«Δεν ξέρεις ρε φίλε, τίποτα δεν ξέρεις…» Ο Γιώργος είναι ταξιτζής και μου λέει το παράπονό του στο τηλέφωνο. Και επειδή η σχέση μας διέπεται από μεγάλο βαθμό οικειότητας, στήνω τη μπάλα που πετάει και σουτάρω πέναλτι: «θα πάρω ένα τανκ και θα σε πατήσω με το ταξί και θα είσαι σαν τον Τουίτι αφού πέρασε η νταλίκα από πάνω του.» Γελάμε, αλλά μετά οι τόνοι κατεβαίνουν στη συχνότητα του παραπόνου, λίγο πριν συναντήσει το μοιρολόι: «δεν ξέρεις ρε φίλε, τίποτα δεν ξέρεις…» Του λέω ότι όντως, δεν ξέρω τίποτα, αλλά μπορεί πια και να ξέρω τα πάντα, όπως όλοι μας. Την ξέρω την ιστορία του Γιώργου. Λαϊκή γειτονιά, ταξί, το Βουλάκι που τον στηρίζει, η οικογένεια που έχει για κολώνες τέσσερις ρόδες. Και μετά έχω απέναντι μου τον Τάκη. Γαύρος, από τον Πειραιά και ταξιτζής. Ως συνδυασμός μπορεί να αποτελέσει και φονικό όπλο. Εναντίον μου. «Άκου να σου πω απόγονε των κομιταζίδων, έτσι και μείνεις δεκαπέντε μέρες χωρίς μεροκάματο και έχεις υποχρεώσεις και τιμολόγια να τρέχουν, τότε τρελαίνεσαι αγοράκι μου, το κατάλαβες;» Δεν νομίζω Τάκη. Διότι εσύ και οι συνάδελφοι σου κάνετε τα πάντα για να μην καταλάβω λέξη. Ούτε εγώ, ούτε η κοινωνία ολόκληρη.
Τα δελτία ειδήσεων μισούν τους ταξιτζήδες. Σιγά το νέο, τα δελτία ειδήσεων μισούν όλους τους απεργούς. Μόνο που οι ταξιτζήδες έχουν βαλθεί να δικαιώσουν το κίτρινο ως το χρώμα του μίσους. Οι επιδρομές κατά του τουρισμού και οι παρεμβάσεις στην καθημερινότητα των δρόμων παίρνουν την παραδοσιακή αντιπάθεια της κοινωνίας και την μεγεθύνουν. Θα μου πείτε ότι και το μνημόνιο έχει επιφέρει πιο βίαιες αλλαγές στην καθημερινότητα μας. Καμία αντίρρηση, μόνο που δεν αλλάζεις φάσκελα κάθε μέρα στους δρόμους με το μνημόνιο.
Αυτές οι «αυθόρμητες κινητοποιήσεις» των βιοπαλαιστών του δρόμου έχουν ήδη υπονομεύσει τον αγώνα τους. Αν στην αρχή είχαν από δίπλα, στη θέση του συνοδηγού, τους μισούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, τώρα έχουν απέναντι τους την κοινωνία. Ουσιαστικά συμπεριφέρονται λες και θέλουν να χάσουν θεαματικά τη μάχη που δίνουν. Για την κυβέρνηση του κεφάλι του ταξιτζή είναι το λάφυρο που θα επιδειχθεί στα άλλα κλειστά επαγγέλματα προς παραδειγματισμό. Και για την κοινωνία είναι ο προορισμός της κοφτής, της σκληρής, εκείνης της δολοφονικής ματιάς που κάνει το μάτι να γυρίζει και το μυαλό να παίρνει ανάποδες στροφές. Που να χωρέσει εκεί μέσα το δίκιο σου ταρίφα μου;
