Η φαιδρότητα είναι ο συνήθης προορισμός μιας συζήτησης που προσπαθεί να γίνει σοβαρή, αλλά διεξάγεται με προσχηματικούς, υποκριτικούς όρους. Θέλει, λέει, το πολιτικό σύστημα να θέσει αυστηρούς κανόνες για τη ροή του χρήματος προς τα κόμματα. Αυτό ακούγεται τόσο ηθικό, όσο μια προσευχή. Ωστόσο, έτσι όπως τίθεται είναι φαιδρό, σχεδόν γελοίο. Υπήρξε εμπλοκή ως προς το ύψος του ποσού που δύναται να καλύπτεται από ανώνυμα κουπόνια. Ο Ντινόπουλος το πήγε στις 150.000 ευρώ ετησίως. Όμως το πρόβλημα με το πολιτικό χρήμα δεν είναι στα ανώνυμα κουπόνια που δίνει Κνίτης αν και εδώ ίσως δυσκολευτεί το ΚΚΕ που σίγουρα μαζεύει περισσότερα. Το πρόβλημα βρίσκεται στη ροή του μαύρου χρήματος από συμφέροντα προς τα κόμματα και τα στελέχη τους.
Η Βουλή προχωρά σε μείωση της χρηματοδότησης κατά 50%. Δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς, δεδομένων των συνθηκών. Υπάρχει, βέβαια, το σκάνδαλο με τα χρέη των κομμάτων, αλλά αυτό σκεπάζεται κάτω από το μεγάλο χαλί που κρύβει τις αμαρτίες μας. Θυμίζω, απλώς, ότι πριν από ένα χρόνο η Βουλή ψήφισε τροπολογία με την οποία απαλλάσσονται από το αδίκημα της απιστίας οι υπεύθυνοι των τραπεζών που ενέκριναν δάνεια στα κόμματα. Μιλάμε για περίπου 250 εκατ. ευρώ. Φούσκωσαν -και αυτά- τη χιονοστιβάδα που μας σκέπασε. Επίσης εκκρεμεί να μάθουμε τι στο διάολο συμβαίνει με τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ. Τέλος πάντων, επειδή το σύστημα δεν θα βγάλει τα μάτια του, όλα αυτά θα πάνε εκεί που πήγε και η λίστα Λαγκάρντ. Να δούμε, λοιπόν, τι κάνουν τώρα για να εξασφαλίσουν τη διαφάνεια. Παίρνουν, όντως, πρωτοβουλίες: κάθε δωρεά άνω των 1.500 ευρώ θα πρέπει να γίνεται μέσω τραπέζης, θα απαιτούνται τα στοιχεία του δωρητή, τα κόμματα δεν μπορούν να έχουν περισσότερους από τρεις λογαριασμούς κ.λπ. Κόβουν αυτά τα μέτρα τις διαδρομές του μαύρου πολιτικού χρήματος; Ελάτε τώρα! Αυτές οι δουλειές γίνονται με offshore και σακούλες. Με διαδρομές που είτε χάνονται σε φορολογικούς παραδείσους, είτε καλύπτονται από κοινά Ι.Χ αυτοκίνητα. Και, ας είμαστε σοβαροί, οι χρηματοδότες των κομμάτων δεν έχουν καμία διάθεση να φωτογραφίζονται με το χέρι στην τσέπη. Άλλωστε οι πιο μεγάλοι δίνουν σε όλους.
Τώρα θα μου πείτε ότι κανένα νομικό πλαίσιο δεν μπορεί να κόψει τις διαδρομές του μαύρου χρήματος προς τα κομματικά ταμεία και τις τσέπες των στελεχών. Αυτό σας λέω και εγώ. Σαν να θες να μπαλώσεις ένα κόσκινο τρύπα-τρύπα. Είναι μάταιο να περιορίζεις τους τρόπους διαφθοράς των κομμάτων, αν δεν αντιμετωπίζεις και τους λόγους που οδηγούν τα χέρια κάτω από το τραπέζι. Πρακτικά αυτό σημαίνει κράτος με θεσμούς και Αρχές που λειτουργούν ανεξάρτητα και πέρα από κυβερνήσεις και κομματικούς εντεταλμένους. Όσο το κράτος ανήκει στα κόμματα, τόσο αυτά θα μπαίνουν στον πειρασμό να το διαθέτουν προς πώληση ή ενοικίαση.