Θα μαζευτούν πάλι τα παιδιά, θα μπουν πίσω από πανό και σημαίες και θα σύρουν τα πόδια τους, μέσα σε παλιά μποτάκια, μέχρι την πρεσβεία. Για το Πολυτεχνείο. Και τη χούντα. Θα πετάξουν τη μομφή στα κάγκελα, θα αγνοήσουν τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου και του στρατιωτικού προσωπικού, θα παραβλέψουν τη σιωπή και την αποδοχή του μέσου ανθρωπάκου και θα το διαλύσουν. Του χρόνου πάλι.
Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχουν και οι Αμερικανοί για να πάρουν πάνω τους την ευθύνη και να κρατηθεί ζωντανή επέτειος. Αλλιώς θα είχαμε να σφαζόμαστε και για αυτό. Η χούντα ήταν ξενοκίνητη Και πού να πορευτείς δηλαδή χωρίς πρεσβεία; Στην Ευελπίδων;
Τη Δημοκρατία δεν τη διεκδικείς στους δρόμους μία μέρα το χρόνο. Τη διεκδικείς και τη βελτιώνεις καθημερινά. Απέναντι σου δεν είναι πλέον ένα αυταρχικό καθεστώς που αντλεί δύναμη από τον περιορισμό των ελευθεριών σου. Οχι. Είναι ο συμπολίτης σου. Εκείνος με τον οποίο διαφωνείς και πιστεύεις ότι οι επιλογές του υπονομεύουν την ποιότητα και τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Είναι ο συμπολίτης σου που αδιαφορεί ή αναμασά ιδεοληπτικά συνθήματα. Η μάχη για τη Δημοκρατία δίδεται στο βήμα του δημοσίου διαλόγου. Δεν σου αρέσει η ζωή σου; Δεν σου αρέσουν αυτά που συμβαίνουν γύρω σου; Debate. Με επιχειρήματα. Δεν αρκεί να καταγγέλλεις την εξουσία. Οφείλεις να αντιπαρατεθείς με τις ιδέες που της χορηγούν το δικαίωμα στην αυθαιρεσία.
Λυπάμαι, ακούγεται άκομψο, αλλά οι αγώνες πλέον δίνονται πιο αποδοτικά στο facebook, παρά στους δρόμους. Kαι είναι, αν θέλετε, χρέος του υπεύθυνου πολίτη να δίνει καθημερινά τη μάχη των ιδεών, να υπερασπίζεται την άποψή του, προσπαθώντας να προσελκύσει και άλλους σε αυτήν. Ευτυχώς, ζούμε εδώ και χρόνια σε μία χώρα που δεν χρειάζεται να πολεμήσεις για τη Δημοκρατία. Είναι, όμως, μεγάλη ανάγκη να συζητάς για αυτήν.
