρία στο τέλος της ουράς, η οποία δηλώνει πολέμια της παγκοσμιοποίησης, ανησυχεί για τη woke κουλτούρα που διαδίδεται προκειμένου να γίνουν τα παιδιά μας gay, σιχαίνεται τους μετανάστες που αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας. Είναι και ένας ελεύθερος επαγγελματίας που δεν έχει πληρώσει ούτε ευρώ φόρο στη ζωή του. Eχει χτίσει αυθαίρετο πάνω στην άμμο της θάλασσας και τώρα μουρμουρίζει ότι δεν υπάρχει κράτος. Ο τύπος που παίρνει τώρα ψηφοδέλτια είναι ένα κοινό κάθαρμα και κακοποιεί συστηματικά τη γυναίκα του. Και επειδή δηλώνει παραδοσιακός, θυμίζει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους gay, αρκεί να μην προκαλούν. Μπροστά σας περιμένει ένας άνδρας που θα ήθελε έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή μόνο και μόνο για να τη σπάσει στο κατεστημένο. Μέσα στο παραβάν ψηφίζει κάποιος που ονειρεύεται την ανασύσταση του Βυζαντίου και θεωρεί τον πρόεδρο Πούτιν τον μεγαλύτερο εν ζωή ηγέτη. Πιστεύει ότι κάτι αντίστοιχο χρειάζεται και η Ελλάδα για να ξεκολλήσει από τη λάσπη. Στο διπλανό παραβάν στέκεται κάποιος που ήρθε για την πλάκα του. Ψάχνει να βρει το κατάλληλο ψηφοδέλτιο για να στείλει το μήνυμα του, ζωγραφίζοντας ένα πέος, προσθέτοντας και μερικές βρισιές, πάντα με κεφαλαία. Μια κοπελιά, που ήρθε με τον σκύλο της, ονειρεύεται την κατάρρευση του καπιταλισμού και την οικοδόμηση σοσιαλιστικής, ανταλλακτικής οικονομίας. Α, βλέπω και μια ηλικιωμένη που ήρθε με έτοιμο ψηφοδέλτιο, όπως της το έδωσε ο παπάς της ενορίας. Από το βάθος έρχονται να προστεθούν στην ουρά δύο πιτσιρικάδες που μόλις έκλεισαν τα 17 και δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει. Θα ψηφίσουν κάτι που φαίνεται ότι έχει πλάκα.
Με αυτούς τους ανθρώπους είμαστε, σε πολλά επίπεδα, σαν σιαμαίοι. Οι ζωές μας διασταυρώνονται. Συμβιώνουμε, ο ένας επηρεάζει τον άλλον ακόμα και αν δεν συνομιλήσουμε ποτέ μεταξύ μας. Πολλές φορές λέτε ότι ζουν ανάμεσά μας. Εδώ όμως κάνετε ένα σημαντικό λάθος. Εμείς ζούμε ανάμεσά τους. Και αυτή η διαπίστωση μπορεί να σε οδηγήσει μόνο σε δύο επιλογές. Είτε θα πας τρέχοντας να ψηφίσεις γιατί δεν θέλεις να δώσεις τον λόγο αποκλειστικά σε αυτούς, είτε θα κάτσεις σπίτι σου, αντιλαμβανόμενος τη ματαιότητα των πραγμάτων. Εγώ πάντως θα πάω.
