Την ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ παρακολούθησαν μέσω facebook 7.200 άνθρωποι, αριθμός ως και εντυπωσιακός την ώρα του κυριακάτικου τραπεζιού. Στα σχόλια, βέβαια, κάτω από την προβολή, διάβαζες και ψόφους και καρκίνους και όλα τα χαριτωμένα που νομιμοποιήθηκαν ως εκφράσεις γνήσιας και ανόθευτης λαϊκής οργής.
Ομως τον Βενιζέλο δεν τον παρακολουθείς υποχρεωτικά επειδή σου είναι συμπαθής -ένας πολιτικός χωρίς εχθρούς και αντιπάθειες είναι συνήθως αδιάφορος. Ακόμα και αν δυσφορείς για πτυχές του πολιτικού του βίου, είναι αδύνατο να μην παραδεχθείς ότι πρόκειται για τον ευφυέστερο, επαρκέστερο και αρτιότερο, κοινοβουλευτικά, άνδρα της δημόσιας ζωής. Ο «εκτυπωτικός» του λόγος, η αναλυτική του δεινότητα και η διεισδυτική περιγραφή των πραγμάτων, έχουν συνθέσει μακράν τις καλύτερες ομιλίες των πρόσφατων κοινοβουλευτικών χρονικών. (Καλύτερη του, κατά τη γνώμη μου, εκείνη κατά την ανάνγωση των προγραμματικών δηλώσεων μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015)
Εννοείται ότι άλλος πολιτικός λόγος εκπέμπεται από τα υπουργικά έδρανα και άλλος από τη ημιορεινά της Βουλής. Ως παράγοντας διακυβέρνησης θα μπορούσε να εγκληθεί για εξοργιστικές τοποθετήσεις με προκλητικό περιεχόμενο και ασύμμετρο κυνισμό. Και ενώ ως κυβερνήτης προσπαθούσε να συγκαλύψει ή να ωραιοποιήσει την κατάσταση, ως αντιπολιτευόμενος έχει την ευχέρεια της απροσχημάτιστης αποκάλυψης, έστω και αν σχεδόν όσα λέει, ορίζονται από το άγχος δικαίωσης του PSI.
Ο Βενιζέλος είναι πλέον ο καλύτερος σχολιαστής που διαθέτει η χώρα. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, καθώς ο λόγος και οι απόψεις του θέτουν στο δημόσιο ακροατήριο γόνιμα σημεία διαλόγου και προβληματισμού. Εκεί δε αποδίδεται το μένος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εναντίον του: στη θεαματική αποδόμηση μεθοδεύεσεων και ιδεολογημάτων τους. Ο δε κυνισμός του είναι επωφελής γιατί πλέον περιέχει μεγάλες δόσεις ειλικρίνειας, χωρίς περιστροφές. «Ενότητα δεν σημαίνει αναπαλαίωση. Δεν μπορείς να λες ότι είσαι το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ με άλλο brand και χωρίς το επιβαρυμένο ΑΦΜ. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν μπορεί να προχωρήσει έτσι». Ακόμα και αν δεν σου αρέσει, είναι δύσκολο να περιγράψεις το λάθος μέσα σε αυτό.
Τα τελευταία δύο χρόνια αυτό κάνει (και) ο Βενιζέλος. Σχολιάζει. Με εύστοχο, δηκτικό, σαρκαστικό, ενίοτε και δραματικό τρόπο. Σχολιάζει και καταγγέλλει. Υστερεί στη σύνθεση. Αν όμως θέλει να δικαιώσει το πολιτικό του εκτόπισμα, οφείλει εκτός από την περιγραφή, να φτάνει και στην ουσία. Από την άλλη, βέβαια, μπορεί και να έχει συμβιβαστεί με τον ρόλο του statesman που είναι και ασφαλής και σχεδόν πάντα δικαιώνεται.
Ας είναι. Ο Βενιζέλος είναι μία περίπτωση που αξίζει να παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον στη συνέχεια. Προφανώς για τον ίδιο προέχει το να είναι και στην επόμενη Βουλή, γι’ αυτό και θα ανεχθεί τον Παπανδρέου. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλη είσοδος πέρα από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και την Α’ Θεσσαλονίκης. Θα δύναται, βέβαια, να δηλώνει σαν τον Μίκη, ότι αισθάνεται «τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων». Μόνο που το δικό του τάνκερ πιθανώς θα είναι στην Κωπαϊδα, αποξηραμένη εδώ και καιρό.
