Το Ιερόν Πηδάλιο της Ορθοδοξίας δεν είναι ένα ανάγνωσμα κατάλληλο για τις ανάγκες της κατηχήσεως-κάθε άλλο. Αν μάλιστα το ζητήσετε σε χριστιανικό βιβλιοπωλείο, είναι εξαιρετικά πιθανό να σας πουν ότι καλόν είναι να το μελετήσετε υπό την καθοδήγηση του πνευματικού σας. Αυτό είπαν και σε μένα, πλην όμως έσπευσα να καθησυχάσω τον νεαρό πωλητή. Το ήθελα για δώρο. Το Πηδάλιον συνετάχθη στον Άγιον Όρος λίγο πριν τη δύση του 18ου αιώνα. Δύο μοναχοί, ο Νικόδημος και ο Αγάπιος, συγκέντρωσαν όλους τους ιερούς κανόνες που, κατά τους Πατέρες και τις Γραφές, πρέπει να ορίζουν τη ζωή του πιστού. Κοινώς και εις την καθομιλουμένη, πρόκειται για το manual του καλού χριστιανού. Περιγράφει με σαφήνεια τα πρότυπα συμπεριφοράς και επιβάλλει μετά ακριβείας το επιτίμιο δια πάσα αμαρτία. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα, στην πληρότητα που διακρίνει τους κανόνες. Το Πηδάλιον είναι τόσο πλήρες, ώστε προβλέπει αμαρτίες που ακόμα και στα βάραθρα της κολάσεως αδυνατούν να φανταστούν ή και να διαπράξουν. Είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, να συνάψεις σαρκική σχέση με τον σύζυγο της αδερφής σου. Ναι, αν είσαι η κουνιάδα του. Το Πηδάλιον διαθέτει πρόβλεψη και για τον κουνιάδο. Δεν νομίζω ότι έχουμε ανάμεσα μας ενδιαφερόμενους, αλλά η ποινή είναι ξηροφαγία και διακόσιες γονυκλισίες καθημερινά, επί τέσσερα έτη. Για κανέναν γαμπρό δεν αξίζει τέτοια ταλαιπωρία.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το Πηδάλιον μπορεί να βάλει και ιδέες. Ο ευσεβής χριστιανός το διαβάζει με ευλάβεια, αλλά όταν καταλάβει ότι για σελιδοδείκτη χρησιμοποιούσε την ουρά του σατανά, είναι αργά και για τη βασιλεία των ουρανών και την αδερφή που χάνει τον άνδρα της. Ασφαλώς ουδείς συνετός ιεράρχης επικαλείται το Πηδάλιον. Οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι συνετάχθη σε χρόνους παλαιούς και, ούτως ή άλλως, η νύχτα στην εκκλησιαστική σκέψη μετριέται με αιώνες. Όμως θα ήθελα να μάθω τη σκέψη του Πειραιώς Σεραφείμ για το περιεχόμενο του Πηδαλίου. Γενικώς θα έδινα πολλά για να βρεθώ έστω μία ώρα μέσα στο μυαλό του. Να παρακολουθήσω συνειρμούς και συμπεράσματα την ώρα που αποφασίζει να γράψει στην Ελισάβετ για τον «κίναιδο Έλτον Τζον», μηνύει τον καθολικό επίσκοπο για προσηλυτισμό και κατακεραυνώνει τον παγκόσμιο σιωνισμό. Aπό την άλλη, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις απόψεις του. Είναι ελεύθερος να τις διατρανώνει από άμβωνος, όπως ο καθένας μας έχει το δικαίωμα στο λόγο από το βήμα που του αναλογεί. Δεν προβληματίζομαι επίσης όταν απευθύνει παραινέσεις για τη σωστή χρήση των σωματικών οργάνων-παρεμπιπτόντως, η σύνδεση στοματικού σεξ και καρκίνου δεν γίνεται από τον ίδιο, αλλά από δημοσιεύματα έγκυρων πηγών τα οποία και παραθέτει.
Αυτό που με προβληματίζει με τον Σεραφείμ είναι η προβολή που απολαμβάνει όταν αποφασίζει να εκστομίσει κάτι εντυπωσιακό. Αλλά θα το δεχθώ, αφού ασκεί ποιμαντικό έργο σε μεγάλη μητρόπολη και τα ελληνικά media λατρεύουν αυτές τις ιστορίες. Υπάρχει και κάτι που με σκανδαλίζει. Ο Άγιος Πειραιώς, που ουκ ολίγες φορές απασχόλησε και τα διεθνή μέσα, εισπράττει έναν παχυλό μισθό από το ελληνικό δημόσιο. Νομίζω ότι ο υπουργός Παιδείας, ο άνθρωπος που υπογράφει για να πληρώνεται ο Σεραφείμ, οφείλει να του απευθύνει κάποιες συστάσεις μήπως και επιστρέψουμε ανενόχλητοι στην ανάγνωση του Πηδαλίου.
