«Disco Tsoutsouni». Μουσικές Ταξιαρχίες, αρχές ‘80ς. Ο μακαρίτης ο Τζίμης τραγουδούσε: «Σου ξύρισα τις τρίχες στη μασχάλη, αγόρασες το δίσκο του Πασχάλη. Πήραμε το τελεφερίκ να πάμε στο Λυκαβηττό, στον δρόμο ρίχτηκες μωρή στον οδηγό». Και από κάτω έπαιζε το σαξόφωνο. Φανταστείτε ότι το τραγούδι κυκλοφορεί τώρα, βγήκε λίγο μετά τον Μιθριδάτη. Ακολουθεί ανάρτηση στο Facebook βουτηγμένη στο θυμό.
«Τι ακριβώς μας λέει ο Πανούσης; Ότι ξύρισε τις τρίχες από τη μασχάλη της συντρόφου του, κάτι που προφανώς δηλώνει ότι η ίδια δεν είχε αντίστοιχη πρόθεση. Της επέβαλε, λοιπόν, ενδεχομένως και με βίαιο τρόπο, μια αλλαγή στην προσωπική της εμφάνιση προκειμένου να ικανοποιήσει το δικό του αισθητικό πρότυπο. Προσπερνώ την υποδόρια απόρριψη της μουσικής προτίμησης που οδήγησε σε αγορά δίσκου του Πασχάλη, λες και η κοπέλα πρέπει να ρωτήσει τον Πανούση για αυτά που μπορεί να ακούει. Στέκομαι όμως στο βαθύ σεξισμό που κρύβει η κριτική στη συμπεριφορά της, μέσα στο τελεφερίκ για τον Λυκαβηττό. Η προσφώνηση “μωρή” δηλώνει τη φαλλοκρατική απαξίωση της γυναίκας που θεωρείται ιδιοκτησία του άνδρα-αφέντη. Η δε αναφορά στη στάση της απέναντι στον οδηγό του τελεφερίκ, βγαίνει από το καλούπι που θέλει όλες τις γυναίκες αν όχι πόρνες, εύκολα θηλυκά, διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή προς ζευγάρωμα».
Μεταξύ μας, αυτό δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό. Όσο και αν καμιά φορά κουράζει ή φουσκώνει από υπερβολή, η πολιτική ορθότητα, είναι σημείο προόδου και κοινωνικού πολιτισμού.
Επί δύο μέρες έγινε κεντρικό θέμα συζήτησης στα social το σχόλιο, μίας υποψήφιας της ΝΔ από τη Θεσσαλονίκη, για τις γυναίκες που έχουν τρίχες στη μασχάλη και κυτταρίτιδα στα πόδια. Ακολούθησαν δηλώσεις από θεσμικούς παράγοντες, ασχολήθηκε ως και η Βουλή. Για να μας πουν το αυτονόητο. Πήραν μία τρίχα από τη μασχάλη και την έκαναν τριχιά. Και αγνοούν την ουσία. Διότι εδώ το θέμα δεν είναι όσα είπε η κυρία, αλλά αν έχουν σημασία. Και εδώ αναδεικνύεται η σατανική δύναμη του ασήμαντου. Είναι τόσο ελαφρύ, ώστε μένει συνέχεια στον αφρό.
