Το διαμέρισμα στο οποίο κατοικώ έχω σχήμα Γ. Στο τέλος της οριζόντιας γραμμής βρίσκεται ο ασύρματος router. Ομως το σήμα δεν φτάνει μέχρι το σημείο στην αρχή του γράμματος. Οχι καμπάνα, ούτε κουδουνάκι δεν είναι. Για το λόγο αυτό αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το δώρο ενός φίλου: ένα σύστημα μεταφοράς του σήματος μέσα από το ηλεκτρικό δίκτυο του σπιτιού. Απλό, κατανοητό, εύκολο και συνάμα συναρπαστικό. Ανοιξα, λοιπόν, τη συσκευασία, έσκισα τα χαρτόνια και με την αυθάδεια που προσδίδει η εμπειρία πέταξα στην άκρη το manual και τα CD. Το σύστημα αποτελείται από δύο συσκευές. Η μία συνδέεται με τον router και μπαίνει στην πρίζα. Η δεύτερη μπαίνει απλώς στην πρίζα και λειτουργεί ως access point. Εχοντας παίξει με routers από την εποχή που άκουγαν μόνο Unix, κοίταξα τα χαριτωμένα πλαστικά περιφερειακά με τον τρόπο που ο κινηματογραφικός Κωνσταντάρας έβλεπε τις μεγαλοκοπέλες. Το ιδανικό σενάριο στο μυαλό μου λέει ότι από τη στιγμή που τα συνδέεις δημιουργούν ένα νέο δίκτυο το οποίο απλώς χρειάζεται κλείδωμα. (Παλαιότερα και για ιδεολογικούς λόγους άφηνα το δίκτυο ανοιχτό. Μέχρι που κάτι παλιόπαιδα με κλείδωσαν έξω. Αλλαξα router, το δίκτυο μου πλέον λέγεται to_tzampa_pe8ane και αυτά τα παιδιά είναι χωρίς πρόσβαση.) Βέβαια διατήρησα μία επιφύλαξη, σκεπτόμενος ότι ίσως ο router να μην επιτρέψει να του πάρουν δίκτυο, συνεπώς το access point πρέπει να ενημερωθεί με το password του κεντρικού router.
Πράγματι, μέσα στο σπίτι γεννήθηκε ένα νέο δίκτυο το οποίο δεν είχε πρόσβαση στο internet. Τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις; Ελάτε, είναι σαν τα βασικά της μαγειρικής. Θα μπούμε στο configuration του access point και θα κάνουμε τις απαραίτητες ρυθμίσεις. Αυτονόητο όσο και η αναπνοή που μυρίζει σιγουριά του advanced user. Που λέτε εμάς στη Θεσσαλονίκη από μικρά μας μάθαιναν ότι κοιτάς το manual του router και βλέπεις σε ποια ip διεύθυνση απαντάει. Όμως ο άνδρας ο σωστός δεν ζητάει ποτέ οδικές πληροφορίες και δεν ανοίγει manual-πόσο μάλλον όταν αυτά είναι σε CD. Κάνει ένα google, βρίσκει τις βασικές εργοστασιακές ρυθμίσεις του κατασκευαστή και διατηρεί την αίσθηση υπεροχής και το μαστίγιο στην πλάτη της τεχνολογίας. Ωραία έχω τη διεύθυνση στην οποία θα συναντήσω τον μικρό μου router. Την πληκτρολογώ, αλλά αυτός δεν απαντά. Λες να θέλει reset; Πιστεύω πως θέλει.
Πέφτω ανάσκελα στο πάτωμα καθώς ξέρω ότι πρέπει να είναι στην πρίζα την ώρα που κάνεις reset. Χρησιμοποιώ μία καρφίσα. Τριάντα δευτερόλεπτα αργότερα βλέπω τα φωτάκια του να παίζουν περίεργα. Τον αποσυνδέω από την πρίζα και τον επανασυνδέω. Εχει κάνει reset. Τώρα θα μου απαντήσει. Όχι, αρνείται. Λες να φταίει που προσπαθώ να μιλήσω μαζί του ενώ χρησιμοποιώ Mac; Ανοίγω laptop με Windows 7. Τίποτα. Ταπεινώνομαι και εγκαθιστώ το software του κατασκευαστή. Και πάλι τίποτα. Βλέπω ότι το δίκτυο υπάρχει, αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Κατεβάζω το τελευταίο firmware του κατασκευαστή. Τίποτα. «Στο ping βρε μάνα μου τι σου λέει;» με ρωτά νεαρή φίλη από το δίκτυο με το ύφος που παλιά χρησιμοποιούσαν στη μαγειρική. Μήπως φταίνε τα Windows 7; Αντιγράφω το software σε USB μνήμη και το εγκαθιστώ σε netbook που τρέχει με Vista. Τζίφος. Εχω γονατίσει. Διαβάζω το manual. Κάνω όσα λέει βήμα προς βήμα. Τίποτα. Μπήκα σε διάφορα φόρουμ. Βρήκα αρκετούς με το ίδιο πρόβλημα, πλην όμως το έλυσαν. Αποφάσισα να εγκαταλείψω την προσπάθεια. Και ο λόγος που δεν αναφέρω τον κατασκευαστή είναι επειδή μέσα μου πιστεύω πως το λάθος φεύγει από τα δικά μου δάχτυλα. Μόνο που δεν θα το βρω ποτέ.
Ολα αυτά δεν είναι παράλογα. Είναι κάτι παραπάνω από φυσιολογικά. Οι άνθρωποι που βρίσκονται ή πλησιάζουν στη μέση ηλικία καλούνται να χειριστούν μηχανήματα που ούτε καν υπήρχαν στην περίοδο της εκπαιδευτικής τους ηλικίας. Ακόμα και αν υπήρχαν, έχουν αλλάξει τόσο πολύ που μας υποχρεώνουν σε ένα συνεχές διάβασμα manual. Οπως ο υπολογιστής που είχες στα ’90ς δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σήμερα, έτσι και το μυαλό σου. Με γνώσεις και τεχνολογική κατάρτιση προηγούμενης δεκαετίας δεν είσαι απλώς αναλφάβητος, μερικές φορές γίνεσαι και γραφικός.
