Στις 14.10 του Σαββάτου μία παρέα από φίλους του ΠΑΟΚ φτάσαμε στο τσιπουράδικο του Δεμίρη, το καλύτερο, όπως μας είχαν πει, της Νέας Ιωνίας. Το κατάστημα ήταν σχεδόν γεμάτο από παρέες με φανέλες της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Ηταν ένα υπέροχο μεσημέρι ή, τέλος πάντων, όπως πρέπει να είναι τα μεσημέρια πριν από έναν τελικό Κυπέλλου.
Κανένας μας, βέβαια, δεν ήταν ευχαριστημένος από την επιλογή της πόλης που θα φιλοξενούσε τον τελικό. Ειδικά όσοι πήγαμε από Αθήνα, ξέραμε ότι είχαμε άλλα 320 χιλιόμετρα και μάλιστα μέσα στη νύχτα. Επιτέλους, ας αποφασίσει η ΕΠΟ τη διεξαγωγή του τελικού μία χρονιά στο ΟΑΚΑ και μία στο Καυτατζόγλειο, δηλαδή σε πόλεις όπου οι εκδρομείς, αν το επιθυμούν, θα μπορούν να διανυκτερεύσουν ή, τέλος πάντων, θα αποφεύγεται το ταξίδι χιλιάδων ανθρώπων με ΙΧ μέσα στη νύχτα. Ομως αυτό δεν μας απασχολούσε το μεσημέρι του Σαββάτου στο τσιπουράδικο του Δεμίρη. Περάσαμε καλά, γελάσαμε, τα πειράγματα πήγαιναν από το ένα τραπέζι στο άλλο. Η ίδια εικόνα υπήρχε και σε άλλα τσιπουράδικα της πόλης και, σε γενικές γραμμές, η συνύπαρξη φίλων της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ στον Βόλο ήταν από πολιτισμένη ως και αρμονική. Μέχρι που ήρθαν οι οργανωμένοι.
Το σχέδιο της Αστυνομίας έλεγε ότι οι οργανωμένοι οπαδοί δεν θα κυκλοφορούσαν στην πόλη. Λογικό γιατί σήμερα ο Βόλος δεν θα ήταν ίδιος. Οι οργανωμένοι θα πήγαιναν από τα πούλμαν στο γήπεδο και από το γήπεδο στα πούλμαν. Οπως τα θηρία στο τσίρκο, που πηγαίνουν από το κλουβί τους στον θηριοδαμαστή και μετά πάλι πίσω. Αυτό ακούγεται απλό για επιχειρήσεις που λαμβάνουν χώρα σε γήπεδα με υποδομές και έμπειρες αστυνομικές διευθύνσεις. Στον Βόλο τα πράγματα δεν ήταν έτσι.
Εξω από το γήπεδο έγιναν επεισόδια διαδικαστικής φύσης ανάμεσα σε οργανωμένους και αστυνομικούς. Ψεκάστε (χημικά), σκουπίστε (με τα ΜΑΤ), τελειώσατε. Ομως το Πανθεσσαλικό Στάδιο διαθέτει μία κατασκευαστική ιδιαιτερότητα: μία πεζογέφυρα που διατρέχει το κεντρικό διάζωμα και ενώνει τα δύο «πέταλα», δηλαδή τους χώρους φιλοξενίας των οργανωμένων οπαδών. Σε αυτήν την πεζογέφυρα δεν υπήρχε αστυνομική δύναμη. Κοινώς έγινε ολόκληρη επιχείρηση για να μπουν τα χουλιγκάνια στο γήπεδο χωρίς να συναντηθούν, αλλά εντός σταδίου μπορούσαν εύκολα να επισκεφθούν ο ένας τον άλλον! Απίστευτο; Ασύλληπτο.
Γρήγορα, λοιπόν, άρχισαν να παίζουν ξύλο εκεί πάνω. Από την απέναντι κερκίδα φαινόταν σχεδόν ως… καλλιτεχνική σκηνή, λες και γύριζαν ταινία. Πρέπει πάντως να προσθέσω και το εξής: και από τις δύο… αντιμαχόμενες πλευρές των χουλιγκάνων υπήρχαν άνθρωποι που προσπαθούσαν να ξεμπλέξουν το κουβάρι και να επιβάλλουν ηρεμία. Και αυτό σαν χορευτικό φαινόταν: κάτι τύποι γυμνοί από τη μέση και πάνω, με σηκωμένα τα χέρια, πλάτη με πλάτη, να προσπαθούν να συγκρατήσουν τους δικούς τους. Αδύνατο. Οι κρετίνοι έπαιζαν καρεκλιές και λίγο αργότερα, μετά την επέμβαση της Αστυνομίας, ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον στο σταθμό του ΕΚΑΒ, να δέχονται τις πρώτες βοήθειες. Πάντως, με βάση αυτά που έπεσαν στην αντίληψη μου, τα επεισόδια δεν είχαν την έκταση που τους αποδίδεται. Οχι πώς έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία αυτό…
Πριν από λίγες μέρες ένας οπαδός του ΠΑΟΚ από την Κύπρο βρέθηκε στη δίνη επεισοδίων στη Θεσσαλονίκη. Κυνηγήθηκε από κάποιους, έτρεξε προς το δρόμο και, συνηθισμένος από την Κύπρο, κοίταξε προς τη λάθος κατεύθυνση. Δεν είδε τα αυτοκίνητα να έρχονται… Στη μνήμη του Νάσου και οι δύο ομάδες κατέθεσαν στεφάνι. Οι φίλοι της ΑΕΚ χειροκρότησαν. Ολο το γήπεδο κράτησε ενός λεπτού σιγή. Και αμέσως μετά άρχισαν πάλι να βρίζονται. Πόλεις, ομάδες, μάνες, τα πάντα. Αν δεν είχε πεθάνει ένα παιδί θα ήταν για να γελάς.
