Ο φάκελος ήρθε στις 18 Αυγούστου 2012. Για την ακρίβεια, τότε επέστρεψα εγώ από τις διακοπές. Και με περίμενε σαν φθινόπωρο στο γραμματοκιβώτιο. Υπουργείο Οικονομικών. Εφορία. Ένα κόκκινο εκκαθαριστικό. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ, κάτι σαν χαρτονόμισμα των 500 ευρώ. Γενικώς, δεν είχα ποτέ χρέη στην Εφορία και ήταν η πρώτη φορά που λάμβανα ιδιαίτερη αλληλογραφία. Η εκκαθάριση είχε να κάνει με παλαιότερο έτος, για το οποίο το υπουργείο αποφάσισε ότι δεν είχα φορολογηθεί ως έπρεπε – είναι μεγάλη ιστορία. Ανέβασα τον φάκελο στο σπίτι. Τον άνοιξα μετά από μέρες. Πρώτα είδα το ποσό. Μετά, είδα την ημερομηνία εξόφλησης: Στις 31 Οκτωβρίου. Τον έβαλα σε ένα συρτάρι θάβοντάς τον κάτω από ιατρικές εξετάσεις και παλιά εκκαθαριστικά. Μπορεί να του μετέδιδαν καμιά σφραγίδα εξόφλησης ή να τον εξόντωναν με χοληστερίνη. Και στις δύο περιπτώσεις, καλό θα του έκαναν. Ούτως ή άλλως, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο από το να τον κοιτάζω.
Στα μέσα Νοεμβρίου ήμουν, πια, ληξιπρόθεσμος. Κατά μία αυστηρή προσέγγιση, είχα βγει στην παρανομία. Άνοιξα το συρτάρι, πήρα τον φάκελο και πήγαμε μαζί στη ΔΟΥ. Η υπάλληλος με βρήκε στο κομπιούτερ. «Θέλετε να ρυθμίσετε και τον φόρο εισοδήματος;». Όχι. Ήθελα να ρυθμίσω την οφειλή με τα κόκκινα. Η υπάλληλος, μου έδειξε ένα γραφείο. Πίσω από το γραφείο καθόταν μία κυρία. Μπροστά από το γραφείο στεκόταν όρθια μία ουρά είκοσι ατόμων. Έγινα κομμάτι της. Όταν έφτασε η σειρά μου, στάθηκα μπροστά στην κυρία, όπως ο τύπος με το πιστοποιητικό υγείας, μέσα στο μετρό. Και άρχισα να λέω την ιστορία μου με το ίδιο ύφος, ίσως με λίγο περισσότερο λυρισμό. Με διέκοψε. Μου είπε ότι μπορεί να μου κάνει μέχρι είκοσι δόσεις. Πριν προλάβω να μιλήσω, έγραψε τον αριθμό «20» επάνω στο χαρτί μου και κοίταξε προς τον επόμενο, έναν με παιδιά που σπουδάζουν στην Αγγλία. Αν με άφηνε να μιλήσω, θα της έλεγα μία πικρή αλήθεια: Δεν μπορώ να πληρώσω ούτε τις είκοσι δόσεις. Είναι απλό, κυνικό, ανθρώπινο.
Έφυγα από την Εφορία, όπως χιλιάδες άλλοι. Με τα αυτιά κάτω και μία ελπίδα για νέα ρύθμιση, με περισσότερες δόσεις. Οι προσαυξήσεις; Είναι σαν τα χρόνια. Πέφτουν πάνω σου χωρίς να μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Πριν από έναν μήνα πληροφορήθηκα μία ωραία ιδέα του Θεοχάρη: Να μπουν πολλές έντοκες δόσεις. Ουσιαστικά, να πληρώνεις την Εφορία όπως την πιστωτική. Θα πληρώνεις μία ζωή, αλλά με αυτόν τον τρόπο και το κράτος θα εισπράξει περισσότερα και εσύ θα έχεις κίνητρο για να ξοφλήσεις νωρίτερα. Όμως, εδώ η λογική είναι πιο ακριβή κι από χρέος. Δεν σκοπεύουν να προσφέρουν περισσότερες δόσεις. Αυτό που δεν λένε είναι τι πρόκειται να κάνουν με αυτούς που πραγματικά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην οφειλή τους. Ποινική δίωξη; Αντί να τα πάρει η Εφορία, θα τα πάρει ο δικηγόρος. Στάδια θα θέλουν για να μαζέψουν τους οφειλέτες, όπως έκαναν οι χούντες στη Λατινική Αμερική. Δέσμευση λογαριασμών; Ελάτε τώρα! Μισθού; Αστείο. Μένει η κατάσχεση σπιτιού. Σώθηκαν. Μην ξεχάσω να τους πω να αλλάξουν πίνακα.
