Στον Στιβ Τζομπς πρέπει να πληρώνω διατροφή. Αγοράζω τα μηχανήματά του και είμαι ευτυχής γι’ αυτό. Ο Στιβ το ξέρει. Αν είχε χρόνο να με δει, θα σημείωνε ότι από τη μέρα που αγόρασα το πρώτο iphone η ζωή μου άλλαξε. Και θα το έλεγε κάπως έτσι: «ποτέ στο παρελθόν η δουλειά σου, η διασκέδαση και οι αναμνήσεις σου δεν είχαν συναντηθεί τόσο αρμονικά. Και αυτό συμβαίνει εδώ, σε μία συσκευή που δεν είναι τηλέφωνο, αλλά όλα τα τηλέφωνα θα ήθελαν να είναι όπως αυτή.» Πιθανότατα και να το είπε κάποτε, μικρή σημασία έχει. Άλλωστε ο Στιβ μπορεί να έχει κερδίσει και ένα δολάριο για κάθε λέξη που βγήκε ποτέ από το στόμα του. Όμως τα περισσότερα λεφτά του τα έδωσε μία φράση: «Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θέλουν. Μέχρι να τους το δείξεις.» Αυτός ήξερε τι θέλουν οι άνθρωποι. Και το ήξερε τόσο καλά, ώστε δεν αποκλείεται να βίωνε την αντίφαση ενός προσωπικού δράματος. Μπορείς να ξέρεις τι θέλουν όλοι οι άλλοι, εκτός από αυτό που θέλει ο εαυτός σου. Ίσως η επιχειρηματική του διαδρομή να ήταν ακριβώς η ίδια με την οδό της αναζήτησης. Αν ξέρεις αυτό που θέλεις, τότε θα φτάσεις γρήγορα. Αν δεν το ξέρεις, θα δώσεις περισσότερο ενδιαφέρον στο ταξίδι. Ούτως ή άλλως ο προορισμός είναι κοινός. Έλεγε ο Τζομπς: «Όταν θυμάσαι ότι πρόκειται να πεθάνεις, τότε δεν πρόκειται ποτέ να πέσεις στην παγίδα και να φοβάσαι ότι έχεις κάνει να χάσεις. Είσαι ήδη γυμνός, δεν έχεις κανένα λόγο για να μην κάνεις αυτό που θέλει η καρδιά σου.»
Τις τελευταίες μέρες έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις για τον Τζομπς. Μπορεί να πάρει την αποδελτίωση και να διαλέξει τον επικήδειο ή τη νεκρολογία του στους Ν.Υ Τimes-μικρή διαφορά θα έχουν. Αντιμετωπίζεται, περίπου, ως νεκρός. Όχι άδικα. Στις επιχειρήσεις και στη show biz είσαι ζωντανός μόνο όσο έχεις κάτι να πεις και κάτι γυαλιστερό για να δείξεις. Ο Τζομπς πάτησε και στις δύο βάρκες με τον πιο περίεργο τρόπο: σταυρώνοντας τα πόδια. Στη προσωπική του ζωή μπορεί και να έδινε το σενάριο μίας ταινίας, αλλά η επαγγελματική του αγοράζει την εταιρία παραγωγής. ‘Οχι πως τα προσωπικά του είναι αδιάφορα: αναζήτηση του κάρμα στην Ινδία, μία κόρη που άργησε να αναγνωρίσει, φήμες για σχέση με τη Τζόαν Μπαέζ, παρέες με διασημότητες, είκοσι χρόνια παντρεμένος και εντυπωσιακά ακίνητα. Σαφώς πιο ενδιαφέροντα από τον Γκέιτς, αλλά δεν συγκλονίζεσαι. Το show στον Τζομπς βρίσκεται στις ιδέες και στις επιχειρήσεις του. Γι’ αυτό και πρέπει να είναι ο μοναδικός επιχειρηματίας στον κόσμο που έχει οπαδούς. Όχι θαυμαστές, αλλά οπαδούς. Δεν ξέρω αν παλαιότερα είχε συμβεί το ίδιο με τον Έντισον ή τον Μπελ- μάλλον όχι, δεν υπήρχε επικοινωνιακό περιβάλλον. Ούτε ο Γκέιτς έκανε οπαδούς μπροστά από ανθρώπους που τον θαυμάζουν ή τον μισούν. Ο Τζομπς κατάφερε να μετατρέψει τον εαυτό σου σε asset, σε βασικό περιουσιακό στοιχείο της Apple. Δεν έγινε, απλώς, ο καλύτερος πωλητής. ‘Έγινε και προϊόν. Δεν δημιούργησε στιλ, αλλά κουλτούρα. Κανένας δεν θυμάται τις αποτυχίες του, στο μέλλον θα φαίνονται σαν τις πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου για φωτιά. Έχει ξανασυμβεί, αλλά όχι σε τόσο μεγάλες εταιρίες.
Μόνο που ο Τζομπς έγινε και κάτι άλλο. Μία ιστορία που θα την έβαζες στη σύγχρονη συγγραφή της Βίβλου. Είναι 56 ετών. Δεν πρόκειται να ζήσει πολύ. Στα 49 του ανακοίνωσε πως έχει καρκίνο στο πάγκρεας. Πριν από δύο χρόνια υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος. Και τώρα εγκαταλείπει. Ας αγοράσει τους καλύτερους γιατρούς. Ας χρηματοδοτήσει ερευνητικά κέντρα και νοσηλευτικά συγκροτήματα. Η μοίρα του είναι εκείνη η φθηνή, η κοινή για όλους, που κάνει τους πλούσιους ταπεινούς και τους ταπεινούς ένα με τους πλούσιους. Θα μου πείτε ότι ο Τζομπς έζησε πολλές ζωές μέσα σε μία. Δεκτό. Όμως όσες και αν έζησε, αυτή τη μία έχει για να ξοδεύει μέρες. Σκέφτομαι ότι ίσως σε κάποιο από τα βράδια της αγωνίας εμφανιστεί μπροστά του ένας άνδρας με όμορφο πρόσωπο και φθηνό χαμόγελο. Και θα του δείξει, λες και του παρουσιάζει το iphone, τη ζωή ενός πωλητή αυτοκινήτων. Είναι συνομήλικος με τον Στιβ και έχει μπροστά του άλλα τριάντα χρόνια γεμάτα σιγουριά και χοληστερίνη στον ήλιο του Μαϊάμι. Θα ζήλευε ο Στιβ τον πωλητή; Θα άλλαζε τη ζωή του με τριάντα επιπλέον χρόνια και μία καλή σύνταξη;
