Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος επισκέπτεται σήμερα το Παρίσι, ως δρομέας στην εθνική σκυταλοδρομία για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα. Βέβαια, άπαντες, πλην Μερκούρη, έτρεξαν επάνω σε κυλιόμενο διάδρομο, ωστόσο η ανάκτηση των μαρμάρων αποτελεί το αγαπημένο σπορ όσων απολαμβάνουν την θεσμική καρέκλα του πολιτισμού. Και αν μη τι άλλο, ο πολιτισμός αποτελεί τη βαριά βιομηχανία αυτής της χώρας. Μαζί με τις κούφιες μεγαλοστομίες.
Η προσπάθεια για τα γλυπτά χορηγείται περίπου ως προίκα στον εκάστοτε υπουργό Πολιτισμού. Δεν πρόκειται να επιτύχει απολύτως τίποτα, πλην όμως ουδείς θα τον επαναφέρει στην τάξη, ακόμα και αν στήσει εξέδρα στην Times Square για να ανεβάσει επάνω μοντέλα με εμφάνιση Καρυάτιδας. Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος αποκλείεται να κάνει κάτι τέτοιο-δεν είμαι βέβαιος για τη διάθεση του, έχουμε γνώση των οικονομικών. Όμως δεν θα το βάλει κάτω. Ο σκοπός είναι εθνικός, το αίτημα καθολικό και το δίκαιο γαλανόλευκο. Ασφαλώς το να περιμένεις επιστροφή των γλυπτών, ισοδυναμεί με το να προσδοκείς επιστροφή των «χαμένων πατρίδων». Και όμως, στη δεύτερη περίπτωση θα σε πουν γραφικό, στην πρώτη εθνικό ακτιβιστή.
Αστειότητες. Οι Βρετανοί, ακόμα και δια του πρωθυπουργού Κάμερον, έχουν δηλώσει ότι δεν μπαίνουν καν στη συζήτηση. Αν αρχίσουν να επιστρέφουν αρχαιότητες, θα αδειάσουν τα μεγάλα μουσεία. Το ξέρουν όλοι, το ξέρει και ο Παναγιωτόπουλος. Θα του το υπενθυμίσει και η Γαλλίδα ομόλογος του-τουλάχιστον ας ξεκινούσε από τη Ρώμη τη σκυλατοδρομία του, όχι λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Λούβρο. Και πάνω στην κουβέντα, μπορεί να επαναλάβει τον προβληματισμό της για τους ελληνικούς χειρισμούς στο θέμα της δημόσιας τηλεόρασης. Όμως αυτό δεν είναι θέμα για τον Πάνο Παναγιωτόπουλο. Δεν είναι καν πρόβλημα. Ο αποτελεσματικός πολιτικός άνδρας οφείλει να ελίσσεται, να υπηρετεί τις περιστάσεις και να στέκεται στο ύψος της συγκυρίας. Τη μία με την πυγμή που απαιτεί η ηγεσία του στρατού, την άλλη με τη πειθώ της διαλεκτικής που θρέφει ο πολιτισμός. Βούληση θέλει. Και παράστημα.
