Μένω κοντά στο Ολυμπιακό Στάδιο και είπα να ξεκινήσω από το σπίτι δύο ώρες πριν από το παιχνίδι, να κάνω και το σχετικό χάζι. Στην υπόγεια διάβαση του Golden Hall, είδα δύο παλικάρια με φανέλες της ΑΕΚ. Ένας άνδρας των ΜΑΤ τους ρώτησε πού πηγαίνουν. «Πού να πηγαίνουμε; Στο γήπεδο» απάντησαν με ένα μοναδικό συνδυασμό αφέλειας και σιγουριάς. «Να πάτε στο γήπεδο, παιδιά, απλώς αν πάτε από εδώ, δεν θα μπείτε μέσα ολόκληροι, αλλά σε κομμάτια».
Σωστός. Από εκεί πηγαίναμε μόνο οι ΠΑΟΚτσήδες. Τα αγόρια με τις κίτρινες φανέλες έκαναν μεταβολή. Και αν κάποτε αποκτήσουν εγγόνια για να τα κάνουν και αυτά ΑΕΚτσήδες, θα το οφείλουν στον άνδρα των ΜΑΤ που τους έβγαλε από τον λάθος δρόμο. Εγώ έκανα πως δεν αντιλήφθηκα το περιστατικό και συνέχισα ατάραχος, με σταθερό βήμα, να συναντήσω τη φυλή μου και το ένδοξο πεπρωμένο της ομάδας μου. Εμείς μπαίναμε στο ΟΑΚΑ από την είσοδο που βλέπει στην Κηφισίας.
Έλα, όμως, που η Κηφισίας δεν έβλεπε το ΟΑΚΑ. Στη μέση του δρόμου, ανάμεσα στο «Ιασώ» και στο Golden Hall, καιγόταν ένας κάδος, μαζί με μερικά από εκείνα τα πλαστικά διαχωριστικά που βάζει η Τροχαία στους δρόμους. Υποθέτω είχαμε βάλει τη φωτιά για να ζεστάνουμε την ατμόσφαιρα. Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του σταδίου, καιγόταν, από μολότοφ, ένα βαν που μετέφερε φίλους του ΠΑΟΚ. Ας πρόσεχαν. Την άλλη φορά να πάνε στο γήπεδο με πυροσβεστικό όχημα, σαν και αυτό που χρειαζόμασταν στη δική μας πλευρά, μήπως και σβήσει ο κάδος και τα πλαστικά. Υπήρχαν μόνο δύο ταλαίπωροι σεκιουριτάδες με πυροσβεστήρες. Σήκωσα την μπλούζα μέχρι τη μύτη και πέρασα τρέχοντας μέσα από τους καπνούς. Αυτό ήθελα να το έχω σε βίντεο και σε αργή κίνηση. Ποια Καμπούλ τώρα… Στην άλλη πλευρά του τείχους από καπνό ήταν τα αδέρφια μου, το οπαδικό αίμα μου. Εκεί η κάπνα από το καμένο πλαστικό έφτιαχνε ένα ενδιαφέρον μείγμα με τα χημικά των ΜΑΤ. Όμως οι δικοί μου δεν καταλάβαιναν τίποτα. Δεν ξέρω αν γεννήθηκαν έτσι ή αν είναι πλέον μεταλλαγμένοι. Βρήκα τους φίλους. Πήγαμε προς το γήπεδο.
Όταν υποδεχθήκαμε στη φιλόξενη Τούμπα τον Ολυμπιακό, κάποιοι έκαναν θέμα επειδή στα κάγκελα της Θύρας 4 ήταν σταθμευμένο (εντάξει, κρεμασμένο) ένα σκουτεράκι. Στο ΟΑΚΑ, αν θέλαμε, βάζαμε το πούλμαν του συνδέσμου Gipsy από τον Δενδροπόταμο, που μετέφερε πενήντα παλικάρια Ρομά, με φόρμες παραλλαγής. Έλεγχος από την Αστυνομία δεν υπήρχε, εκτός και αν μας θεώρησαν ευυπόληπτους κυρίους και δεν τόλμησαν να απλώσουν χέρι πάνω μας. Οφείλω πάντως να πω ότι αν δεις τους φίλους μου τη νύχτα, αλλάζεις πεζοδρόμιο. Το ίδιο συνέβαινε και στις θύρες. Έμπαινες όπου ήθελες, κουβαλώντας ό,τι ήθελες. Και όχι μόνο πιστόλια για φωτοβολίδες και καπνογόνα. Κάτι αγόρια με μάσκες είχαν φέρει κόφτες για σύρμα. Ο ΠΑΟΚ είναι η μόνη ομάδα που έπαιξε με τρεις κόφτες στο γήπεδο και άλλους δύο στην κερκίδα.
Αφού, λοιπόν, έκοψαν το προστατευτικό δίχτυ, άρχισαν να πετάνε διάφορα στους αστυνομικούς. Εκείνοι απαντούσαν με χημικά. Δέκα πετούσαν, δέκα χιλιάδες πίναμε χημικά. Το ίδιο συνέβαινε και απέναντι. Και μιλάμε πάλι για δέκα τύπους. Εκεί, τους άρεσε να καίνε καρεκλάκια. Πήγα και ρώτησα από περιέργεια έναν αστυνομικό γιατί δεν τους τσιμπάνε. «Γιατί θα γίνει πόλεμος» μου είπε. «Να πείτε στον Ιβάν να βάλει μέσα στις θύρες είκοσι ρωσικές ντουλάπες να κοπανάνε όποιον κάνει επεισόδια. Το είχε κάνει ο Κόκκαλης και έτσι ηρέμησαν στη Θύρα 7». Στον Ιβάν; Εντάξει. Γύρισα και του το είπα. Έκανα λάθος. Δεν ήταν ο Ιβάν, αλλά ο διπλανός μου που φόρεσε μάσκα Ιβάν. Γελάω με σας που σοκαριστήκατε. Δηλαδή, τι περιμένατε; Ας είναι. ΠΑΟΚ χωρίς πίκρα δεν υπάρχει. Γιατί η απώλεια αυτού του πρωταθλήματος είναι τεράστια πίκρα. Στον τελικό είδαμε ποια ήταν, μακράν, η καλύτερη ομάδα φέτος και σε ποια προθήκη έπρεπε να είναι το νταμπλ. Του χρόνου, λοιπόν, να αφήνουμε τα πιστόλια στο σπίτι. Να τους τρομάζουμε με τον κρότο που κάνει η σαμπάνια, όταν ανοίγει.
