Ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγοι οι επέτειοι δεν χάνουν το νόημά τους – παραμένει αναλλοίωτο και φρέσκο όπως την πρώτη φορά που η Ιστορία σημάδεψε τη χρονολογία. Ομοίως, δεν κατανοώ γιατί κάθε χρόνο το μήνυμα μίας επετείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ούτως ή άλλως, όποιο τύμβο και αν σηκώσεις, όλο και κάποιο μήνυμα θα βρεις από κάτω. Όμως στην Ελλάδα δεν συμβαίνει μόνο με τα εθνικά. Συμβαίνει και με τα θρησκευτικά. Στην Ελλάδα το μήνυμα της Αναστάσεως έχει πάντα και πολιτικό χαρακτήρα – αναπόφευκτο, εδώ ο Κύριος ανάβει Άγιο Φως αποκλειστικά για μας.
Είναι λογικό, λοιπόν, όταν ακόμα και τα θρησκευτικά προβάλλονται τόσο έντονα πάνω στα κομματικά, οι εθνικές εορτές να συνεγείρουν τον ενθουσιασμό και την έμπνευση των κομματικών επιτελείων. Αυτό θα μπορούσε να είναι γραφικά χαριτωμένο, αν δεν ήταν εξόχως ηλίθιο. Και υποκριτικό. Για να το πω απλά, δεν γνωρίζω Έλληνα που θα σηκωθεί το πρωί, θα χτυπήσει με την παλάμη το μέτωπο και θα καταλάβει ότι, ναι, ρε γαμώτο, το «Όχι» του ’40 τον εμπνέει για να ρίξει την κυβέρνηση και να σκίσει το μνημόνιο. Δεν ξέρω για σας, αλλά αν μου το πει κάποιος στο μετρό, θα τον κοιτάξω περίεργα και θα αλλάξω θέση. Και μέχρι που φωνάζω αστυνομία αν με πλευρίσει άλλος με διάθεση να πάμε μονιασμένοι προς το φως, όπου μας περιμένει η ανάπτυξη.
Τα κόμματα εκδίδουν ηλίθιες ανακοινώσεις επετειακού χαρακτήρα. Και μετά, όπως συμβαίνει τώρα, αντιπαρατίθενται για κάτι που κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να διαβάσει. Ας τελειώσει το αστείο. Δεν χρειάζεται το κόμμα να μου εξηγήσει ποιο είναι το μήνυμα της επετείου, αν της έχει μείνει σταγόνα από δαύτο. Θα το πιάσω μόνος μου. Και αν δεν το πιάσω, θα είναι και αυτό ένα κάποιο στοιχείο εξέλιξης. Συχνά η λήθη φέρνει την πρόοδο.
