Δεν πιστεύω στον Θεό. Συχνά θυμώνω με αυτούς που επικαλούνται το θέλημά Του. Και οργίζομαι περισσότερο με αυτούς που δηλώνουν ότι τον αντιπροσωπεύουν. Ομως κάποτε ένας σοφός άνθρωπος μου είπε ότι το να μην αποδέχεσαι την ύπαρξη Θεού, είναι σαν να λες ότι ο Παρθενώνας χτίστηκε με πέτρες που έπεσαν τυχαία από τον ουρανό. Το σύμπαν έχει λογική και νόμους.
Ρώτησα και έναν Φυσικό που παρατηρεί το απέραντο και το πολύ μικρό. Τον Γιώργη Γραμματικάκη. Χαμογέλασε, κουρασμένος από την ερώτηση. Μου απάντησε ότι αν υπάρχει Θεός, δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε. Για αυτό και δεν θα μάθουμε ποτέ πώς άρχισαν όλα. Το μυαλό μας δεν είναι σε θέση να το αντιληφθεί. Ο Γραμματικάκης πιστεύει ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε για να το παρατηρήσει η ζωή. Αλλιώς θα ήταν άσκοπη σπατάλη χώρου.
Ναι, το θείο ήταν πάντα μία καλή απάντηση. Ισως και λειτουργική. Εκείνο που ενοχλεί αξιολύπητους ανθρώπους σαν και μένα, είναι η μορφοποίηση της απάντησης μέσα από μύθους και κανόνες. Ο καθηγητής Γιουβάλ Νώε Χαράρι, ο συγγραφέας του best seller Sapiens (διαβάστε το!) έχει πει ότι οι θρησκείες θυμίζουν ένα παιχνίδι όπου ο παίκτης, ακολουθώντας κανόνες, προσπαθεί να μαζέψει όσους περισσότερους πόντους μπορεί προκειμένου, όταν το ολοκληρώσει, να βρίσκεται ψηλά στη βαθμολογία και να λάβει τη μεγαλύτερη δυνατή αμοιβή. Δεν είναι άστοχη παρατήρηση, ειδικά όσον αφορά τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους. Οι εβραίοι, που κατέχουν το βασικό κορμό της μονοθεϊστικής προσέγγισης, δεν πιστεύουν στη μετά θάνατον ζωή, προτιμούν να «συναλλάσσονται» με τον Κύριο σε αυτή τη ζωή.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι, ως ανθρωπότητα, έχουμε πληρώσει πολλά στις θρησκείες για να πάρουμε ασαφείς απαντήσεις, όταν μάλιστα κανένας δεν επέστρεψε από τον θάνατο για να μας πει αν είναι αληθινές. Ο Δημήτρης Νανόπουλος γράφει στη βιογραφία του ότι αν δεν υπήρχε η παρέμβαση του χριστιανισμού, μπορεί να είχαμε φτάσει στο φεγγάρι αιώνες νωρίτερα. Δεν ξέρω αν έχει δίκαιο, αλλά και εγώ μέσα μου πιστεύω ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς θρησκείες.
Ωστόσο πάντα τέτοιες μέρες σκέφτομαι ότι η διάδοση του χριστιανισμού δεν βασίζεται μόνο στη μετά θάνατον ζωή που εισήγαγε ο Παύλος για να προσελκύσει πιστούς. Δεν είναι μόνο οι παραδόσεις, ούτε ο φόβος και η άγνοια των πιστών. Είναι που ως κεντρικό πρόσωπο της θρησκείας εμφανίζεται ένας άνθρωπος. Υποφέρει όπως εμείς. Και συγχωρεί. Εκεί ίσως βρίσκεται η μόνη αλήθεια. Στη συγχώρεση. Ζούμε σε τόσο τοξικό περιβάλλον, που φτάνεις σε ένα σημείο και τερματίζεις. Δεν αντέχεις άλλο. Αν καταφέρεις να συγχωρήσεις, θα λυτρωθείς. Δεν χρειάζεσαι Θεό. Γίνεσαι Θεός. Συγχώρεση. Ξέχνα τα. Αστα να πάνε στο διάολο.
