Ο άνθρωπος μας βλέπει το τέλος μίας από τις πιο σπουδαίες σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης και αναρωτιέται αν υπάρχουν σημεία επαφής ανάμεσα στο κυνήγι του πλούτου και της εξουσίας
Υπάρχουν κάποια ερωτήματα με εκατομμύρια σωστές απαντήσεις για αυτό και δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ. Και ο άνθρωπος μας βρίσκεται απέναντι σε ένα από αυτά. «Ποια είναι η καλύτερη τηλεοπτική σειρά όλων των εποχών;». Εχει μόλις παρακολουθήσει, με μικρή καθυστέρηση είναι η αλήθεια, το τελευταίο επεισόδιο του Succession. Και αναρωτιέται αν μπορεί να πιάσει όλη τη σειρά με τα δύο χέρια και να την τοποθετήσει δίπλα στους Sopranos ή στο Breaking Bad. Να την αφήσει δίπλα τους ή να τη βάλει ένα κλικ πιο πάνω, έστω να ξεχωρίζει ελαφρώς; Αισθάνεται, βέβαια, συγκλονισμένος. Εκστασιασμένος από το ύψος της τέχνης και το βάθος των συναισθημάτων. Ναι, θα μπορούσε να το έχει γράψει και ο Σέξπιρ. Μόνο που αυτοί οι σεναριογράφοι έκαναν πιο βαθιά, πιο άρτια δουλειά. Ο Σέξπιρ, άλλωστε, έγραφε μόνος. Αυτοί δουλεύουν σε ομάδες. Και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους σε φέρνει μπροστά στο ερώτημα που δεν έχει καμία, μα καμία αξία, πλην όμως πρέπει να δώσεις μία απάντηση για να τα βάλεις σε τάξη μέσα σου. Είναι, λοιπόν, το Succession η καλύτερη σειρά που γυρίστηκε ποτέ; Ας προσφέρουμε μερικές γραμμές κειμένου στους ατυχείς που δεν το παρακολούθησαν, ακόμα. Κεντρικό πρόσωπο είναι ένας μεγιστάνας των media (και όχι μόνο) με μεγέθη που θα έκαναν τον Μέρντοκ να μοιάζει βιοπαλαιστής μπροστά του. Δίπλα βρίσκονται τα τρία παιδιά του που διεκδικούν τη διαδοχή -από εκεί προέρχεται και ο τίτλος. Υπάρχει και άλλος ένας γιος, εντελώς ψώνιο, που θέλει να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Το σύμπαν τους, εκτός από δισεκατομμύρια δολάρια, περιέχει ιδιοτελείς φιγούρες που περιστρέφονται γύρω τους, πάθη, ίντριγκες και σκοτεινή ύλη φτιαγμένη από το κυνήγι της εξουσίας και της εκπλήρωσης προσωπικών πόθων. Η σειρά θέτει διαρκώς ένα και μοναδικό ερώτημα: πώς γίνεται να έχεις τα πάντα και να αισθάνεσαι ότι δεν έχεις τίποτα; Και, εν τέλει, σε τι συνίστανται η επιτυχία και η ευτυχία; Είναι η κατάκτηση των στόχων σου ή η κατανίκηση των προσωπικών σου δαιμόνων; Το τέλος περιγράφεται στα άδεια πρόσωπα των πρωταγωνιστών.
Ο άνθρωπος μας προσπαθεί να βρει κοινά σημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της σειράς και στην πολιτική ζωή. Και βρίσκει πολλά. Τι είναι, άλλωστε, η πολιτική; Ενα παιχνίδι προσωπικών φιλοδοξιών, μία κλωτσοπατινάδα με θεσμική επίστρωση που οδηγεί στην εξουσία, δηλαδή στην απόλυτη, στην υπέρτατη μπίζνα. Οι επιχειρηματίες λένε ότι δημιουργούν πλούτο, ανοίγουν δρόμους προς την ευημερία, δίνουν δουλειές, εργάζονται για το συλλογικό καλό. Οι πολιτικοί προτάσσουν το κοινό συμφέρον. Δεν δηλώνουν αφεντικά, αλλά υπηρέτες του λαού. Και στις δύο περιπτώσεις είναι η προσωπική φιλοδοξία που χορηγεί το καύσιμο. Στο Succession βλέπεις ζάμπλουτους ανθρώπους να πέφτουν πολύ χαμηλά, να ξύνουν τον πάτο του βαρελιού με τα αποθέματα της προσωπικής αξιοπρέπειας. Στην πολιτική θα δεις καθόλα σοβαρούς ανθρώπους να βγάζουν φιδίσια γλώσσα, να παίζουν ρόλους, να παριστάνουν κάτι που δεν αντιστοιχεί στο πραγματικό τους πρόσωπο, προκειμένου να πλησιάσουν όλο και περισσότερο τον πυρήνα της εξουσίας. Θα μπορούσαμε να πούμε, κυνικά και αληθινά, ότι και στις δύο σκηνές είναι το χρήμα που κυριαρχεί στο σκηνικό, αλλά ας τηρήσουμε κάποια προσχήματα. Αλλωστε το χρήμα είναι δευτερεύον στοιχείο. Προέχει η ικανοποίηση του υπερβάλλοντος ναρκισσισμού, η εκπλήρωση απωθημένων καταξίωσης, η επίτευξη στόχων που φυτεύτηκαν στον ψυχισμό από την παιδική ηλικία και τώρα φωλιάζουν μέσα σε εξουσιαστικές ονειρώξεις. Ο άνθρωπος μας αναρωτιέται αν οι πολιτικοί χάνουν τον εαυτό τους ή, αντιθέτως, τον συναντούν με το πραγματικό του πρόσωπο. Και τι αισθάνονται, άραγε, όταν συνομιλούν με πλήθη ή οπαδούς; Εισπράττουν σε μεγάλο βαθμό την αποδοχή που ταϊζει τον ναρκισσισμό τους ή απολαμβάνουν την επικυριαρχία τους πάνω στη βούληση των ανθρώπων; Αλλά αυτά είναι θέματα βαθιάς Ψυχιατρικής που τα πραγματεύεται καλύτερα η τέχνη. Για αυτό και το Succession είναι κάτι παραπάνω από μία σειρά για την ανθρώπινη φιλοδοξία που εκτίθεται μεθυσμένη από τους πόθους και τα ταπεινότερα των ενστίκτων της. Είναι μία σπουδή πάνω στους ανθρώπους που, είτε μέσα σε τζετ, είτε στη λαϊκή της γειτονιάς, μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους.
