Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα για τη μετάσταση της Θεοτόκου στους ουρανούς. Πέφτω στα γόνατα, ανοίγω τα χέρια μου όπως ο χτυπημένος στρατιώτης στο Βιετνάμ (αφίσα WHY?), κλίνω την κεφαλή στις 60 μοίρες και ζητώ συγχώρεση. Στη συνέχεια πληροφορούμαι ότι η Παναγιά μας, τη στιγμή που απέδιδε στην κυριολεξία το Stairway to Heaven, αποφάσισε να αφήσει στη Γη τη ζώνη της. Μη φαντάζεστε κάτι το εξεζητημένο ή το ιδιαίτερο. Επρόκειτο για μια ζώνη από τρίχες καμήλας.
Ένα τυπικό αξεσουάρ της μέσης Εβραίας που ήθελε κάτι casual, κάτι που να μπορείς να φορέσεις στη σταύρωση ενός δικού σου ανθρώπου, αλλά και ως μια πιο χαλαρή επιλογή για το weekend που θα αφιερώσεις στον Θεό. Με κάποιον τρόπο που ακόμα παραμένει αδιευκρίνιστος, η ζώνη έφτασε στα χέρια του Θωμά. Αλλοι λένε ότι του την παρέδωσε η Παναγία ως σουβενίρ, άλλοι υποστηρίζουν ότι τη μετέφερε ένα σύννεφο-courier. Mικρή σημασία έχουν οι φήμες. Η ζώνη έμεινε στη Γη. Εγινε Τίμια και Αγία. Πέρασε από Βυζαντινούς Αυτοκράτορες, τυλίχτηκε γύρω από την αιωνιότητα και πριν από 1.000 χρόνια παραδόθηκε στη Μονή Βατοπεδίου. Tα τελευταία 200 χρόνια οι ηγούμενοι της Μονής, φωτισμένοι άνθρωποι όλοι τους, κατάλαβαν ότι η Ζώνη της Παναγίας μπορεί να κόψει περισσότερο χρήμα και από την κεντρική ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ. Και ο ηγούμενος Εφραίμ τα κατάφερε καλύτερα από τη Μέρκελ. Η Ζώνη μαζεύει τα ευρώ όπως οι ουρανοί τις προσευχές. Είναι η αληθινή Ευρωζώνη.
Την περασμένη εβδομάδα, ορισμένοι εκ των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο με τα περιουσιακά στοιχεία της Μονής κατέθεσαν επισήμως ότι διατηρούσαν μία αυστηρά πνευματική σχέση με το μοναστήρι. Δεκτό. Ειδικά ένας εξ αυτών πέρασε μια περίοδο κατά την οποία μέχρι και που πίστευε ότι τον διάλεξε ο Θεός για να αποθέσει στα χέρια του δύναμη για τη στιβαρή διακυβέρνηση της χώρας. Και κάπου εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι όλοι τους έχουν όχι απλώς καθαρά, αλλά αποστειρωμένα χέρια. Είναι διάφανοι σαν ένα ποτήρι νερό, αναλώνονται, καίγονται για το κοινό καλό όπως το λάδι στο καντηλάκι τους, κάτω από το εικόνισμα. Συνάμα, όμως, είναι εφιαλτικό να μαθαίνεις ότι σε κυβερνάει ένας τύπος που πιστεύει ότι η Παναγία έφυγε στον ουρανό, αφήνοντας αξεσουάρ πίσω της. Ομοίως είναι τουλάχιστον εξωφρενικό να συνειδητοποιείς ότι ζεις σε έναν τόπο όπου η πολιτική εξουσία φιλάει χέρια ιερέων, εξομολογείται, ζητεί συγχώρεση και αποθέτει τις υπαρξιακές της ανησυχίες στις διαθέσεις σκοτεινών τύπων.
Δεν χρειάζεται δα να κοιτάξεις στην ψυχή του Εφραίμ και του Αρσένιου. Κόψε φάτσες και θα καταλάβεις. Ασφαλώς συνέβη και παλαιότερα, θα συμβεί και στο μέλλον. Δεν θυμάστε τον Εφραίμ να παίρνει τη ζώνη και να πηγαίνει στην Εκάλη, καλεσμένος της Δήμητρας και του, άβουλου τότε, αειμνήστου Ανδρέα; Θα μου πείτε ότι εδώ ζητούσε αστρολογική καθοδήγηση ο Μπους, δεν θα αναζητήσει υπαρξιακή κατήχηση ο Ρουσόπουλος; Πάντα έρχεται η στιγμή που η μεγαλομανία δίνει τη θέση της στο δέος. Εσύ νομίζεις ότι ήταν το πεπρωμένο που σε ανέβασε ψηλά, ενώ στην πραγματικότητα ήταν η βλακεία των ανθρώπων. Ο Ρουσόπουλος, λοιπόν, είχε πνευματικό τον Εφραίμ, ο Αγγέλου μοιράστηκε με τον ηγούμενο υπαρξιακές ανησυχίες και η Πελέκη-Βουλγαράκη κατέθεσε ότι έφτιαξε τα συμβόλαια επειδή αισθάνθηκε ότι της το ζητούσε η Παναγία.
Ακόμα και αν πιστεύουν αυτά που λένε, τα πράγματα είναι εξαιρετικά άσχημα – ειδικά τότε είναι πραγματικά άσχημα! Αν επρόκειτο για τις συνηθισμένες δικαιολογίες που χρησιμοποιούνται για να αραιώσει μια λαδιά, τότε είμαστε εντάξει. Έτσι όμως και είναι ειλικρινείς, τότε έχει να πέσει φτύσιμο και δεν θα είναι στον κόρφο μας. Προσέξτε καλά, λοιπόν, την υπόθεση του Βατοπεδίου. Είναι διδακτική όσο λίγες. Πρώτον επειδή παίρνεις μαθήματα σύγχρονης διοίκησης όπου όλα κινούνται με ένα απλό τηλεφώνημα. Ένα σύγχρονο θαύμα του Εφραίμ που με μια κουβέντα βάζει τα πράγματα σε σωστή σειρά. Και δεύτερον καταλαβαίνεις ότι με το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει αυτή η χώρα, η κάθαρση δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται καθαρτήριο ή μία τεράστια δόση καθαρτικού.
