Ο Αλέξης Τσίπρας καθυστέρησε, αλλά πήρε θέση υπέρ Κουφοντίνα. Προφανώς εκτίμησε ότι το θυμικό της κομματικής βάσης απαιτούσε κάτι τέτοιο. Πρόκειται για μία απόφαση με ρίσκο, όσον αφορά την αντανάκλασή της στο κεντρώο ακροατήριο που, υποτίθεται, απευθύνεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διότι μπορεί οι «κυρ Παντελήδες» να είναι, στα social, αρμοδιότητα των τρολ, στις εκλογές, όμως, ο πρόεδρος καλείται να συνομιλήσει μαζί τους. Τώρα μπορεί να λέει ότι συντάσσεται με το κράτος δικαίου, υποχρεωτικά όμως ταυτίζεται και με εκείνους που απειλούν ότι θα κάψουν την Αθήνα.
Από την άλλη, είναι και οι κυλιόμενες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης (σε υψηλά ποσοστά) δεν ασχολείται ουσιαστικά με το θέμα και αν ερωτηθεί σχετικά, τάσσεται υπέρ της τάσης που τηρεί η κυβέρνηση. Όταν όμως ο κομματικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ κινητοποιείται και επενδύει πάνω στον Κουφοντίνα, ο αρχηγός δεν μπορεί να παραμένει στη σιωπή. Ο Μητσοτάκης απάντησε, λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητά παραβίαση της έννομης τάξης, υπενθυμίζοντας ότι ο Κουφοντίνας μπορεί πάντα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Ασφαλώς ο Κουφοντίνας δεν πρόκειται να κάνει κάτι τέτοιο. (Για να το κάνει, χρειάζεται και κάτι έγγραφα που δεν του παραδίδονται.) Θα επιμείνει στη στάση του. Και οι γιατροί, όπως ανακοίνωσαν, θα προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον κρατήσουν στη ζωή. (Τα περί βασανιστηρίων δεν ισχύουν όταν ο απεργός πείνας είναι στην έξοδο της ζωής, εκεί οι γιατροί τηρούν τον όρκο τους).
Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο Τσίπρας έκανε τη δήλωση υπέρ Κουφοντίνα, είναι υποχρεωμένος και να την υπερασπιστεί, αλλά και να συσπειρώσει το ακροατήριο του γύρω από αυτή. Οφείλει, δηλαδή, να δείξει ότι είναι μεγάλο το κομμάτι της κοινωνίας που συμφωνεί μαζί του και αξιολογεί αντίστοιχα την υπόθεση Κουφοντίνα. Συνεπώς, ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει στο νοσοκομείο της Λαμίας, το θέμα θα τεθεί με μεγαλύτερη ένταση στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα βρει μπροστά της ένα σημείο έντασης από το οποίο θα μπορούσε πολύ εύκολα να απαλλαγεί εν τη γενέσει του, αρκεί να έστελνε εξ αρχής και χωρίς θόρυβο τον Κουφοντίνα στο γνωστό υπόγειο στον Κορυδαλλό, αφήνοντας τον να μετατραπεί σε απολίθωμα. Τώρα έγινε σύνθημα σε τοίχους και αν πεθάνει, θα θυμόμαστε, θέλοντας και μη, την επέτειο θανάτου του, ενώ η χώρα θα αποκτήσει νεκρό απεργό πείνας.
Βέβαια απ’ ότι φαίνεται, η διαχείριση του θέματος Κουφοντίνα αγγίζει ένα υπαρξιακό κομμάτι της κυβέρνησης. Ανεξάρτητα και πέρα από αυτά που, ούτως ή άλλως, δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, στην κυβέρνηση γνωρίζουν καλά ότι, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, οποιαδήποτε υποχώρηση θα αντιστοιχεί σε πολιτικό κόστος έναντι του κομματικού της ακροατηρίου. Όπως ο Τσίπρας ακούει τον κομματικό πυρήνα, έτσι και ο Μητσοτάκης αναγνωρίζει τα αντανακλαστικά της κομματικής του βάσης. Ο Μητσοτάκης έχει και το θεσμικό μειονέκτημα, αν υποχωρήσει τώρα, θα γίνει ένας Πρωθυπουργός που δέχθηκε πίεση από έναν καταδικασμένο τρομοκράτη -δεν είναι αμελητέο αυτό.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι στο άμεσο μέλλον δεν αποκλείεται να βαθύνουν τα χαρακώματα της αντιπαράθεσης γύρω από τις έννοιες της τάξης και της ασφάλειας, δηλαδή για θέματα που είναι ψηλά στην προγραμματική ατζέντα της κυβέρνησης και ταυτόχρονα αποτελούν αιχμή για την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα είναι όλα μαζί: αστυνόμευση, Πανεπιστήμια, μπαχαλάκηδες, Κουφοντίνας. Ποιος έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει εκλογικούς πόντους; Προφανώς η κυβέρνηση και ας μέμφεται ο ΣΥΡΙΖΑ τους «κυρ Παντελήδες». Στην πολιτική δεν αξιολογείται τόσο το ηθικό και το ανήθικο, το σωστό ή το λάθος, αλλά αυτό που γράφει στο τέλος η ζυγαριά με τις ψήφους. Όπως και να έχει, προς το παρόν, αν όλη αυτή η βαβούρα φτάνει στη Λαμία, έτσι και ο Κουφοντίνας μπορεί να κουνήσει τα χέρια του, απέκτησε ένα λόγο για να τα τρίβει. Απειλώντας να πεθάνει, έκανε πολλούς να θυμηθούν ότι ζει.
