Το ελληνικό κίνημα των Αγανακτισμένων άντλησε ερείσματα από ένα ψέμα: οι Ισπανοί, λέει, φώναζαν στις πλατείες τους, μήπως και ξυπνήσει η Ελλάδα. Ασφαλώς αυτό δεν συνέβη ποτέ, πιθανότατα επειδή οι Ισπανοί έχουν σημαντικότερα προβλήματα από την αφύπνιση της ελληνικής αγανάκτησης. Όμως, οι άνθρωποι άρχισαν να μαζεύονται στις πλατείες όπως η άμμος στην άλλη πλευρά της κλεψύδρας. Οι συγκεντρώσεις στην αρχή του καλοκαιριού δεν ήταν απλώς μεγάλες. Ήταν οι μαζικότερες που έχουν πραγματοποιηθεί στην πρωτεύουσα, αντίστοιχες εκείνων της μεταπολίτευσης. Μόνο που αυτές έγιναν υπό καθεστώς δημοκρατικής ομαλότητας και με τους κομματικούς μηχανισμούς να τρώνε τα νύχια τους από αγωνία. Θυμηθείτε, όμως, τι έγινε στη συνέχεια, όταν ο παλμός της μαζικότητας άρχισε να ατονεί. Ο τουρίστας που ήρθε το καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν ήξερε αν οι τύποι στο Σύνταγμα είναι πιο γραφικοί από την καλντέρα της Σαντορίνης.
Ακόμα και εκείνοι που κατασκήνωσαν με άδολη διάθεση ακτιβισμού, χάθηκαν στη σκιά της κρεμάλας που έστηναν οι άλλοι, στην κάπνα από το λιβάνι του παλαιοημερολογίτη ιερέα, στην τσίκνα από τα λουκάνικα και στις φωνές των μικροπωλητών που έσπρωχναν λαθραία δύο βήματα έξω από τη Βουλή. Εκείνες τις μέρες κάποιοι είχαμε προσπαθήσει να δείξουμε προς το αυτονόητο: στη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα κωδικοποιούσε αιτήματα και θα έδινε τη δυνατότητα θεσμικής συμμετοχής στον δημόσιο διάλογο. Ας μην ήταν κόμμα, αφού η «συνέλευση» είχε περίεργες απόψεις περί κοινοβουλευτισμού. Ας ήταν ένας σύλλογος, ένα σωματείο, κάτι, τέλος πάντων, που θα είχε συγκρότηση. Ασφαλώς και δεν έγινε τίποτα. Τέτοιες ιδέες έπεφταν στη φωτιά της πλατείας, τις αφόριζε το αίτημα για επιστροφή στην άμεση δημοκρατία, κοινώς μερικές χιλιάδες χρόνια πίσω. Αν αθροίσουμε το σύνολο των ανθρώπων που κατέβηκαν στις πλατείες εκείνες τις μέρες, κάτω από τη γραμμή θα πάρουμε αρκετά εκατομμύρια. Όμως δεν θα πάρουμε ούτε μία συγκροτημένη πρόταση. Δεν θα βρούμε καν ένα σχέδιο, μία πλατφόρμα λειτουργική στον πραγματικό κόσμο. Θα βρούμε οργή. Και η οργή είναι όχημα. Αλλά αν δεν έχεις προορισμό δεν σε πάει πουθενά.
Σήμερα, λοιπόν, ο πλανήτης διαδηλώνει κατά της ανισότητας ή μάλλον κατά της αδικίας που θρέφει το σύστημα. Το δίκτυο είναι τεράστιο: 951 πόλεις σε 82 χώρες. Μπορεί να μην έχουν όλοι την ίδια ατζέντα, αλλά ποιο αίτημα είναι εκείνο που δεν χωράει στην κραυγή κατά της πλουτοκρατίας; Έχει χώρο και για τη δική μας «αγανάκτηση». Χωράνε όλοι, ως και ο ΣΥΡΙΖΑ που σπεύδει να βάλει μία σφραγίδα σε ένα κομμάτι της πλατείας. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν η κόπωση και η αναμέτρηση με το μάταιο κρατήσουν ανθρώπους μακριά από το Σύνταγμα-η επικοινωνιακή διέγερση είναι σχεδόν αναιμική σε σύγκριση με το εαρινό κάλεσμα της αγανάκτησης. Φοβάμαι ότι σήμερα που, ο πλανήτης όντως θα βλέπει προς την Ελλάδα, δεν θα δει αυτό που περιμένει-μεταξύ μας, νομίζω πως και σε ελάχιστα σημεία του πλανήτη θα δούμε ενδιαφέρουσες εικόνες. Αλλά αυτό ας υποθέσουμε ότι μας αφήνει αδιάφορους. Οι χώρες που συμμετέχουν σε αυτήν την κινητοποίηση είναι 82. Μόνο μία από αυτές χρειάζεται να έχει σήμερα ένα σχέδιο κοινής δράσης, όραμα, προοπτική και συλλογική διάθεση για το μέλλον. Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Τη μέρα που ο κόσμος δοκιμάζει μία φιλόδοξη, αφηρημένη και αφελή ιδέα, εμείς συνεχίζουμε να δείχνουμε τα δόντια μας ο ένας προς τον άλλον. Χωρίς κάτι που να γεννά έμπνευση και όχι μόνο απελπισία. Να δείτε που σήμερα ο πλανήτης μαζεύεται για να μας χαζέψει στην αρένα μας.
