Φοριούνται ακόμα τα γουνάκια στο Ειδικό Δικαστήριο; Ελπίζω πως ναι, αν και έχει πάνω από είκοσι χρόνια να διοργανωθεί event. Όμως το γουνάκι στο Ειδικό Δικαστήριο είναι σαν το κόκκινο χαλί στην τελετή των Όσκαρ. Δεν προσδίδει, απλώς, αίγλη και κύρος. Το γουνάκι είναι το βασικό αξεσουάρ της Δημοκρατίας, όταν αποφασίζει να αναλάβει κοινή δράση με τη Δικαιοσύνη. Διότι η άλλη έχει το μαντήλι στα μάτια, το σπαθί και τη ζυγαριά – δεν υπάρχει περίπτωση να μην την προσέξεις. Η Δημοκρατία φοράει για την περίσταση τα γουνάκια της με εκείνα τα περίεργα καπέλα, που λες και δημιουργήθηκαν ειδικά για το μεγάλο πάρτι της μεταπολίτευσης. Ειλικρινά θα ήθελα να μάθω αρμοδίως πώς επιλέγεται το styling των θεσμών. Ας πούμε, ξέρω ότι στο στρατό έχουμε κάνει copy-paste ενδυματολογικές επιλογές των ισχυρών συμμάχων μας.
Ποιος είναι αυτός που αποφάσισε για τα γουνάκια; Ας είναι. Τους φαντάζομαι, λοιπόν, στις σειρές των εδράνων. Αμήχανοι μπροστά στην κάμερα. Βλοσυροί, σαν καιρός που πάει να βρέξει. Και μετά να κατεβαίνει μία ορχήστρα από την οροφή, να ακούγεται μουσική τέλος πάντων. Και εκείνοι, οι αδέκαστοι τιμωροί, να ανεβαίνουν επάνω στα έδρανα χορεύοντας. Ένα μεγάλο μιούζικαλ προς τέρψη του τηλεοπτικού κοινού. Το θυμάμαι το προηγούμενο Ειδικό Δικαστήριο. Με τον μπαμπά της Ζωής να υψώνει το λόγο σαν ρομφαία στην κεφαλή των αδίκων. Με σταρ της πολιτικής και του Τύπου να συναντούν κοινούς ποινικούς – μεταξύ μας, πάντα είχα μία δυσκολία να τους ξεχωρίσω. Τον πρόεδρο Κόκκινο να διορθώνει τα γυαλιά του. Και μετά το σιωπηρό πλάνο, εν αναμονή της απόφασης. Ούτε σε αποχώρηση στο Big Brother τέτοια αγωνία. Παιδιά ήμασταν, ήσυχα στον καναπέ με τα πόδια επάνω. Χαζεύαμε τηλεόραση, μέχρι ο Μητσοτάκης να κάνει κάθαρση.
Δεν ξέρω πού οδηγούν οι ψηφοφορίες στη Βουλή. Υποθέτω ότι δεν αποκλείεται να βγάλουν σε ένα Ειδικό Δικαστήριο. Όπως και να έχει, εκεί που πάμε πρέπει το μάρμαρο να είναι γυαλισμένο και η μυρωδιά του καθαριστικού να φτάνει και στη δική σας μύτη. Είπαμε, η Δημοκρατία κάνει τη λάτρα της. Όμως το Ειδικό Δικαστήριο έχει τόσο δράμα, που τελικά της κάνει κακό. Πιθανότατα αυτό να συμβαίνει επειδή στον τόπο μας τα Ειδικά Δικαστήρια είναι σαν διελεύσεις κομητών: δεν πρόκειται να δεις και πολλά στη ζωή σου. Σε αυτή τη χώρα οι κρίσιμες συναντήσεις της πολιτικής με το νόμο γίνονται συνήθως κρυφά, σε ξενοδοχεία ημιδιαμονής.
Από συστάσεως ελληνικού κράτους, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ενεργοποιήθηκε μόλις 16 φορές. Ούτε στις μισές περιπτώσεις δεν στήθηκαν δικαστήρια. Στο τέλος, λέει, η ανάγκη για ήπιο πολιτικό κλίμα υπαγορεύει στη Δικαιοσύνη να κλείσει τη ζυγαριά. Βλακείες. Συμβιβασμοί και οι συμψηφισμοί από πολιτικούς που γνώριζαν ότι το έδρανο απέχει μόλις μια υπογραφή από το εδώλιο. Και αυτό είναι το πρόβλημα του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Η βαρύτητα που προσδίδει στην έννοια της παραπομπής. Το δικαίωμα που χορηγεί στον κατηγορούμενο να επικαλεστεί πολιτική δίωξη. Ακόμα θυμάμαι το «Κατηγορώ τους κατηγόρους μου» του Ανδρέα. Φαντάζομαι τι θα πει ο Παπακωνσταντίνου, αλλά ούτε μπορεί να περάσει από το φτωχό μου μυαλό η ομιλία που θα εκφωνήσει ο Βενιζέλος – το Badminton θα ήταν το καλύτερο βήμα, ούτως ή άλλως υπερθέαμα θα είναι.
Όσο και αν δεν το θέλω, πρέπει να το πάρω και λίγο στα σοβαρά. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και η διαδικασία παραπομπής σε Ειδικό Δικαστήριο προσβάλλουν όχι μόνο τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη, αλλά και τη λογική μας. Και προσδίδουν άσκοπο δράμα σε μία αυστηρά δικαστική υπόθεση. Του κερατά, δεν είναι και έγκλημα πάθους. Αιρετός ανώτατος επαγγελματίας της δημόσιας διοίκησης ελέγχεται για ηθελημένη υστέρηση στην άσκηση των καθηκόντων του. Η χώρα έχει δικαστήρια που τα βγάζουν πέρα με δυσκολότερες υποθέσεις. Μέχρι εδώ. Αν είναι να διατηρήσουμε το σημερινό καθεστώς, ας επαναφέρουμε και το νόμο για το άσυλο. Διότι αφού παραδεχόμαστε ότι υπάρχει πιθανότητα πολιτικής δίωξης, τότε υφίσταται και θέμα με τη διακίνηση των ιδεών. Καλή διασκέδαση, have fun.
