Στις δημοτικές εκλογές του 2014, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποστηρίξει κάτι σαν «δημοψήφισμα» στη Θεσσαλονίκη. Επρόκειτο για μία πρωτοβουλία πολιτών που αντιδρούσαν στην ιδιωτικοποίηση της εταιρείας υδάτων.
Την ίδια στιγμή, στελέχη του κόμματος, ήταν στα κανάλια ισχυριζόμενα ότι σε όλο τον κόσμο τα δίκτυα ύδρευσης βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Δημοσίου. Ελεγαν ψέματα, φυσικά. Στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες οι ιδιώτες ελέγχουν ή συμμετέχουν στην εκμετάλλευση του δικτύου. Ο Λάκης Λαζόπουλος σήκωνε το δάχτυλο και προειδοποιούσε: «Θέλουν να μας πάρουν το νερό για να μπορούν να μας απειλήσουν με δίψα». Αργότερα, όταν κέρδισε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, υπαινίχθηκε ότι η κυβέρνηση εκβιάζεται από τους Γερμανούς που μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να ρίξουν επικίνδυνα χημικά στους ταμιευτήρες της ΕΥΔΑΠ.
Στον προϋπολογισμό του 2018 έχουν εγγραφεί προβλέψεις για την πώληση των εταιρειών υδάτων στην πρωτεύουσα και στη Θεσσαλονίκη – και στις δύο εταιρείες ήδη συμμετέχουν ιδιώτες. Είναι μία αναπόφευκτη και συνάμα σωστή απόφαση της κυβέρνησης. Και δεν ακούγεται τίποτα. Απολύτως τίποτα. Ούτε φωνή, ούτε ψίθυρος. Περισσότερος θόρυβος σηκώνεται όταν τρία παιδάκια παίζουν «Μονόπολη» και το ένα αγοράζει την Εταιρεία Υδάτων.
Δεν σας λέω κάτι καινούργιο, το βλέπετε συνέχεια δίπλα σας. Οι πονηροί πολιτευτές, αφού εξαπάτησαν την κοινή γνώμη, έβαλαν κοστούμι και συζητούν πώς θα αξιοποιήσουν τα assets της δημόσιας περιουσίας. Συνεπώς τότε, το 2014, είχες να κάνεις είτε με απατεώνες, είτε με αδαείς που παρασύρθηκαν από τις αυταπάτες τους. Αλλά, ως γνωστόν, «δεν κατέστρεψαν αυτοί τη χώρα», σωστά; Αλλωστε πλέον έχουν αλλάξει και οι προτεραιότητες. Τώρα η χώρα μπορεί να ξεπουληθεί σε τιμές ευκαιρίας, αρκεί να μην κυβερνήσουν οι νεοφιλελεύθεροι.
Το νερό, λοιπόν, πωλείται. Και δεν ανοίγει μύτη. Θα περίμενε κανείς να δει κινητοποιήσεις και μαύρα πανιά. Πρωτοβουλίες πολιτών να φτιάχνουν ανθρώπινες αλυσίδες. Μάνες να δηλώνουν ότι δεν θα ρισκάρουν το νερό του παιδιού τους. Συνταξιούχους, με ένα λογαριασμό στο χέρι, να λένε ότι θα διψάσουν. Τίποτα. Ούτε κουβέντα.
Δύο πράγματα συμβαίνουν. Πρώτον, εκείνοι που έβγαζαν τους ανθρώπους στον δρόμο, κατάφεραν να δουν το ονοματάκι τους δίπλα στου Καρανίκα, σε ΦΕΚ. Δεύτερον, οι πολίτες που είχαν φάει το δόλωμα, κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν και πολλοί σήμερα αισθάνονται κορόιδα.
Ολο αυτό, είναι σαν να σηκώνεις το καπάκι ενός ρολογιού και να παρακολουθείς πώς δουλεύει ο μηχανισμός. Ο χρόνος περνάει, ούτως ή άλλως. Ομως η αίσθηση που έχεις εσύ, είναι αυτή που σου δίνουν οι δείκτες, κινούμενοι από γρανάζια. Συνηθίζουμε να λέμε ότι τα κόμματα ανιχνεύουν στην κοινή γνώμη τάσεις, πάνω στις οποίες προσαρμόζουν την πολιτική τους. Ναι, αλλά εν τέλει, δεν υπάρχει τίποτα αυθόρμητο στη λαϊκή αντίδραση που μετουσιώνεται σε ακτιβισμό. Μπορεί να υπάρχει η διάθεση, αλλά δεν θα εκδηλωθεί χωρίς το μηχανισμό και τη μεθόδευση πίσω από αυτόν.
Η δυσφορία του 2014 έγινε καταλλαγή και σιωπή το 2017. Είναι μία εξαιρετική περίπτωση, ένα υπόδειγμα χειραγώγησης μαζών. Αύριο μπορεί να κυβερνάει ο Μητσοτάκης και οι σημερινοί κυβερνώντες να τον κατηγορούν για την πώληση του νερού -τίποτα δεν αποκλείεται. Αισθάνεσαι φρίκη όταν διαπιστώνεις πόσο εύκολα οι άνθρωποι ακολουθούν τη μπαγκέτα. Αλλά συνάμα είναι υπέροχο όταν την κρατάς εσύ.
