Ο πρόεδρος της ΕΡΤ είναι ένας εξαιρετικός συνθέτης. Μια κιθάρα να είχε δίπλα, να ήταν το πιάνο κάπου εκεί κοντά, το έβγαζε το μιούζικαλ με τη Ραχήλ. Και μετά η ΕΡΤ θα είχε τα πάντα. Τη μελωδία του MTV, την ψυχαγωγία του FOX και τα σπάνια πλάσματα του National Geographic.
Μνημείο υπάρχει στη δημόσια τηλεόραση της Σερβίας, για να θυμίζει τον βομβαρδισμό του κτιρίου από το ΝΑΤΟ. Ε, μνημείο έχει τώρα και η ΕΡΤ για να θυμάται το «μαύρο» του Σαμαρά και το φρόνημα που επέδειξε η ΠΟΣΠΕΡΤ. Ο καθένας μπορεί να φέρνει τους συμβολισμούς στα μέτρα του –δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι η Ραχήλ Μακρή.
Η γυναίκα αυτή εμφανίστηκε στο προαύλιο της ΕΡΤ ντυμένη στα μαύρα, κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια –ΕΡΤ και Καισαριανή, το ίδιο πράγμα. Και αφού φώναξε, άκουσε το «σκάσε» του Τσακνή και παραδόθηκε στα δόντια των social media. Περιέργως η Ραχήλ δεν πληγώνεται από κάθε σημείο της Timeline. Και αυτό είναι λογικό. Δεν γίνεται να αποθέωνες όταν σκαρφάλωνε στα κάγκελα της ΕΡΤ και να τη λοιδορείς για όσα κάνει στο προαύλιο. Το βουλώνεις και εύχεσαι να μη θυμάται κανείς ότι πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια χαρακτήριζες σεξιστική την κριτική προς τη Ραχήλ και τη Ζωή.
Βέβαια οι συμπεριφορές των ανθρώπων αξιολογούνται πάντα ανάλογα με το περιβάλλον εντός του οποίου εκδηλώνονται. Μπορείς να ουρλιάζεις στο γήπεδο, αλλά όχι σε ένα κονσέρτο κλασικής μουσικής. Μπορείς να αφήνεις τα μυαλά σου στα κάγκελα της ΕΡΤ όταν την κλείνει ο Σαμαράς, όχι όμως και όταν την απαξιώνει ο Τσίπρας.
Όλα, λοιπόν, έχουν να κάνουν με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Στο κλίμα της πρώτης μνημονιακής περιόδου, οι συμπεριφορές της Ραχήλ και της Ζωής ήταν ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος δραματοποιημένος. Ο Τσίπρας τα έλεγε, η Ραχήλ και η Ζωή τα ερμήνευαν. Και μάλιστα τότε αξιοποιήθηκαν ως αποτελεσματικά επικοινωνιακά και πολιτικά εργαλεία. Του κερατά, δεν μπορεί να είχε και εδώ αυταπάτες ο Πρωθυπουργός. Εν προκειμένω, ήξερε πολύ καλά με ποιες είχε να κάνει. Όμως από τη στιγμή που το show έκοβε εισιτήρια, δεν είχε καμία αναστολή να κάτσει στο Ταμείο. Αλλωστε με προσωπική του παρέμβαση η Ραχήλ Μακρή μετακινήθηκε από το ψηφοδέλτιο των ΑΝΕΛ σε εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ –οι ψήφοι δεν λερώνουν, ούτε μυρίζουν.
Και εντάξει, ο Τσίπρας. Η κοινωνία, όμως, πώς επιβράβευσε πολιτικά αυτές τις συμπεριφορές; Νομίζω ότι τις χρησιμοποίησε ως άλλοθι για να νομιμοποιήσει την άσκηση βίας με πολιτική επένδυση. Ο τύπος που πάει και κοπανάει τον Χατζηδάκη, θα ψηφίσει χρυσαυγίτες και, τέλος πάντων, θα εντάξει τη Ραχήλ στα αντανακλαστικά της δίκαιης οργής. Αν ο πολιτικός καβαλάει τα κάγκελα, ο πολίτης αισθάνεται ότι μπορεί να πάει και ένα βήμα πιο πέρα.
Κάναμε ολόκληρα debate για το αν είναι ή όχι σεξιστική η κριτική προς τη Ραχήλ ή τη Ζωή. Ελεγες ότι είναι για τα κάγκελα (όχι της ΕΡΤ) και σου απαντούσαν με κάτι ανοησίες περί καθωσπρεπισμού. Τελικώς επρόκειτο για περιπτώσεις που αξίζουν τη συμπάθεια, όχι όμως για πολιτικούς λόγους. Ας πούμε για την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία τους και, φυσικά, μη ξεχνιόμαστε, την πολιτική τους συνέπεια… Χρησιμοποιήθηκαν σαν μεγάφωνα, που κάηκαν από την υψηλή τάση. Ως κλακαδόροι πολυτελείας και προπαγανδιστές των όχλων. Ως μπαλόνια που έχασαν τον αέρα τους.
