Το ενιαίο μισθολόγιο παίρνει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, τους χτυπάει σαν χταπόδι και τους προσαρμόζει στα πραγματικά επίπεδα της οικονομίας ή, αν θέλετε, τους κάνει να μοιάζουν με τις απολαβές στον ιδιωτικό τομέα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, που προβλήθηκε στην τηλεόραση, έδειχνε τον μισθό ενός τελωνειακού να ψαλιδίζεται κατά 47%. Κάποιοι από σας μπορεί να χειροκροτούν τώρα όρθιοι. Μαζί σας. Μόνο πείτε μου αν υπάρχει περίπτωση να δει αυτός ο τελωνειακός το βαζάκι με το μέλι και να μη βουτήξει το δάχτυλο.
Ο Βενιζέλος ας φέρει τα νούμερα εκεί που πρέπει. Και ο Ρέππας ας αμολήσει κομάντο ηθικής στις δημόσιες υπηρεσίες. Ο δείκτης της διαφθοράς θα φτάσει στο κόκκινο της ντροπής. Είναι φυσιολογικό, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ο Όσκαρ Ουάιλντ έχει γράψει πως ο καλύτερος τρόπος γα να αντιμετωπίσεις έναν πειρασμό, είναι να ενδώσεις. Φαντάσου να έχεις υποστεί και περικοπή μισθού. Τι μπορεί να γίνει; Απολύτως τίποτα. Σε ένα σύστημα που καταρρέει, η διαφθορά ταυτίζεται με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Η τήρηση της εργασιακής τάξης και η διαφανής λειτουργία του δημοσίου άπτονται πλέον της προσωπικής υπαλληλικής ηθικής. Ασφαλώς και υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου και απόδοσης ευθυνών, αλλά ποιος φοβάται τον αστυνομικό σε μία πόλη που γκρεμίζεται; Και εν τέλει πόσο εύκολο είναι για τον δημόσιο υπάλληλο να συμβιβάσει την οργή με την ηθική του; Όμως και αυτό είναι κάτι απολύτως προσωπικό, δεν μπορούν να ανέβουν όλοι σε μία ζυγαριά.
Η διαφθορά είναι μία από τις πληγές που στράγγισαν το σώμα αυτής της χώρας. Και το δημόσιο αποτελεί εστία από την οποία η κοινωνία μολύνεται. Αν έδινες εκατό ευρώ φακελάκι, τώρα θα πληρώσεις τα διπλά και μάλιστα ο τύπος δεν θα έχει πρόβλημα να στα αρπάξει και μπροστά σε κάμερα. Αν ένα χαρτζιλίκι έσπρωχνε μία υπόθεση, τώρα ο ίδιος υπάλληλος θα σου ζητήσει τις χαμένες αποδοχές του. Λύση; Πρακτικά καμία. Ο καθένας ας κοιτάξει την τσέπη του και πως θα βάλει λιγότερα μέσα στον φάκελο.
