Αν χρεοκοπούσε το Λουξεμβούργο, η ελληνική στάση θα ήταν μάλλον χαιρέκακη. Στην περίπτωση της Κύπρου ήταν μάλλον ηλίθια. Από όποια πλευρά κι αν το δεις. Η κυβέρνηση κατάπιε τη γλώσσα της. Η αξιωματική αντιπολίτευση τύπωσε αφίσες με «Όχι». Μέχρι να τις τοιχοκολλήσουν, είχε γίνει «Ναι». Οι κυβερνητικοί εταίροι είπαν τα γνωστά αμήχανα, ο Καμμένος εκφράζεται πλέον και δια του Αλέξη, ενώ οι υπόλοιποι δήλωσαν τα αναμενόμενα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επισήμως και ανεπισήμως, άπαντες διαστρέβλωσαν την πραγματικότητα και οχυρώθηκαν πίσω από θέσεις χουλιγκανικού χαρακτήρα, με την αντίστοιχη συμπεριφορά, φυσικά.
Για να δούμε τι έγινε:
Η κυπριακή αντιπροσωπεία στο Eurogroup αποδέχθηκε πρόταση για «κούρεμα» καταθέσεων. Όλα δείχνουν ότι η πρόταση των Ευρωπαίων προστάτευε τους μικροκαταθέτες, πλην όμως ο πρόεδρος Αναστασιάδης επέλεξε να κουρευτούν όλοι, αν και του επισημάνθηκε ότι αυτό είναι βλακώδες. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των δανειστών, η πρόταση είχε γίνει αποδεκτή από την προηγούμενη κυπριακή κυβέρνηση και, ούτως ή άλλως, ήταν κάτι που συζητήθηκε αρκετά τους τελευταίους μήνες.
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης επέστρεψε στην Κύπρο και, μέσω διαγγέλματος, κάλεσε τη Βουλή να ψηφίσει τα μέτρα. Ο ίδιος δεν ελέγχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, συνεπώς τα μέτρα δεν επρόκειτο να περάσουν στην πρώτη ψηφοφορία. Ποιος θα τολμούσε να τα ψηφίσει χωρίς να παιχτεί το χαρτί της Ρωσίας; Το αυτονόητο, λοιπόν, εδώ θεωρήθηκε «ηρωικό όχι». Και η βλακεία άρχισε να μας πνίγει.
Η αντιπολίτευση άρχισε να επιδεικνύει ένα προσωρινό «όχι» ως το πειστήριο της εγχώριας κυβερνητικής απιστίας. Ακόμα και αν αγνοήσεις τις εμφανείς κοινοβουλευτικές διαφορές, δεν γίνεται να μη σταθείς στη διαφορετική φύση των περιπτώσεων Ελλάδας και Κύπρου – εδώ χρεοκόπησε το κράτος, εκεί οι τράπεζες. Ακούσαμε, όμως, απίστευτες φούσκες για το «ηρωϊκό όχι του κυπριακού λαού», λες και ο ελληνικός λαός έκανε χαρούλες στην τρόικα, λες και η ελληνική αντιπολίτευση είχε ψηφίσει τα μνημόνια. Και αν μη τι άλλο, περίπτωση ΑΚΕΛ ευτυχώς δεν είχαμε εδώ – μέχρι πριν από δύο εβδομάδες ήταν κυβέρνηση και τώρα ζητούν ευθύνες για το πώς έφτασε η χώρα στην κατάρρευση.
Η κυβέρνηση σιώπησε. Ορισμένοι κύκλοι της δε, έλεγαν ότι αν η Κύπρος δεν πάρει το ευρωπαϊκό πακέτο, θα χρεοκοπήσει και τότε θα σημάνει το πολιτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, γνώριζε και τη ροή που θα ακολουθήσουν τα πράγματα, με τη μεταστροφή της Κύπρου και την αποδοχή του κουρέματος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Το Σάββατο κυκλοφόρησαν κυριακάτικες εφημερίδες που είχαν κλείσει από την Πέμπτη και ήταν γεμάτες με άρθρα για τις νέες συνθήκες που δημιουργεί το «κυπριακό όχι» και πώς θα μπορούσε να βελτιώσει τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας, αν φυσικά η κυβέρνηση θεωρεί ότι είναι σε θέση να διαπραγματευτεί. Οι εξελίξεις είχαν ήδη τσαλακώσει κάθε σελίδα. Η κρίση της Κύπρου επικοινωνιακά θα καταλήξει κάπως έτσι: «η Κύπρος ήθελε να διαπραγματευτεί, αλλά η αδιάλλακτη Γερμανία επέμενε στο στραγγαλισμό, ενώ η μητέρα Ελλάδα δεν έκανε απολύτως τίποτα». Δεν είναι λάθος περιγραφή, αλλά θα ήταν πιο σωστή αν αφαιρούσες την Ελλάδα, την ηθική και τα συναισθήματα. Είναι κυνικά πράγματα αυτά.
