Λόγω του καύσωνα έχω κατεβασμένες τέντες και έτσι δεν βλέπω το φεγγάρι. Πάνε μέρες που το είδα τελευταία φορά. Μπορεί να φταίει και που δεν σηκώνω κεφάλι προς τον ουρανό. Αύριο είναι η Πανσέληνος του Ελαφιού. Γιατί κάθε πανσέληνος έχει όνομα. Του Χιονιού, της Φράουλας, των Σκουληκιών -αν είναι δυνατόν. Και σε ένα μήνα είναι η περίφημη πανσέληνος του Αυγούστου. Που θα είναι μπλε. Και θα ανοίξουν οι αρχαιολογικοί χώροι. Για να βρίσκουν στο μέλλον οι αρχαιολόγοι τις τζιβάνες και να πιστεύουν ότι οι αρχαίοι έστριβαν τρίφυλλα στα ιερά των μεγάλων θεών. Το φεγγάρι του Αυγούστου ονομάζεται και Πανσέληνος του Καλαμποκιού ή των Κόκκων ή του Οξύρρυγχου. Είναι θέμα χρόνου να εμφανιστούν και οι χορηγοί. Κάποια στιγμή οι Κινέζοι θα προβάλλουν διαφημίσεις πάνω στο δίσκο της Σελήνης. Και ο Ιλον Μασκ θα μετακομίσει εκεί. Μαζί με τις εταιρείες του.
Σαν σήμερα, πριν από 55 χρόνια, ο μακαρίτης ο Νιλ Αρμστρονγκ πάτησε το πόδι του στην επιφάνεια της Σελήνης. Τον ακολούθησε ο Μπαζ Ολντριν που είναι μια χαρά και παντρεύτηκε πέρσι στα 93 του. Στη σεληνάκατο δεν μπήκε ο Μάικλ Κόλινς. Εμεινε στο μητρικό σκάφος. Και τράβηξε τη φωτογραφία που βλέπετε. Κατά τη γνώμη μου, είναι η πιο συγκλονιστική φωτογραφία που κατέγραψε ποτέ φακός. Πιο σπουδαία και από το ματωμένο πρόσωπο του Τραμπ. Μέσα στη φωτογραφία βρίσκεται όλη η ανθρωπότητα, εκτός από τον Κόλινς. Είμαστε, κατά κάποιον τρόπο, όλοι όσοι περπατούσαμε τότε στον κόσμο. «Ηταν η πιο μοναχική στιγμή της ζωής μου», είπε. «Είδα τον κόσμο με μια καινούργια ματιά και κατάλαβα πόσο μικροί είμαστε μέσα στο σύμπαν». Δεν είπε και κάτι το σπουδαίο. Αλλος θα είχε κατέβει ποιητής από εκεί πάνω. Ψυχικά και πνευματικά και οι τρεις τους ήταν αυτό που έβλεπες. Κοντοκουρεμένα αμερικανάκια. Θυμηθείτε και τη σχετική σκηνή στο The Crown, όταν τους συνάντησε ο Φίλιππος, ο σύζυγος της Ελισάβετ. Απογοητεύτηκε όταν κατάλαβε τι είχε μπροστά του. Κάτι τέτοιο έπαθα και εγώ όταν παρακολούθησα την ομιλία του Νιλ Αρμοστρονγκ στην Αθήνα, τον Φεβρουάριο του 2006. Μίλησε, απόγευμα, στο κέντρο που τραγουδούσαν ο Ρέμος με τον Χατζηγιάννη. Πρώτα βγήκε το φεγγάρι και μετά τα αστέρια. Και ο Αρμστρονγκ ήταν τόσο πεζός, τόσο μηχανικός. Μία καλοκουρδισμένη μηχανή ανάγνωσης που εκφωνούσε την ίδια ομιλία για νιοστή φορά. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ο πρώτος άνθρωπος που θα πατούσε στο φεγγάρι θα έπρεπε να είναι κάποιος σαν τον Αρμστρονγκ. Γιατί η κατάκτηση ενός ονείρου το μόνο που δεν χρειάζεται είναι ονειροπόλους. Θέλει ξεχωριστές ικανότητες. Να κοιμηθείς στην επιφάνεια της Σελήνης. Ποιος από μας θα μπορούσε να το κάνει; Να βρίσκεσαι στο φεγγάρι για μερικές ώρες και να πέφτεις για ύπνο. Πώς ρυθμίζεις την καρδιά και πώς βάζεις χαλινάρι στο μυαλό; Ο ύπνος που έριξαν οι αστροναύτες στο φεγγάρι είναι ένα επίτευγμα που δεν έχει διόλου εκτιμηθεί.
Το φεγγάρι είναι λες και τοποθετήθηκε εκεί για να πασπαλίζει με λίγη μαγεία τη Γη. Είναι φαινόμενο της νύχτας για αυτό κουβαλάει περισσότερους μύθους ακόμα και από τον ήλιο. Εχει σκοτεινή πλευρά, όπως τα πάντα στη ζωή μας, όπως και εμείς οι ίδιοι. Αλλωστε και εμείς δεν είμαστε κατά πώς ορίζουν τα φεγγάρια μας; Καμιά φορά, προφανώς επηρεασμένος από τη woke κουλτούρα, αναρωτιέμαι αν η ανθρώπινη πατημασιά στο φεγγάρι είναι κατάκτηση ή καταπάτηση. Θρίαμβος ή βεβήλωση. Αλλά πάντα καταλήγω στην κατάκτηση, αφού η εξερεύνηση και η ανακάλυψη είναι στοιχεία της ανθρωπιάς μας. Σήμερα υπάρχουν πέντε-έξι φιλόδοξα σχέδια για μόνιμη εγκατάσταση ανθρώπων στο φεγγάρι. Θέλουν να φτιάξουν βάσεις, να κάνουν εξορύξεις, να ανεβάσουν τουρίστες σε διαστημικά ξενοδοχεία. Και ο Μασκ φτιάχνει ένα όχημα για λογαριασμό της NASA. Οι Γιαπωνέζοι θέλουν να στείλουν ομάδα που θα αναπτύξει τεχνολογίες για το ταξίδι στον Αρη. Τρεις εταιρείες σχεδιάζουν εξορύξεις. Και έτσι καταλήγουμε στο βασικό νόμο του Σύμπαντος που δεν περιγράφεται σε κανένα εγχειρίδιο Φυσικής. Τα πάντα είναι χρήμα. Βουλιμία, που είναι η μήτρα της προόδου.
