Η θεωρία των δύο άκρων έγινε μία μπαλίτσα από χαρτί και πάει να βρει τη Χρυσή Αυγή στο καλάθι των αχρήστων. Ακόμα και αν κάποιος έχει διάθεση να την αναπτύξει θεωρητικά, αδυνατεί να την τεκμηριώσει ρεαλιστικά. Δεν μπορείς από τη μία να έχεις επαγγελματίες δολοφόνους και από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα ακόμα και αν στις παρυφές της κοινοβουλευτικής Αριστεράς φύονται σχήματα που υιοθετούν βίαιο κώδικα, είναι δύσκολη η αντιστοίχισή τους με τα οργανωμένα μαύρα τάγματα.
Τέλος πάντων, ακόμα κι αν διαφωνούμε εδώ, η ουσία αφαιρεί τη θεωρία των δύο άκρων από το τραπέζι της συζήτησης. Και αυτό είναι ένα εξαιρετικό νέο για τον ΣΥΡΙΖΑ και το συστημικό πρόσωπο που οφείλει να ενισχύσει για να απευθυνθεί στους νοικοκυραίους-χωρίς αυτούς στο Μαξίμου πας μόνο για επίσκεψη.
Το κακό νέο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η εξάρθρωση της ακροδεξιάς έγινε από την ίδια τη Δεξιά. Κοινώς είναι αμήχανο να σκάβεις χαρακώματα απέναντι στο «μακρύ χέρι του συστήματος» και να εμφανίζεται το ίδιο το σύστημα αποφασισμένο να κόψει το χέρι. Εσύ μετά πρέπει να πάρεις θέση μέσα από αρκετές παύσεις και μερικές κωλοτούμπες.
Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανέναν λόγο να αναλώνεται σε ετυμηγορίες και πολιτικά συμπεράσματα συνεδριακού χαρακτήρα. Και ας παραδεχθεί, επιτέλους, ότι η ακροδεξιά συντήρηση έχει ισχυρά ερείσματα στο εκλογικό σώμα-εν ανάγκη ο Αλέξης ας προσθέτει αστερίσκους όταν απευθύνεται «στον λαό μας που ξέρει». Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει πλέον την ευκαιρία να εμφανιστεί, χωρίς προσχήματα, ως αυτό που οφείλει να είναι: ένας παράγοντας του συστήματος, που μεταφέρει και αντίρροπες δυνάμεις, ως συστατικά προόδου. Η antifa διαλεκτική θα είναι πλέον κατάλληλη για τα ντουβάρια και το twitter, όχι για την κεντρική σκηνή. Και επειδή τα μνημόνια τελειώνουν ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να περιγράψει εκ νέου τον αντίπαλό του, να διατυπώσει από την αρχή τα συνθήματά του. Αυτό είναι πρόβλημα, αλλά πρώτα είναι ευκαιρία.
