Είναι μερικά ερωτήματα που έχουν πιάσει την αιωνιότητα από το μαλλί και τη σέρνουν πίσω τους. Υπάρχει Θεός; Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Που σταματά το δικαίωμα στην απεργία; Είναι αυτά τα υπαρξιακά για τα οποία έχεις άποψη, αλλά, δυστυχώς, όποτε έρχονται στη συζήτηση, βρίσκεσαι με οδοντογλυφίδα στο στόμα, δύο κιλά στο στομάχι και ένα λίτρο τσίπουρο στο κεφάλι.
Μόχθησε η φιλοσοφία, γονάτισε η σκέψη να εκλιπαρήσει για μία απάντηση. Δεν υπάρχει. Πιθανότατα επειδή τα λάθος ερωτήματα δίνουν και άγονες απαντήσεις. Πολλές φορές δε, είναι καλύτερο να ξέρεις μία απάντηση και στη συνέχεια να διατυπώνεις το ερώτημα. Στο τέλος μπορεί και να μην το κάνεις. Να, αυτό με το δικαίωμα στην απεργία. Είναι σχετικό. Εξαρτάται που το κάνεις. Στη Βόρεια Κορέα δεν υπάρχει ερώτημα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει απάντηση.
Δεν έχω ακούσει πιο γελοίο επιχείρημα από το «σεβόμαστε το δικαίωμα στην απεργία, αλλά υπάρχουν και οι ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.» Λες και το κοινωνικό σύνολο έχει ανάγκες και αντοχές που υπόκεινται σε μέτρηση. Ας πούμε τρεις μέρες χωρίς πλοίο. Την τέταρτη η κοινωνία δυσφορεί. Μία εβδομάδα χωρίς μετρό. Στην όγδοη μέρα πετιέται το καπάκι από την κατσαρόλα που κοχλάζει με λαϊκή οργή. Το ύψος των σκουπιδιών που ανεχόμαστε στους δρόμους δεν μπορεί να υπερβαίνει τα ογδόντα εκατοστά. Αν είσαι αγρότης, ανεχόμαστε μέχρι και τριήμερο κλείσιμο δρόμων. Από την άλλη, αν είσαι δημοσιογράφος η ανοχή μας εξαντλείται γρήγορα αν αργήσεις να ξανακάνεις απεργία.
Υπάρχει μέτρο στην απεργία; Φυσικά και δεν υπάρχει. Είναι σαν να απαιτείς από κάποιον να είναι θυμωμένος με συγκεκριμένη ένταση μέχρι προκαθορισμένη ώρα. Οι κοινωνίες δεν αποτελούνται από κουρδισμένα γρανάζια, αλλά από πιστόνια που χτυπιούνται μεταξύ τους. Το να ζητάς από τον υπάλληλο να δουλέψει με λιγότερα, ισοδυναμεί με τις εκκλήσεις για καύση λιγότερων ξύλων. Όταν έχεις εσύ πρόβλημα, δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά τα προβλήματα των άλλων.
Δεν υπάρχει καλό ή κακό σε μία απεργία, οι έννοιες αυτές είναι κενές. Όλες οι απεργίες είναι καλές και όλες είναι κακές-εξαρτάται από ποια πλευρά τις παρατηρείς. Και μη λέμε βλακείες, στο δημόσιο τομέα τα όρια δεν τα βάζει ο εργαζόμενος. Τα βάζει το φύλλο της επιστράτευσης.
