Ο άνθρωπός μας βρίσκεται στην ίδια παραλία που τον είδαμε και πέρσι τέτοια μέρα. Σκάβει με το χέρι την άμμο, κάνει τη γροθιά του κλεψύδρα και σκέφτεται πόσο μικρή είναι, τελικά, η απόσταση ανάμεσα στα καλοκαίρια
Ηταν αυτό το Σάββατο, το τελευταίο του Ιουλίου, όταν πέρσι πετύχαμε τον μεσόκοπο άνθρωπό μας, σε μπλέ καρέκλα παραλίας, να λύνει σταυρόλεξο και να πέφτει σε ένα ρηχό, απαλό ύπνο αναζητώντας το όνομα κάποιου αρχαίου βασιλιά. Και τώρα, ένα χρόνο μετά, λες και παρακολουθούμε τη συνέχεια της ίδιας σκηνής, τον συναντάμε ακριβώς στο ίδιο σημείο, κάτω από την ομπρέλα. Έχει δίπλα του πλαστικό ποτήρι με χάρτινο καλαμάκι και φρέντο εσπρέσο με ζαχαρίνη. Υποτίθεται ότι προσέχει τη σιλουέτα του, χωρίς ζάχαρη, πλην όμως τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία της κοιλιάς προς την άμμο. Η αλήθεια είναι ότι κάποτε η εμφάνιση στην παραλία αποτελούσε δοκιμασία. Ενστικτωδώς συνέκρινε το δικό του καλούπι με τα νεότερα μοντέλα. Ομως από μία ηλικία και μετά, την οποία δεν μπορεί να προσδιορίσει τώρα, αυτό σταμάτησε να τον νοιάζει. Και κατάλαβε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο απελευθερωτικό από κάτι εξηντάρηδες και βάλε, που στέκονται όρθιοι στην αμμουδιά, βάζουν τα χέρια στη μέση και η κοιλιά σχηματίζει τον δικό της ίσκιο. Εχουν σπάσει δεσμά αυτοί οι άνθρωποι, μην τους κοιτάζεις έτσι στο χαλαρό. Που λέτε υπάρχουν δύο τρόποι για να στοχαστείς στην παραλία. Ο ένας είναι να κοιτάζεις προς τη θάλασσα, στο βάθος του ορίζοντα. Να ταξιδεύει το βλέμμα χωρίς να πηγαίνει πουθενά. Και ο άλλος είναι να σκάβεις αμήχανα στην άμμο, όπως ο σκύλος που θάβει κόκκαλο. Αυτό κάνει τώρα και ο άνθρωπός μας. Σκάβει με το δεξί χέρι και πότε-πότε κάνει τη χούφτα του κλεψύδρα, αφήνοντας την άμμο να τρέξει μέσα από την ημίκλειστη γροθιά. Ενστικτωδώς όλοι αντιλαμβάνονται τον συμβολισμό αυτής της κίνησης. Στην άμμο βλέπεις τη ζωή που φεύγει, τον χρόνο που γίνεται μια κουρτίνα φτιαγμένη από μέρες. Ας πάει στο διάολο. Δεν είναι σκέψεις αυτές για να κάνεις στις διακοπές.
Ο άνθρωπος μας βρίσκεται στη δεύτερη μέρα των διακοπών και έχει φρικάρει με το πόσο γρήγορα κύλησε ο χρόνος από πέρσι. Λες και δεν υπήρξε ζωή ανάμεσα στα δύο καλοκαίρια. Τη μία στιγμή έκλεισε τη βαλίτσα για να επιστρέψει στην Αθήνα και την αμέσως επόμενη την άνοιξε πάλι στο εξοχικό. Τι έγινε στη μέση; Πολλά, απλώς ο ίδιος πήγαινε πάνω σε ράγες, κοιτάζοντας μόνο μπροστά, ποτέ στο πλάι του. Και διαπιστώνει ότι, ενώ ο χειμώνας είναι δυο βήματα πιο πίσω, μέσα στο μυαλό του είναι σε περιβάλλον θολούρας. Τι να κρατήσει και τι να αφήσει; Σε ένα καναπέ τον πέρασε χαζεύοντας σίριαλ και ριάλιτι. Κατανάλωσε Πισπιρίγκου, μύρισε τα χνώτα του Λιγνάδη και του Φιλιππίδη, τρόμαξε με τον Πούτιν, λυπήθηκε τους Ουκρανούς, θύμωσε με τον λογαριασμό του ρεύματος, αισθάνθηκε ξεφτίλα όταν έκανε αιτήσεις για τα Pass. Ανησύχησε με τους Τούρκους, αλλά το άφησε στην άκρη, πείστηκε ότι δεν θα γίνει τίποτα. Ναι, αντιπαθεί τον Ερντογάν, αλλά καταλαβαίνει ότι ο τύπος έχει γίνει περίπου κάτι σαν σταθερά στις ζωές μας. Πέρασε, μάλλον ελαφριά, covid και έτσι μετά έχασε το ενδιαφέρον του, σταμάτησε να μετράει τους νεκρούς, αν τον ρωτήσεις τώρα δεν ξέρει πόσοι έφυγαν. Και όλα αυτά τα είδε με αμφιθυμία. Πότε του φαίνονταν τοξικά και πότε γελοία. Και κατάλαβε, έστω και σε μεγάλη ηλικία, ότι η αδιαφορία είναι μέθοδος επιβίωσης. Αλλωστε πλέον δεν τον εκπλήσσει τίποτα.
Δίπλα του, κάτω από μία πέτρα, είναι το περιοδικό με τα σταυρόλεξα, αυτό που είχε και το προηγούμενο καλοκαίρι. Φουσκωμένο από το στυλό στη μέση, πάνω σε ένα σταυρόλεξο ίδιο η ζωή του, με πολλά λευκά τετράγωνα. Είναι σανίδα σωτηρίας το σταυρολεξάκι το καλοκαίρι. Σου κλειδώνει το μυαλό και δεν σκέφτεσαι. Δεν ανατρέχεις σε αυτά που έκανες και κυρίως σε εκείνα που δεν έκανες τον χειμώνα. Ούτε χάνεσαι στον αχαρτογράφητο λαβύρινθο του μέλλοντος. Η στιγμή σου είναι ασφαλής σε κανένα παραπότομο του Δούναβη ή στη βελγική λουτρόπολη με τα δύο γράμματα. Το πλαίσιο είναι προκαθορισμένο και οι απορίες λελογισμένες με την απάντηση να βρίσκεται στο πίσω μέρος. Τον τρομάζουν, όμως, τα παιχνίδια που πρέπει να ενώσεις τις τελείες. Και αν αποκαλυφθεί κάτι τρομακτικό; Επιασε το περιοδικό και άρχισε να ζωγραφίζει μουστάκι και κέρατα στην παρουσιάστρια του εξωφύλλου. Και σκέφτηκε ότι έτσι είναι η ζωή, μια ομορφιά που γίνεται διάβολος. Σηκώθηκε για να βουτήξει, ευχήθηκε «και του χρόνου» στον εαυτό του και μπήκε στη θάλασσα. Μας στέλνει τις ευχές του για καλές διακοπές.
