Υποθέτω ότι ανάμεσά μας δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δει το «Life of Brian» («Ένας προφήτης μα τι προφήτης»). Αν υπάρχει, ας νοικιάσει το DVD ή ας κατεβάσει την ταινία χωρίς τύψεις: γυρίστηκε το 1979, οι Monty Python έχουν βγάλει εκατομμύρια από τότε. Στην κατεχόμενη, από τους Ρωμαίους, Ιουδαία δραστηριοποιούνται δύο αντιστασιακές οργανώσεις. Και το Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας θα έκανε τα πάντα για να βγάλει εκτός παιχνιδιού το Ιουδαϊκό Λαϊκό Μέτωπο.
Ο Μπράιαν ήταν μία βολική περίπτωση. Ο νόθος γιος ενός Ρωμαίου και μίας Εβραίας παρουσιάστηκε, από το Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας, ως ο Μεσσίας που θα έδιωχνε τον κατακτητή και θα έφερνε τον Θεό στη γη. Στον Μπράιαν δεν άρεσε η ιδέα. Έβλεπε τους ανθρώπους να του αποδίδουν θαύματα. Να λατρεύουν το σανδάλι του, να δοξάζουν τη μητέρα του. Το Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας απέκτησε πρόσωπο και οι άνθρωποι μια ψευδαίσθηση. Όταν βρέθηκε στο σταυρό, αντιπροσωπεία του Μετώπου διάβασε ψήφισμα συμπαράστασης. Και κάποιος άρχισε να τραγουδά το επικό «Always look at the bright side of life» –προσθέστε μόνοι σας το σφύριγμα.
Η Κύπρος είναι ο Μπράιαν. Η ελληνική αντιπολίτευση αντιστοιχεί στα Μέτωπα της Ιουδαίας. Οι Ρωμαίοι υποδύονται την Ευρώπη. Και η ελληνική κυβέρνηση κάνει τον Θεό – πάντα σιωπηρός και δεν είσαι σίγουρος για την ύπαρξή του. Είναι, όμως, ολόκληρο το έργο μπροστά στα μάτια μας. Μια σειρά πολιτικών, με τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα τους, απόκτησε το μυθικό επίχρισμα ηρωισμού και αντίστασης μόνο και μόνο επειδή έπραξε το αυτονόητο: ψήφισε σε πρώτη φάση «όχι» στο κούρεμα, καταφεύγοντας στη συνέχεια σε μία προσχηματική διαπραγμάτευση επί θεμάτων στα οποία είχε ήδη συμφωνήσει. Και όλα αυτά εδώ παρουσιάστηκαν ως πράξη αντίστασης και ηρωισμού από ένα γαλατικό χωριό που υψώνει το μεσαίο δάχτυλο προς τη Γερμανία. Τη μούντζα ξέχασαν.
Τι στο διάολο συνέβη τελικά στην Κύπρο; Το τραπεζικό σύστημα κατέρρευσε από τις επισφάλειες, τους εγκληματικούς ως δόλιους χειρισμούς και το ελληνικό PSI που, ναι, Αλέξη, είναι διαγραφή χρέους από χώρα του ευρωπαϊκού Νότου. Το «κούρεμα» των καταθέσεων δεν ήταν μόνο ένα σενάριο που συζητούσαν στην Ευρώπη, ήταν και ένα σχέδιο που είχε αποδεχθεί η διαχείριση του προέδρου Χριστόφια. Λογικό. Το όνειρο κάθε κομμουνιστή δεν είναι να γκρεμίσει τον καπιταλισμό; Από τις τράπεζες θα ξεκινήσει. Ο Χριστόφιας δεν είναι, φυσικά, ηλίθιος. Απέφυγε να πάρει ο ίδιος την απόφαση και, όπως στα cartoon, άφησε τη βόμβα στα χέρια του Αναστασιάδη.
Ο νέος πρόεδρος έκανε στην αρχή μία συμφωνία που έβαζε μαχαίρι στην καρωτίδα των μικροκαταθετών. Όμως το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο δεν απαιτεί από τον πρόεδρο να ελέγχει τη Βουλή. Και επειδή το κόμμα του Αναστασιάδη δεν έχει την πλειοψηφία, η συμφωνία που ο πρόεδρος εισηγήθηκε, καταψηφίστηκε. Λογικό. Έτσι και το αποδεχόντουσαν με τη μία, χωρίς να παιχθεί και η κωμωδία με τους Ρώσους, ο κόσμος θα έκανε εισβολή στη Βουλή. Και όμως, όλο αυτό εμφανίστηκε εδώ ως «πάνδημο όχι του κυπριακού λαού που δείχνει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, αυτός της άρνησης και της σκληρής διαπραγμάτευσης».
Τουλάχιστον οι δικοί μας έδωσαν μία ψευδαίσθηση μακράς διάρκειας. Οι άλλοι διαπραγματεύτηκαν με το ρολόι στον κρόταφο. Θα μου πείτε ότι, εντάξει, ήταν αφορμή για το πολιτικό ζευγάρωμα του Αλέξη με τον Πάνο, που ελαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα. Όμως μιλάμε για συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσα από λαϊκισμό και πολιτική σκοπιμότητα. Αποτελεσματική; Ναι. Αν πίστευα το timeline μου, η Κύπρος είναι γη ηρώων που καρπίζει παλικάρια της πολιτικής, έτοιμα με σθένος και εθνικό τσαμπουκά να πατήσουν τον κάλο κάτω από την μπότα της Γερμανίδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόλαβε και τύπωσε αφίσες με ένα «Όχι» που ήταν αναπόφευκτο «Ναι». Στην Ελλάδα οι Κύπριοι πολιτικοί ξεπλύθηκαν. Κανένας δεν τους ζητάει ευθύνες για το σύρσιμο της χώρας σε αυτή την κατάσταση. Πολιτικά, η Μέρκελ είναι τόσο χοντρή που όλοι μπορούν να κρυφτούν από πίσω της.
