Σαράντα χρόνια είναι μια μεγάλη ιστορική περίοδος που δεν κατεβάζεις με μια γουλιά, όπως κάνουμε εμείς με τη μεταπολίτευση. Τα πρώτα σαράντα χρόνια του εικοστού αιώνα η Ελλάδα μεγάλωσε, έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή και τυλίχτηκε στις φλόγες δύο παγκοσμίων πολέμων.
Ο προσδιορισμός της μεταπολίτευσης είναι, κατά κάποιον τρόπο, αυθαίρετος. Σε δέκα χρόνια θα φαίνεται και γελοίος. Μισός αιώνας από τη μεταπολίτευση; Εξήντα χρόνια; Ένας αιώνας; Όχι, κάποια στιγμή θα σταματήσει αυτό. Όταν αποχωρήσει και ο τελευταίος πολιτικός που αντλεί τις καταβολές του από τα γεγονότα του 1974, τότε η μεταπολίτευση θα είναι μια έννοια αναχρονιστική. Ήδη είναι. Η νιότη της εποχής παίρνει σύνταξη και εκείνοι που κρατούσαν τη χώρα στα χέρια τους έχουν αποχωρήσει από τη σκηνή ή τη ζωή.
Ομοίως είναι μεθοδολογικό και εννοιολογικό λάθος να προσδιορίζεται «το τέλος της μεταπολίτευσης». Η μεταπολίτευση ήταν ένα γεγονός που έδωσε ώθηση στις πολιτικές εξελίξεις και στην κοινωνική δυναμική. Το να αντιμετωπίζεις τα τελευταία σαράντα χρόνια ως ενιαία περίοδο, είναι ένα λάθος που δεν σου επιτρέπει να προχωρήσεις πιο κάτω. Στο τέλος βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε διλήμματα που έχουν τελειώσει, στα ίδια συνθήματα, στα ίδια τραγούδια. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα η πολιτική μας έχει αναφορές σε έννοιες του 1974 και ακόμα παλαιότερες. Φαίνεται ότι θα χρειαστεί να περιμένουμε και άλλο. Μέχρι ο χρόνος -και ο θάνατος- να δώσουν στη χώρα την ευκαιρία της αλλαγής και το δικαίωμα στην εξέλιξη.
