
Παρακολουθώ το στέλεχος στην οθόνη. Ας μην έχει γραβάτα. Φοράει σακάκι και πουκάμισο κουμπωμένο ως το τελευταίο κουμπί. Λες και όταν αγγίζει την κουμπότρυπα αφιερώνει ένα εκατοστό του δευτερολέπτου στον Μάο. Εκείνος είναι κάτω από τα φώτα, αλλά εγώ ιδρώνω. Παραμένω χυμένος στον καναπέ, άτονος. Δεν ξέρω αν με έχει καταβάλλει η κόπωση ή η επίγνωση της ματαιότητας. Ο άλλος, όμως, είναι εκεί. Στις επάλξεις των πάνελ και στα λάβαρα των πίξελς. Λέει για κόκκινες γραμμές, αξιοπρέπεια και μάχες χαρακωμάτων. Δίνω και εγώ μία μάχη, με κουνούπια. Μπορεί να μην είναι σαν τους δανειστές, αλλά και αυτά αίμα πίνουν.
Και, μαζί με το κουνούπι, γύρω από τη χοντρή κεφαλή μου, περιστρέφεται το αγωνιώδες ερώτημα: όταν το στέλεχος μιλάει για πόλεμο, κάνει εθνική πολιτική ή παίζει για την πάρτη του; Να το πω αλλιώς, με ονόματα: από πού εκπορεύεται η αποφασιστικότητα του Στρατούλη όταν σηκώνει το δάχτυλο και μας πληροφορεί ότι η συμφωνία δεν περνάει; Είναι η αντίληψη του για το συμφέρον της χώρας ή, απλώς, κοιτάζει να σώσει το πολιτικό του τομάρι; Τι βλέπουν όλοι αυτοί που ετοιμάζονται να ανέβουν στα κάγκελα, αν όχι όπως ο Σαμουήλ στο Κούγκι, τουλάχιστον όπως η Ραχήλ στην ΕΡΤ; Την επανεκλογή τους ή το εθνικά ωφέλιμο; Τι ακριβώς σκέφτεται ο Τσίπρας όταν πιάνει τη ζυγαριά; Την πολιτική του επιβίωση ή τον βηματισμό της χώρας; Μη βιαστείτε να διαλέξετε εκδοχή. Δεν είναι απλό. Το ένστικτο του πολιτικού πάντα προάγει το ατομικό/κομματικό εις βάρος του συλλογικού. Εντάξει, αν όχι πάντα, τις περισσότερες φορές. Απλώς οι πρωθυπουργοί, επειδή φωτογραφίζονται ιστορικά κατά μόνας, συχνά μετρούν το βήμα λόγω της ευθύνης που σέρνουν με αλυσίδα στο πόδι. Μόνο που ο Τσίπρας τώρα μου θυμίζει ήρωα αμερικανικής φαρσοκωμωδίας, όπου τα ψέματα και οι γκάφες φτιάχνουν ντόμινο. Εξελέγη λέγοντας καταφανέστατα ψέματα, σέρνοντας από πίσω του ένα στελεχιακό δυναμικό το οποίο αντιλαμβάνεται ότι ο μόνος τρόπος για να μην εκτεθεί σε πολιτικό διασυρμό είναι πια να τραβήξει το δρόμο που κανένας δεν δοκίμασε να πάρει. Φυσικά και ο Σκουρλέτης θα μιλήσει για πόλεμο από τον καπιταλισμό. Τι περιμένετε να πει; Ότι κάπως πρέπει να πληρώσουμε τις προσλήψεις, τις πρόωρες συντάξεις και την άρνηση για αποκρατικοποιήσεις;
Η χώρα, λοιπόν, οδεύει προς ρήξη ή, τέλος πάντων, βρίσκεται μια τιμονιά πριν τη σύγκρουση επειδή εδώ και τέσσερις μήνες η κυβέρνηση προσπαθεί να συμβιβάσει τον προεκλογικό λαϊκισμό με την πραγματικότητα και τις άδειες υποσχέσεις με την αλήθεια. Αυτή τη στιγμή το θέμα μας δεν είναι ούτε το ΕΚΑΣ, ούτε τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Είναι οι συσχετισμοί και οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και στην εκλογική του βάση. Μα, πάντα έτσι δεν γίνεται; Ναι. Απλώς οι προηγούμενοι είχαν άλλο ρόλο να παίξουν, άλλο κείμενο να διαβάσουν. Τώρα το έργο άλλαξε. Τώρα η κάθε μέρα έχει βάρος ολόκληρης εποχής. Κανένας δεν ξέρει πώς θα είναι η χώρα στο τέλος του μήνα, στο τέλος του καλοκαιριού ή στο τέλος του χρόνου, όταν τα παιδιά θα στέλνουν το mail Χαρδούβελη για γράμμα στον Αϊ Βασίλη.