Στις 4 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας τιμά, μεταξύ άλλων, τη μνήμη του Ιερομάρτυρος Πέτρου από το Καπιτώλιο. Οπως φαίνεται και από την ιδιότητα του ιερομάρτυρος, ο Πέτρος δεν πέρασε καλά. Ο συναξαριστής μάς ενημερώνει ότι «του κόβουν τα χέρια και τα πόδια. Κατόπιν του βγάζουν τα μάτια, τον σταυρώνουν και στο τέλος τον αποκεφαλίζουν. Το δε μαρτυρικό του σώμα, αφού το έκαψαν στη φωτιά, κατόπιν το έριξαν στο ποτάμι.» Στέκομαι με δέος μπροστά στο μαρτύριο του αγίου και απλώς απορώ πως γίνεται να τον σταυρώσουν ενώ τον έχουν ακρωτηριάσει. Ισως είναι και αυτό ένα μικρό θείο θαύμα, πρακτικής φύσεως.
Την ίδια μέρα με τον Πέτρο εορτάζει και η Αγία Καλλισθένη, θυγατέρα του Αγίου Αυδάκτου. Η Καλλισθένη ήταν καταζητούμενη στην Έφεσο από τους ειδωλολάτρες. Μάλιστα υποχρεώθηκε να κόψει τα μαλλιά και να φοράει επί σειρά ετών ανδρικά ρούχα. Οχι μόνο στην Έφεσο, αλλά και στην άλλη άκρη του τότε κόσμου. Πήγε στη Θράκη ως άνδρας, έκανε ένα θαύμα, προσπάθησαν να την παντρέψουν με μια κοπέλα, αλλά η Καλλισθένη αποκάλυψε ότι και η ίδια είναι κορίτσι και απλώς ενέγραψε μερικούς ακόμα πιστούς στο ποίμνιο. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη διαφορά των θρησκευτικών πραγμάτων από τα κοσμικά. Αν ακούσεις την ίδια ιστορία για οποιαδήποτε άλλη γυναίκα, το πολύ να κάνεις μερικά τολμηρά αστεία. Με την Καλλισθένη, όμως, πρέπει να κάνεις το σταυρό σου.
Ο Γιάννης Σιδέρης γράφει ότι η αποκαθήλωση των εικόνων από τα δημόσια κτίρια ίσως και να προσβάλλει τις παραδόσεις του ελληνικού λαού. Ομως η παραμονή τους ίσως και να προσβάλλει τη λογική του. Aλλά στη θρησκεία δεν έχει θέση η λογική, παρά μόνο η πίστη. Αν ισχυριστώ ότι είδα έναν ιπτάμενο δίσκο θα με πουν γραφικό. Αν πω ότι είδα την Παναγία θα με κάνουν πλούσιο. Αν μιλήσεις για εξωγήινους θα σε πάρουν στην πλάκα. Αν πεις ότι στον ουρανό υπάρχει ένα ισχυρό πνεύμα, ανδρικού γένους, που επιβραβεύει και τιμωρεί κατά βούληση, θα σε πουν ευσεβή. Αλλά είπαμε, η θρησκεία έχει πάρει τις αποστάσεις από τη λογική εδώ και αιώνες. Οι συνθήκες ωριμάζουν για να πάρει και το ελληνικό κράτος τις αποστάσεις του από τη θρησκεία. Ούτως ή άλλως ο σεβασμός των παραδόσεων είναι υποκειμενική έννοια. Υπάρχει πλήθος ελληνικών παραδόσεων που χάθηκαν στη λήθη επειδή ήταν αμφιβόλου χρησιμότητας για τη δημόσια υγεία και αισθητική.
Σεβόμαστε, ας πούμε, τις θρησκευτικές παραδόσεις των Ταλιμπάν ή μόνο όσες δεν προσβάλλουν βάναυσα τον δυτικό τρόπο της ζωής μας; Μα οι υπαρξιακές ευαισθησίες χρήζουν αμέριστου σεβασμού. Δεκτό. Αρκεί να μην έχουν καμία σχέση με τη λειτουργία του κράτους και τη συμπεριφορά των εκπροσώπων του. Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο ο Αγιος Γεώργιος να είναι στους τοίχους του νοσοκομείου, όταν βρίσκεται εν λειτουργία παρεκκλήσιο με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ. Αν καρφώσεις τον Άγιο στον τοίχο ίσως κάποιος ασθενής να νομίσει τον ότι καλεί κοντά του και αυτό θα είναι άσχημο και για τον ασθενή και για το image του Αγίου. Επίσης υπάρχει περίπτωση κάποιος άλλος να θεωρεί γκαντέμη τον Άγιο Γεώργιο. Γιατί να τον βλέπει συνέχεια μπροστά του;
Θα μου πείτε πως ακόμα το ελληνικό κράτος παραμένει συνταγματικά συνδεδεμένο με την εκκλησία, οι κυβερνήσεις ορκίζονται κάτω από το λιβάνι και ο θρησκευτικός όρκος δίδεται στα δικαστήρια. Και αν μετρηθούμε όσοι θα θέλαμε να δουν την αποκαθήλωση των εικόνων και ενός ολόκληρου συστήματος που διεκδικει υπαρξιακή και κοσμική υπόσταση, θα βρεθούμε στη μειοψηφία. Όμως από κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς, το πουλόβερ από μία κλωστή ξηλώνεται.
*Το λογοπαίγνιο του τίτλου είναι του Τζίμη Πανούση