Οι οργανωμένοι οπαδοί -δηλαδή ο τρόπος που λειτουργούν οι σύνδεσμοι- είναι η αιτία της βίας στα γήπεδα. Είναι τόσο απλό και όμως κανένας δεν αναλαμβάνει μία σοβαρή πρωτοβουλία απέναντι σε αυτούς τους στρατούς. Αν τελειώσουμε με τους οργανωμένους, θα τελειώσουμε και με τη βία ή, τέλος πάντων, θα έχουμε κάνει ένα σοβαρό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Στον Βόλο πήγαν χιλιάδες οπαδοί του ΠΑΟΚ χωρίς εισιτήριο. Πολλοί από αυτούς μπήκαν στο γήπεδο. Και γιατί να μη μπουν; Και εγώ θα έμπαινα. Δεν υπήρχε έλεγχος εισιτηρίων. Χιλιάδες εισιτήρια έμειναν ανέπαφα, δεν σκίστηκαν. Ενας γνωστός μου από τη Θεσσαλονίκη, που ήταν εκεί χωρίς εισιτήριο, μπήκε άνετα στο γήπεδο και μάλιστα ήρθε και κάθισε στο χώρο των δημοσιογράφων. Κανένα πρόβλημα. Κατά τα λοιπά είχαν αριθμήσει τις θέσεις και θα έβαζαν αυτοκόλλητα στα εισιτήρια. Αστειότητες. Πήγαινες και καθόσουν όπου ήθελες.
Το τελετουργικό του τελικού παραμένει αξεπέραστο δείγμα βαλκανικού κιτς. Θα μου πείτε ότι έτσι όπως είναι το ποδόσφαιρο μας, η τελετή έναρξης θα πρέπει να ανατίθεται στους πλέον ειδικούς, δηλαδή σε ένα γραφείο τελετών. Και πράγματι, υπέθεσα ότι αυτό έγινε όταν είδα να μπαίνουν στο γήπεδο με το κύπελλο ο Σταύρος Σαράφης με τον Θωμά Μαύρο. Λες και είχαν κάσα στους ώμους. Αυτό ήταν. Τυπικές χειραψίες και πάμε για να τελειώνουμε.
ώρα, το ξέρω, θα με ρωτήσετε για το γκολ οφσάιντ του ΠΑΟΚ. Βρισκόμουν σε σημείο του γηπέδου που επέτρεπε να δεις καθαρά τη φάση. Οσοι ήμασταν εκεί το είδαμε αμέσως. Και σχεδόν παγώσαμε. Ηταν ψυχρολουσία. Μούδιασμα. Πολλοί πιάσαμε το κινητό, για να βεβαιωθούμε. Οταν είδα στο twitter το οφσάιντ, η δεύτερη σκέψη, μετά τα αναθέματα, ήταν ότι, λογικά, το βλέπουν και στην κερκίδα της ΑΕΚ. Περίμενα αντίδραση. Δεν ήρθε. Ευτυχώς.
Στην επιστροφή, όταν το καραβάνι του ΠΑΟΚ έκανε δεξιά, προς Λάρισα, εμείς πήγαμε αριστερά, προς Λαμία. Ακούγαμε στα αθλητικά ραδιόφωνα για το οφσάιντ. Ναι, δεν ήθελα να γίνει έτσι. Και μέσα στην κούραση της βαθιάς νύχτας, εκεί, κατά τις 4 το πρωί, όταν έμπαινα στο σπίτι, κατάλαβα ότι μετάνιωσα που πήγα στον Βόλο. Ξύλο, δακρυγόνα, βρισιές, ένα γκολ οφσάιντ και στο τέλος βρέθηκα και απολογούμενος στα μηνύματα και στα τηλεφωνήματα φίλων.
Ομως θα ήθελα όσο τίποτα άλλο, με όλη μου τη ψυχή, να είμαι στα Τέμπη, όταν η ομάδα πήγε το κύπελλο στο μνημείο των παιδιών. Γιατί όσοι βρέθηκαν εκεί, θυμήθηκαν γιατί έγιναν ΠΑΟΚ. Δεν έγιναν ΠΑΟΚ για τους τίτλους. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχάσουν ποτέ.
